.....คืองี้....วันนี้เว้ย ไปกินข้าวที่ห้างแห่งหนึ่งในเชียงใหม่มา เวลาประมาณทุ่มกว่าๆ สั่งผัดมาม่าขี้เมามากินได้ปุ๊บ ไปหยิบอุปกรณ์การทานอาหาร บนโต๊ะนั่นหน่ะ...มีแต่ตะเกียบสีแดงหลายอันมาก ไร้ซึ่งวี่แววของช้อน เหมือนกับว่ามันจะไปตามหาส้อมกันนะ ไม่มีสักคันเหมือนกัน รู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากเลย ที่สั่งเมนูเส้นแห้งๆไป เดินหาโต๊ะก็มีโต๊ะว่างให้นั่งข้างๆนักเที่ยวบรรดาอาม่าสี่ห้าคน บันเทิงสิครับ นั่นทนได้ไม่เท่าไหร่อาศัยความเคยชิน ไคลเเม๊กซ์มันเริ่มจากนี้ครับ....มีคนยกข้าวไข่เจียวมาว่างบนโต๊ะ มองไปบนจานมีไข่เจียวทรงเครื่องด้วยปูอัด ไส้กรอก ฯลฯ น่าจะโปะบนข้าว พร้อมแตงกวาหั่นสามชิ้น แต่สิ่งที่ขาดบนจานนั่นคือ....ช้อนส้อมครับโผ้ม พ้ามมมมมมมม !!!มองไปคนที่ยกมาเป็นฝรั่งหน้าตาดีระดับพระเอก มีหนวกมีเคราเซอร์ๆ เขาวางแล้วคล้ายกับอุทานในใจว่า...เชี้ยช้อนส้อมอยู่ไหนว่ะ ฝรั่งก็เดินไปหาช้อนส้อม ไอ้หมามุ่ยที่นั่งฝั่งตรงข้ามก็อยากจะตะโกนเยาะเย้ยเขาว่า...มึงพลาดแล้ว พร้อมประกอบท่านอนหัวเราะตรงนั้น แต่ไม่ได้ทำต้องเป็นคนไทยที่นิสัยดีหน่อย แล้วดูสิว่าเขาได้อะไรกับมา ฝรั่งกลับมาพร้อมตะเกียบในมือครับ จากนั้นก็นั่งโซ้ยเจ้าไข่เจียวจนหมด เหลือข้าวไว้ พิจารณาสักแปปก็จ้วงข้าวเข้าปาก แต่เหมือนเป็นเรื่องยากเกินไปสำหรับฝรั่งคนนี้ ต่อไปก็ถึงนาทีกระวนกระวายสไตล์ฝรั่ง แต่ด้วยภาษาไทยที่อ่อนปวกเปียกราวกับเพิ่งมาถึงประเทศไทย ไอ่เราก็อยากช่วยอยู่หรอกแต่เราก็เห็นว่ามันไม่มีไง ซวยไปแล้วกันไอ่ฝรั่ง ฝรั่งมีท่าทีโมโหหิว ชี้มาที่จานเรา แด๊ดๆ เเวร์ๆ ในใจคิดว่า"มึงจะเอาอะไรอี๊กกก สรุปเอาเอง เขาคงหิวเลยอยากกินบ้างทำนองนี้" ก็ชี้ๆ ว่านั้นๆ ประหนึ่งว่าฝรั่งคนนี้หมดความพยายามจะกินข้าวในจานให้หมดได้ เลยสั่งไปใหม่ ความรู้สึกผิดที่กูไม่ได้เป็นคนก่อแท้ๆ เมื่อเดินมาอีกฟากของของร้าน บนโต๊ะมีครบทุกอย่างอ่ะ ตะเกียบ ช้อน ส้อม แล้วกูก็เหมือนเป็นตราบาปติดตัวไง มึงย้ายกันมาไม่บอกตะเกียบหน่อยเล่า ปั๊ดโธ่ ถ้าฝรั่งนั่งกินต่ออีกหน่อยนะ มึงได้กินข้าวแล้ว