‘ลืมปิดหน้าต่างอีกแล้ว’
ถึงว่า ลมเอื่อยๆตอนเช้าพัดเข้ามาจนม่านลูกไม้ปลิวไปหมด จะเข้าหน้าหนาวแล้วลมก็เลยแรงแบบนี้สินะ คิดแล้วก็เห้อ เช้าอีกแล้ว ไม่อยากตื่นเลย
แขนขาวจัดยกขึ้นเหนือศีรษะเป็นท่าบิดขี้เกียจอย่างที่ทำทุกทีก่อนจะลุกจากที่นอน แต่แล้วก็ต้องสงสัย... อะไรมันมาทับแถวๆเอวล่ะเนี่ย เลิกผ้าห่มฟูๆขึ้นก็พบกับ อ่า ไอ้กล้ามปูนี่เอง เดี๋ยวเถอะ ใครใช้ให้มากอดเอวกันแบบนี้ มิน่าล่ะ เมื่อคืนฝันใหญ่ว่าไปเที่ยวป่าอเมซอนแล้วโดนเถาวัลย์รัด
ว่าแล้วก็จัดการแกะแขนปูอลาสก้าออกไปจากเอวของตัวเอง หนักชะมัด ตัวก็ไม่ใช่น้อยๆนะนั่น ยังจะมาทำตัวแอ๊บแบ๊วกอดนู่นนี่ไปได้ แล้วเมื่อคืนก็คือทำมาเป็นอ้อนว่าถ้าไม่ได้กอดจะนอนไม่หลับ เหอะ พูดไปงั้น กลับบ้านมาดึกๆยังไม่สำนึก อย่าให้รู้นะว่าไปหาสาวคนอื่นที่ไหน ถ้ามีละก็คอยดู
แกะแขนสำเร็จก็ก้มลงไปหยิบกางเกงขาสั้นขึ้นมาใส่ โห นี่มันกระเด็นไปไกลสุดๆ เรื่องเมื่อคืนย้อนเข้ามาเป็นฉากๆ... ก็นึกว่าตัวเองจะชิน แต่พอเดินเข้าห้องน้ำก็รู้ตัวว่าแก้มแดงจนเลยคำว่าชินมามากพอสมควร มือขาวยกขึ้นถูไปมาหวังจะลบสีเรื่อข้างแก้มให้จางหายไป แต่มันไม่สำเร็จ ก็ภาพในกระจกน่ะสะท้อนผู้หญิงคนหนึ่ง ผมเผ้าถูกรัดลวกๆเป็นดังโหงะกลม เสื้อสายเดี่ยวสีครีมที่ภายใต้ยังไม่ได้ใส่บราด้วยซ้ำ...ไหนจะรอยแดงๆนี่อีก ไอ้กล้ามปูมันจะทำขนาดนี้ไม่ได้นะ สงสัยวันนี้ต้องใส่เสื้อคอเต่าต้อนรับหน้าหนาวคนแรกของประเทศไปเลย
“ตื่นเร็วจัง” พูดไม่ทันขาดคำ เจ้าตัวต้นเรื่องก็เข้าห้องน้ำตามมา เหอะ จะมาทำอะไรอีกล่ะ พอแล้วนะ เหนื่อย
“พอแล้วนะ เหนื่อยอ่ะ” พูดไปตามจริง ก็แบบ พักบ้างเหอะ ช่วงนี้รู้สึกว่าจะเยอะเกินไปแล้ว จริงๆนะ
“อะไรกัน ยังไม่ได้จะทำอะไรเลย” พูดแล้วทำไมต้องทำหน้าหง็อยเหมือนเด็กไม่ได้ของเล่นด้วยอะ คิดว่าน่าสงสารเหรอ ฝันไปเถอะ
“จงอินไปใส่เสื้อ” ขอร้อง อย่ามายืนซ้อนหลังโดยที่ไม่ใส่เสื้อ ขอร้อง
“ไม่ชอบเหรอ เมื่อคืนยังลูบอยู่เลย” ไม่พูดเปล่า กายสีน้ำผึ้งเขยิบเข้ามาประชิดแผ่นหลังเนียนภายใต้ผ้าซาตินมากขึ้น ไออุ่นๆจากตัวกำลังส่งผ่านมาถึงหญิงสาวที่อยู่ด้านหน้า เรียกให้แก้มใสๆแดงขึ้นอีกแล้ว คิมจงอินล่ะเก่งนักเรื่องแบบนี้เนี่ย
“ถอยไปเลยนะ เค้าจะล้างหน้า” ใช้ศอกถองไปที่กล้ามท้องคนด้านหลังเบาๆเป็นการบอกว่าเริ่มรำคาญ แต่สิ่งที่ได้คือเสียงหัวเราะหึๆข้างใบหู ซึ่งนั่นมัน....โอ้ไม่นะ ทำไมต้องรู้สึกขนลุกแบบนี้ด้วยเนี่ยโอเซฮี หยุดความคิดบ้าๆเดี๋ยวนี้เลย
ไม่รู้ว่าคนฟังเข้าใจอะไรผิด นี่ก็คือไล่แล้วนะ ยังจะยืนยิ้มอยู่ได้ ถึงจะไม่ได้มายืนใกล้ๆเอาท้องมาชนหลังแล้วก็เถอะ แต่นี่เล่นยืนกอดอกพิงผนังห้องน้ำอยู่ด้านหลัง แล้วก็คือนี่แปรงฟันอยู่ ทำไมจะต้องมายืนดูด้วย ไม่เข้าใจเลย แล้วจะยิ้มทำไมนักหนา มีอะไรน่าขำ ขำเค้าทำไมอ่ะ ไอ้กล้ามปูนี่มันจริงๆเลยนะ
“หน้าเค้ามีอะไรติดเหรอ หัวเราะจังเลยนะคุณอ่ะ” พูดไปก็ยู่ปากไป จะงอนจริงๆแล้วด้วย ถ้าเกิดไม่เลิกกวนแบบนี้จะไม่ให้นอนด้วยสัปดาห์นึงเลย จะไล่ไปนอนโซฟาคนเดียวจริงๆแล้วนะ
“เมื่อคืนเป็นไง”
“อะ...อะไร”
“ชอบไหม”
“หมายถึงอะไร” ร่างหนาถอนหายใจให้กับความซื่อบื้อของคนรัก ยัยเด๋อเอ้ย
“เธอรู้ ว่าฉันหมายถึงอะไร” กายสีน้ำผึ้งเดินเข้ามาประชิดหลังอีกครั้ง คราวนี้เขาวางแขนทั้งสองข้างขนาบลำตัวของหญิงสาว และวางมือแกร่งลงข้างอ่างล้างหน้า สายตาคมมองไปที่กระจก ภาพตรงหน้าปรากฏเป็นรูปของเราทั้งสอง คนตัวขาวที่รอบคอมีรอยสีกุหลาบพาดผ่านไปมา ใช่ เขาเองเป็นคนทำ ภูมิใจชะมัดเลย มือแกร่งลูบไปมาผ่านรอยนั้น ‘ของผม’ เขาคิดในใจ
//ฟอด ขโมยหอมแก้มไปหนึ่งที มันเขี้ยวจริงๆเลยคนสวย ทำไมต้องน่ารักขนาดนี้
“เค้าแปรงฝันอยู่ เดี๋ยวก็เปื้อน”
“เปื้อนก็เช็ดให้ดิ”
“เช็ดเองไปเลย”
“หึๆ จะไม่เช็ดให้จริงเหรอ”
“ใช่”
“ใจร้าย”
“เพิ่งรู้รึไง”
“แต่เมื่อคืนใจดี ขึ้นให้ด้วย ขอบคุณนะครับ”
“ฮึ่ยย ทำไมชอบพูดถึงเรื่องนี้ตอนเช้าด้วย เป็นทุกทีเลย” พูดไปก็กระฟัดกระเฟียดไป เห้อ ยัยน่ารัก ยิ่งหงุดหงิดยิ่งน่ารัก น่าฟัดไปหมด
หลังสงบศึกไปครู่หนึ่ง เจ้ากล้ามปูก็ได้คิวล้างหน้าต่อ...โอ้โหนี่เขาไม่ได้ดูหน้าตัวเองเลยเหรอวะ หนวดขึ้นโคตรเยอะ คิดไปคิดมาก็ว่าอยู่ว่าทำไมคอยัยบื้อของเขานี่แดงเป็นเส้นๆเลย สงสัยจะโดนหนวดแน่ๆ สงสารเลย ว่าแล้วก็ขอแก้ตัวดีกว่า
“เซฮี”
“อื้อ”
“เปลี่ยนชุดยัง”
“ยัง ทำไมเหรอ”
“เข้ามาหน่อย”
“ทำไมอะ”
“โกนหนวดให้หน่อย”
“...”
“เร็ว”
“ทำไมต้องใช้เค้าด้วย”
“ถ้าไม่ทำจะไม่พาไปกินบะหมี่เผ็ด”
“โห ใจร้าย”
“เร็ว จะกินไหมบะหมี่เผ็ด”
“อือๆๆ เดี๋ยวใส่เสื้อก่อ—“
“ไม่ต้องใส่”
“!!!”
“เข้ามาเลย”
ร่างบางจำเป็นต้องเดินเข้าห้องน้ำอีกรอบ เธอยังคงใส่เสื้อสีครีมตัวเดิม และกางเกงขาสั้นซึ่ง เอ่อ ด้านในไม่มีอะไรแล้ว มีแค่นี้แหละ ทำไมใจร้ายจัง จะให้แต่งตัวดีๆก่อนก็ไม่ได้ นี่เห็นแก่บะหมี่เผ็ดหรอกนะ เลยต้องเข้ามาทำให้เนี่ย ไม่ได้จะพิศวาสอะไรเลยจริงๆ
มือหนาจับมือบางขึ้นมา จัดการบีบครีมโกนหนวดลงไปพอประมาณ เซฮีเองที่ทำหน้าที่โกนหนวดให้บ่อยๆก็เข้าใจว่าจะทำอะไรต่อ มือนุ่มค่อยๆชะโลมโฟมให้ทั่ว แตะๆไปตามผิวแก้มสาก รอบริมฝีปากหนา และด้วยความสูงที่ต่างกันทำให้ต้องยืดตัวขึ้นเล็กน้อย อีกคนเห็นดังนั้นจึงจัดการอุ้มร่างบางขึ้นนั่งบนขอบอ่างล้างหน้า จะได้ไม่ต้องเมื่อยขาเมื่อยคอ เซฮีตั้งใจชะโลมโฟมให้ทั่วบริเวณ สีหน้าแสดงความคร่ำเคร่งอย่างมากตามสไตล์สาวเฟอร์เฟคชั่นนิสต์ ถ้ามีโฟมที่เกินออกนอกเฟรมนี่จะต้องเช็ดจนเรียบกริบตลอด ตั้งใจชนิดที่ลืมไปเสียสนิทว่ามือซนๆกำลังวนเวียนแถวๆบั้นท้ายกลมของตัวเอง
“เสร็จยัง”
“อือ ตรงนี้ก่อน”
“เดี๋ยวก็ต้องปาดออกแล้วไหม”
“ก็มันจะไม่สวย เอ๊ะ!! จงอินมองอะไร!” หญิงสาวสังเกตเห็นสายตาของคนรักที่ไม่ได้จ้องอยู่ที่หน้าเธอ แต่เป็น...
“ไม่ใส่เสื้อในเหรอ”
“ไอ้!!!....” มือขาวหยุดชะงักกิจกรรมเกลี่ยโฟมไปชั่วขณะ
“ยั่วกันเหรอ”
“ก็บอกเองอ่ะว่าอย่าเพิ่งใส่เสื้อ!!”
“รู้ใจจัง ฉันชอบ”
“อย่ามอง”
“อะไรกัน นมแฟนก็ต้องมองได้ดิ จับได้ด้วยนะ” มือหนาแกล้งบีบเบาๆที่หน้าอกข้างซ้ายของเซฮี แล้วนั่นก็ทำให้ต้นแขนหนาแดงเพราะฝ่ามือพิฆาตของเธอ
“ไอ้ขี้หื่น”
“เพิ่งรู้เหรอ”
“...”
“หน้าแดงอีกแล้ว เขินเหรอ หื้ม”
“เงยหน้า จะโกนแล้วนะ”
“ทำดีๆ อย่าบาดเนื้อแฟนนะครับ”
“จะเอาให้เลือดออกเลย”
“เอาให้เลือดออกเลยเหรอ”
“ใช่”
“พูดแล้วนะ”
“ดะ..เดี๋ยวนะ อื้อ!!” ริมฝีปากบางถูกโฉบไปโดยคนตรงหน้า รสชาติครีมโกนหนวดคละคลุ้งอยู่ในโพรงปาก ลิ้นร้อนดุนดันเข้ามาเหมือนจะปล้นลมหายใจกันให้ได้ มือขาวยกขึ้นโอบแก้มสากที่เปื้อนครีมอย่างลืมตัว ลิ้นเล็กพยายามต่อสู้และอยากจะเป็นผู้นำ แต่อีกคนกลับชอบแกล้งให้ตายใจและกลับมาคุมเกมอีกครั้งชนิดที่ว่าคนตัวบางไถลไปกับกระจกทางด้านหลังเพราะเรี่ยวแรงถูกดูดกลืนไปหมด เกือบห้านาทีที่จุบร้อนแรงจะจบลง ทั้งสองค่อยๆผละออกจากกันอย่างเสียดาย สายน้ำเชื่อมต่อริมฝีปากทั้งคู่ยืดออกจนขาด ต่างคนต่างเลียนิมฝีปากตัวเอง โดยที่สายตาสื่อความหมายบางอย่าง หัวใจดวงน้อยสั่นไหวรุนแรงยามที่นิ้วโป้งของคนรักปาดไปมาเหนือริมฝีปากที่มีครีมโกนหนวดติดอยู่
“พังเลย อุส่าห์ทาให้สวยๆ” สีหน้าหญิงสาวง้ำลงเล็กน้อยเพราะครีมมันลบไปเกือบหมด
“เกลี่ยเพิ่มสิ”
“อือๆ” ทั้งสองต่างรู้ว่าต้องรีบจัดการเรื่องตรงหน้าให้มันเสร็จๆซะ เพราะตอนนี้ความรู้สึกบางอย่างกำลังแทรกเข้ามา มือบางสั่นระริกขณะที่กำมีดโกนหนวดแน่น ค่อยๆปาดไปตามสันกรามคร้ามคม จงอินแกล้งสูดปากเป็นระยะเพราะความเสียวว่ามันจะโดนเนื้อ แต่เสียงนั้นมันยิ่งทำให้เซฮีทรมาน จะหนีบขาเข้าหากันก็ไม่ได้เพราะเอวหนาคั่นกลางอยู่ ตอนนี้ทั้งคู่จึงอยู่ในท่าทางล่อแหลมสุดๆ
“อ้ะ!!”
“อ๊ะ ฮื่อ!! ขอโทษ เจ็บไหมฮือ” จนได้ คมมีดถากไปบนผิวสากเหนือริมฝีปากหนา เพราะความซุ่มซ่ามและไม่มีสมาธิของเซฮีเองแท้ๆ
“ขอโทษ”
“ไม่เป็นไร” เมื่อเห็นว่าคนรักทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ตนจึงพูดออกไป เซฮีกล่าวขอโทษอีกหลายครั้งและค่อยๆเอาผ้าขนหนูชุบน้ำหมาดมาเช็ดให้บริเวณที่เลือดออกอย่างเบามือ
“เจ็บมากไหม เค้าขอโทษนะ”
“ไม่เจ็บหรอก แค่นี้เอง” ทำหน้าจะร้องไห้เก่งที่หนึ่งเลยแฟนผมเนี่ย สงสัยต้องเอาใจสักหน่อย
“เก่งจังเลย เกลี้ยงเลยครับ เมื่อวานนี่ครึ้มเป็นโจรเลยเห็นรึเปล่า” พูดไปก็ลูบคางไปด้วย เซฮีทำเก่งจริงๆแหละ เก่งกว่าเขาอีกที่บางทีก็โกนลวกๆรีบไปทำงาน
“แต่เค้าทำมีดบาดจงอิน เค้าทำเลือดออก” จนถึงตอนนี้ก็คือยังไม่มองหน้ากันเลย ร่างบางวิ่งออกจากห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว สร้างความสงสัยให้อีกคน
“ไปไหน”
“จะเอายามาทาให้จงอิน”
“ไม่ต้องหรอกเซฮี มันไม่ได้เป็นแผลขนาดนั้น”
“แต่ว่ามัน-“
“มันไม่เจ็บเลย แค่นี้เอง”
“...” ขี้กังวลที่หนึ่ง ยัยซื่อบื้อเอ้ย แล้วก็...เห็นไหม สุดท้ายก็กลับเข้ามาพร้อมกล่องยาจนได้ ห้ามไม่เคยได้เลย
“เค้าทำแผลให้นะ” มือบางหยิบสำลีชุบเบตาดีนซับเบาๆตรงแผลมีดบาด สายตาจดจ้องอย่างตั้งใจ สงสัยกำลังประเมินแผลอยู่ว่าต้องเย็บไหม นี่สินะ ความหมอ
“จงอิน มั—“
“ไม่ลึกหรอก ไม่ต้องเย็บเลยนะ”
“คือมัน-“
“เซฮี”
“มันไม่เจ็บหร-“
//จุ๊บ//
“...”
“ไม่เจ็บเลย เห็นไหมว่ายังจูบได้”
“จงอิน”
“ไม่เอาน่า แผลไม่ลึกเลย”
“แต่เรากลัวมันจะติดเชื้อ ที่บ้านมีเซ็ตเย็บอยู่นะ”
“ไม่เอา เย็บมันเจ็บอะเซฮี” ทำหน้าเหมือนลูกหมีกำลังจะโดนแม่ตีเลย
“อ่า” เซฮียอมแพ้แล้วก็ได้
“ทำแผลเฉยๆก็พอแล้วนะครับเมีย”
“บ้า”
“จูบได้ด้วย ไม่เจ็บนะเมื่อกี้”
“อือ รู้น่า ก็ตัวเองมาจูบเองนี่”
“หรืออาจจะเจ็บ ขอลองอีกรอบได้ป้ะ”
“อะไ—“
//จุ๊บ//
“จงอิน อ๊ะ-“
ไม่รอแล้ว น่ารักเกินจะทนแล้ว อย่าหวังว่าจะได้ออกจากห้องน้ำในเร็วๆนี้
ชายหนุ่มจัดการจู่โจมริมฝีปากไปที่ลำคอของอีกฝ่าย ลิ้นร้อนแลบเลียไปให้ทั่วบริเวณ แต่หยุดดุนดันตรงรอยกุหลาบของเมื่อคืน จูบซ้ำๆย้ำว่าคนตรงหน้าเป็นของเขา ที่จริงเซฮีพอจะเดาได้ว่าจงอินให้เธอมาโกนหนวดเพราะอะไร ก็มันเป็นแบบนี้ตลอดอ่ะ แต่ถึงรู้ก็ไม่เคยชินสักที แล้วก็วันนี้สงสัยจะไม่ได้ออกจากห้องน้ำง่ายๆแน่เลย
จบ.
#dailydoseKH
