หลังจากที่แอบบี้ฝึกจนบินสำเร็จ แอบบี้เริ่มพาเพื่อนๆแต่ละตัวไปบินดูนู่นดูนี้ โดยที่เจ้าหมีตัวไหนอยากไปไหน หมีแอบบี้ก็พาบินไป และยังผองเพื่อนในป่าเขาอีก ที่มาขอใช้บริการหมีแอบบี้ หมีบินได้นี้ โดยหมีแอบบี้ได้ทำเป็นบ้านเพื่อการกุศลเลยว่า 

“หากใครต้องการใช้บริการบินของหมีแอบบี้ ก็มาต่อคิวกันได้เลย หมีแอบบี้ยินดีส่งฟรี ไม่มีคิดค่าใดๆทั้งสิ้น เพราะทำไปด้วยใจรักและเป็นกุศล” จนกระทั่งวันหนึ่ง แอบบี้ได้เจอกับนกอีกครั้ง

“เหตุใดเจ้าถึงไม่คิดเงินเหล่า”นกถาม

“เพราะหากคิดเงิน ข้าก็ไม่มีความสุข”แอบบี้พูด

“แต่เจ้าก็ต้องเหนื่อย”นกบอก

“ข้ายอมเหนื่อย เพื่อเพื่อนๆของข้ามีความสุข”แอบบี้พูด

“ข้าดีใจที่เจ้ามีความสุข”นกบอก

“งั้นข้าจะทำต่อไป”แอบบี้พูดและยิ้มให้คุณนก ก่อนที่จะกล่าวลากันในที่สุด

     และแอบบี้ไปทำหน้าที่ๆมันรักต่อ โดยครั้งนี้ มันเริ่มจัดระเบียบว่า แต่ละวัน มันจะรับแค่ตัวเดียว และไปที่ใกล้ แต่หากไปที่ไกล ต้องเพิ่มเวลาอยู่บ้าง มันจะค่อยๆเรียงเป็นตามลำดับก่อนหลัง โดยทุกคนต้องมารับบัตรคิวกับเพื่อนหมีของแอบบี้ก่อน และเพื่อนๆของหมีแอบบี้ค่อยจัดคิวให้ และมีเวลาพักบ้าง เพื่อให้หมีแอบบี้ไม่เหนื่อยจนเกินไป

     หมีแอบบี้ทำมานานอยู่หลายปี และสุดท้าย หมีแอบบี้ค่อยเกษียณอายุตัวเองในที่สุด และมาอยู่ที่บ้านอย่างสบายๆกับผองเพื่อนต่อไป แถมบางครั้ง ก็ยังบินไปหาคุณนก เพื่อคุยกันและกันอีกด้วย

     “ความสุขอยู่ที่พอใจในที่นี้

ไม่มีทุกข์กายใจขนาดไหน

ย่อมมีสุขอยู่แล้วแต่ร่ำไป

และไร้ซึ่งอุปสรรคขวากนามใด

จงยืนหยัดยืนขึ้นเพื่อจะสู้

ย่อมต้องรู้ความสามารถตัวเองไฉน

และย่อมหาทางที่จะสู้ไป

เพื่อจะได้เจอทางที่เหมาะเอย

และจงหาทางสมดุลกับตัวนี้

เหมาะกว่าที่จะหาใครเฉลย

เพราะทางเราเป็นทางที่ไปเลย

หรือว่าเคยอยู่กับที่แห่งนี้

จงจดจำทางสมดุลแห่งชีวิต

และค่อยคิดหาทางที่ดี

ที่เหมาะสมกับตัวเองขนาดนี้

และที่ๆแห่งนี้พักใจของเรา”