เธอเรียกเขาว่าบรูซ เวย์น

แต่เขาไม่ใช่บรูซ เวย์น เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบรูซ เวย์นคือใคร

เธอหัวเราะเมื่อได้ยินคำถามของเขา จากนั้นก็ถามว่าไม่รู้จักแบทแมนรึไง

เขาบอกตามตรงว่าแค่เคยได้ยินเพื่อนๆ พูดถึง เธอกลอกตา ส่ายหน้า หาว่าเขาเป็นตาแก่

นี่คือการพบกันครั้งแรกของเขาและเธอ

เย็นวันนั้นเธอส่งลิงค์เว็บดูหนังมาให้ เขากดเข้าไปดู เห็นว่าเป็นเว็บเถื่อนก็เลยถามเธอกลับว่าแบบนี้ไม่ผิดกฎหมายเหรอ

เธอส่งหน้ากลอกตามาให้ จากนั้นก็เงียบไป

เขาไม่เข้าใจว่าตัวเองพูดอะไรผิด เว็บนั้นเป็นเว็บหนังผิดกฏหมายจริงๆ ไม่ใช่หรือ? แต่เหมือนเขาจะทำให้เธอโกรธ เขาคิดว่าคงไม่ได้คุยกันอีก

แต่ก็ไม่ใช่

วันถัดมาเขาเจอเธออีกครั้ง เธอยื่นถุงกระดาษให้ใบหนึ่ง บอกเขาว่าครั้งนี้ถูกลิขสิทธิ์แล้วนะ

เขาไม่ค่อยเข้าใจ จึงมองดูในถุงกระดาษ มันคือดีวีดีแบทแมนไตรภาค

เขาอดหัวเราะไม่ได้ แต่ก็เกรงใจ ดีวีดีสามแผ่นคงไม่ใช่ถูกๆ เธอบอกว่า ไม่ต้องคิดมาก ซื้อมาจากแผงลดราคา แผ่นละไม่กี่บาทแต่ก็ของแท้แน่นอน

เขาได้แต่ยิ้ม ไม่เคยได้รับของขวัญแบบไม่คาดคิดมาก่อน

เธอถามเขาว่าปกติดูหนังรึเปล่า

เขาส่ายหน้า ตัวเขาเองเข้าโรงหนังชนิดนับครั้งได้ เธอพยักหน้า รอบนี้ไม่กลอกตา แต่ชวนคุยต่อ ถามว่าปกติเขาทำอะไร

เขาตอบไปตามตรงว่าอ่านหนังสือ

เธอดูสนใจ ไม่บ่อยนักที่จะมีคนสนใจงานอดิเรกของเขา

เธอถามต่อว่าชอบหนังสือแนวไหน

เขาตอบแค่ว่าทั่วๆ ไป แต่ดูเหมือนจะไม่พอ

เธอบอกว่าให้เขาชี้เฉพาะลงไปหน่อย หนังสือทั้วๆ ไปหมายความว่ายังไงไม่ทราบ

เขายังไม่ทันจะตอบเธอก็ชิงพูดก่อนว่าการเมืองรึเปล่า หรือว่าเศรษฐศาสตร์ ธุรกิจ ประวัติศาสตร์ หรือหนังสือทำอาหาร

เขาตอบว่าอ่านได้หมด

สำหรับเขา หนังสือเป็นเพื่อน ที่บ้านเขามีหนังสือเยอะแยะ แต่ไม่มีคนอ่าน นอกจากเขา เธอยิเม บอกว่างั้นก็เอามาให้เธอสิ แต่อย่าเอาหนังสือธุรกิจอะไรพวกนั้นนะ เธอไม่ชอบ ถ้ามีนิยายที่ไม่อ่านเอามาขายต่อก็ได้

เขาบอกว่าไม่ต้องหรอก เขายกให้เลยก็ได้

เธอยิ้ม บอกว่าเอาหนังไปดูให้จบก่อนแล้วค่อยว่ากัน

เขาทำตามที่เธอว่า คิดว่ามันก็สนุกดี นานๆ ทีจะได้ดูหนัง

.

.

.

เขาเห็นเธอคุยกับคนอื่น ผู้ชายคนอื่น

คงเป็นเพื่อนล่ะมั้ง เธอก็ดูสนุกสนาน ยิ้มแย้มเหมือนตอนที่อยู่กับเขา

บางทีเขาคงคิดไปเองว่าตัวเองเป็นคนพิเศษ ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วไม่ใช่เลย

เขาไม่ชอบ

เขาไม่รู้ว่าทำไม รู้แค่ไม่ชอบที่เห็นเธออยู่กับผู้ชายคนอื่น

หลังจากวันนั้นเขาก็แทบไม่ได้พูดกับเธอ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรเขาเป็นพิเศษ เหมือนไม่รับรู้ด้วยซ้ำว่าเขากำลังโกรธ เขายิ่งโมโหหนักกว่าเดิม

เขาบอกเธอว่าไม่ชอบ ไม่ชอบที่เธอไปสนิทสนมกับคนอื่น

เธอขมวดคิ้ว เขาตกใจ ดูออกทันทีว่าเธอกำลังโกรธ

เธอถามเขา เสียงเย็นเป็นน้ำแข็ง ถามว่าเขามีสิทธิ์อะไรมาไม่พอใจ เธอไม่รอคำตอบ หันหลังเดินจากไปทันที

เขาตกใจ ไม่คิดว่าจะเจอปฏิกิริยาแบบนั้นจากเธอ

ครั้นเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาเพื่อน เจ้าพวกนั้นหัวเราะกันยกใหญ่

“ก็ถูกของเขานะ แกมีสิทธิ์อะไรไปหวงเขาวะ แฟนก็ไม่ใช่”

คนหนึ่งพูดแบบนั้น

เขาถามว่าควรทำยังไง มันบอกว่าให้ไปขอโทษซะ

เขาทำตามที่มันว่า ไปขอโทษเธอจากใจ

โชคดีที่เธอให้อภัยเขา

.

.

.

เธอยังคงเรียกเขาว่าบรูซ เวย์น

เขาคิดว่าตัวเองคงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมรับ

เธอชวนเขาไปดูหนังบ่อยๆ บอกว่าเขาควรออกจากถ้ำค้างคาวบ้าง

เขาบอกเธอว่าบ้านของเขาไม่ใช่ถ้ำค้างคาว เธอบอกว่าไม่เชื่อ เขาอยากบอกให้เธอมาดูเอง แต่คิดว่าไม่เหมาะ ก็เลยได้แต่เงียบ

บางทีวันหนึ่งเขาจะบอกเธอ

พวกเขาทะเลาะกันด้วยเรื่องไร้สาระอะไรก็ไม่รู้

เขาโมโห เธอก็โมโห ต่างคนต่างเงียบเป็นชั่วโมง ช่างเป็นช่วงเวลาที่น่าอึดอัด

บางครั้งพวกเขาก็ดีกันง่ายๆ บางครั้งก็นานเป็นชั่วโมง

พวกเขาไปเดินเล่นด้วยกันวันหนึ่ง

เขาไม่ค่อยได้ออกมาเดินเที่ยวมากนัก ก็นับว่าแปลกไปอีกแบบ เขาปล่อยให้เธอเดินนำตลอด เธอไม่ใช่คนเอาแต่ใจ แต่ก็ไม่ชอบการถูกควบคุม

พวกเขายืนมองท้องฟ้ายามพลบค่ำด้วยกัน

เมฆครึ้มมาแต่ไกลบ่งบอกว่าฝนกำลังจะตก

เขาหันไปมองเธอ ก่อนจะรู้ตัวก็พูดออกไปแล้วว่าเขาอยากมีลูกกับเธอ เธอแค่นหัวเราะ บอกว่าไม่มีทาง เธอป้องกันตลอด

เขาบอกว่าเธอต้องมีพลาดบ้างนั่นแหละ

เธอหันมามองเขา เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นว่าเธอหน้าซีด

เธอบอกว่าไม่อยากมีลูก

เขาพูดไม่ออก

เธอนิ่งไปพักใหญ่ จากนั้นจึงจับมือเขา

'ไม่ใช่ว่าฉันไม่รักคุณ’ เธอพูดช้าๆ น้ำเสียงสั่นน้อยๆ เขาทำอะไรไม่ถูก ได้แต่นิ่งฟัง

เธอเงียบไปอีกสักพัก จากนั้นจึงอธิบายความกลัวของตัวเอง

เธอกลัวการตั้งครรภ์ เพราะสรีระร่างกายบางอย่างที่ไม่ค่อยเอื้ออำนวย เธอบอกว่ากลัว กลัวทุกอย่าง กลัวว่าจะทำไม่ได้ และแย่ที่สุด กลัวว่าไม่เธอก็เด็กอาจจะตาย

เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเธอไม่มั่นใจ

แล้วก็เป็นครั้งแรกเช่นกันที่เขารู้สึกว่าตัวเองเห็นแก่ตัวเกินไปรึเปล่า

เขาไม่เคยคิดถึงการตั้งครรภ์ในฐานะผู้หญิงมาก่อน เขาไม่อาจจินตนาการถึงความกลัวนั้นได้ เขาทำได้แค่จับมือเธอ มองผู้หญิงที่เขารักยินนิ่งเป็นหุ่น มือของเธอเย็นเฉียบ เธอกำลังกลัวจริงๆ

เขารวบรวมความกล้าในที่สุด บอกกับเธอว่าไม่เป็นไร เธอไม่ต้องอุ้มท้องเองก็ได้ หรือถ้าห่วงเรื่องเลี้ยงเด็ก ให้อัลเฟร็ดช่วยเลี้ยงก็ได้

เธอหัวเราะเบาๆ เมื่อได้ยินเขาเรียกพ่อบ้านด้วยชื่อเล่นที่เธอตั้งให้

อัลเฟรดจอดส่งเขาที่ข้างหน้าปาร์ค งานเลี้ยงของเพื่อนเขาจัดที่สวนแห่งหนึ่งใจกลางเมือง เขาไม่อยากเดินเข้าไปแต่เธอบอกว่านานๆ ทีให้ออกไปยืดเส้นยืดสายบ้าง เขาตามใจเธอ

เธอพาเขาเดินข้ามถนนเหมือนทุกครั้ง ระหว่างทาง จู่ๆ เธอก็คลายมือจากเขา เขากำลังจะหันไปถาม เธอก็กุมมือเขาเหมือนเดิมแล้วก็โบกมือให้เด็กคนหนึ่ง เธอบอกว่านั่นคือน้องสาวของเธอ

เขาตกใจเล็กน้อย ยังไม่ทันมองให้ชัดเด็กคนนั้นก็เดินจากไปพร้อมกับกลุ่มเพื่อน

เธอนำเขาเข้าปาร์ค ถามกว่ากลุ่มอเวนเจอร์ของเขาอยู่ที่ไหน

เขาอดยิ้มไม่ได้ เธอชอบเรียกเพื่อนๆ ของเขาว่าแก๊งอเวนเจอร์

เขาบอกว่าตัวเองก็ไม่รู้ เดินๆ เข้าไปก็คงเจอ

ในปาร์คมีต้นสนสูงชะลูด บรรยากาศพลบค่ำถูกประดับประดาด้วยดวงไฟสีส้ม แม้ไม่ได้พูดออกมาแต่เขาก็ดูออกว่าเธอชอบ

พวกเขาเดินวนในปาร์ค พยายามตามหากลุ่มอเวนเจอร์

.

.

.

เขาลืมตาตื่นเพราะเสียงนาฬิกาปลุก

ด้วยเหตุผลบางอย่างเขาจำหน้าผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ จำได้แค่เธอมีผมสีเข้ม ใบหน้าของเธอกลายเป็นเพียงเงาสีดำ เขาเล่าความฝันให้เพื่อนๆ ฟัง เจ้าพวกนั้นหัวเราะฮา บอกว่าเขาคงเก็บเอา Batman Trilogy ไปฝันเป็นตุเป็นตะ

เขาได้แต่หัวเราะตาม

ในใจก็เห็นด้วย

เพื่อนคนอื่นๆ เปิดฉากซักเรื่องสาวในฝันของเขา เขาบอกเท่าที่จำได้ เจ้าพวกนั้นเห็นว่าแปลก

"บรูซ เวย์นก็ควรจะอยู่จัสติส ลีกไม่ใช่เหรอ"

เขาบอกว่าบางทีเขาอาจจะเอามาปนกันมั่วเองก็ได้ เขาไม่ใช่คอหนังซุปเปอร์ฮีโร่ บางทีอาจจะจำสับสนไปบ้าง

เจ้าพวกนั้นหันมาถามเขาต่อว่าผู้หญิงคนนั้นชื่ออะไร

เขาบอกตามตรงว่าไม่รู้ เขาไม่เคยเรียกชื่อเธอในฝัน

เจ้าพวกนั้นเริ่มเสนอความเห็นเรื่องชื่อของเธอ พวกมันตกลงใจจะเรียกเธอว่าเซเลน่า ไคล์ แล้วก็บอกว่าเขาต้องตามหาสาวคนนั้น จากนั้นก็ฮาครืน

เขาได้แต่หัวเราะ

ผู้หญิงคนนั้น...ไม่ว่าเธอจะเป็นใคร เขาไม่รู้จะไปตามหาเธอที่ไหน บางทีเธออาจจะเป็นแค่ความฝันที่เขาสร้างขึ้นมาก็ได้

มองไปรอบตัว เขาไม่เจอผู้หญิงแบบนั้นสักคน