เจเจตื่นเต้นเพราะวันนี้ไมเคิลส่งข้อความมาบอกว่าเขากลับจากภูเก็ตและจะเปิดเฮ้าส์แล้ว เขารีบนั่งรถเมล์ออกจากโรงเรียน เขารีบไปอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อ ระหว่างนั้นเขาก็วางเกมแพลนไว้ด้วย เขาคิดว่าช่วงนี้เขาใช้เงินเก็บไปเยอะแล้ว เพราะว่าเฮ้าส์ปิด เขาอาจจะต้องเล่นดุขึ้นหน่อย เขาจะได้เพิ่มโอกาสให้ตัวเองเยอะขึ้น แต่ว่าก็ไม่ควรเลือกน้อยเกินไป เขาต้องวางแพลนทุกครั้งก่อนไปเล่น แล้วเขาก็จะพยายามติดยึดกับแพลนนั้นอย่างที่สุด
เจเจรีบต้มมาม่ากินพร้อมกับทำบัญชีก่อนออกไป เขาทำบัญชีของตัวเองเป็นประจำเพราะว่าเขาชอบที่จะรู้ว่าเขามีเงินเท่าไหร่ ต้องหาเพิ่มเท่าไหร่ ต้องประหยัดขนาดไหน เมื่อเสร็จแล้วเขาจึงรีบออกไปห้องของเขา นั่งรถเมล์ไปที่อพาร์ทเม้นต์ของไมเคิล
“เจเจ สวัสดีจ๊ะ” คุณแอนเป็นคนมาเปิดประตู
“พี่แอนสวัสดีครับ”
ไมเคิลนั่งคุยอยู่กับซันนี่ที่โต๊ะโป็กเกอร์ วันนี้คนยังมาน้อยอยู่ เขาเลยยังไม่เริ่มเล่นกัน จอนยืนสูบบุหรี่อยู่ที่ระเบียงห้อง เจเจมาถึงคนที่สาม
“เจเจ รอมาอีกคนนึงแล้วค่อยเริ่มนะครับ” ไมเคิลบอก
“รับทราบครับ” เจเจตอบ เขาผิดหวังอยู่เล็กน้อยเพราะว่าเขาอยากเริ่มเล่นมากแล้ว
“ทานอะไรก่อนไหมคะ” แอนถาม
“ผมทานมาแล้วครับ” เจเจตอบและเดินไปนั่งที่โต๊ะโป็กเกอร์
“ผมคิดว่าจะเปิด ที่หลังร้านหรือชั้นสองของที่ผับครับ” เจเจนั่งลงระหว่างการสนทนาของ ไมเคิลกับซันนี่ “แล้วไม่กลัวตำรวจหรอครับ” ไมเคิลถามซันนี่ “ผมเปิดที่นี่มันเป็นที่เล็กๆ ผมเลยไม่ต้องกลัวตำรวจเท่าไหร่” เหมือนว่าไมเคิลกำลังให้คำปรึกษาซันนี่อยู่ “ผมรู้จักกับตำรวจแถวนี้อยู่แล้วครับ ผมต้องสนิทกับเขาเพราะว่าผมเปิดผับบาร์ บางทีมันการเปิดเลยเวลาหรือเสียงดังเกินอะไรอย่างงี้ด้วย” ซันนี่ตอบ “ผมว่าจะเก็บค่าน้ำเยอะหน่อย แล้วก็บายอินกับบลายด์สูงด้วยครับ รับแต่ลูกค้าวีไอพี ส่วนใหญ่เขาก็มีคอนเนคชั่นกับตำรวจอยู่แล้วด้วย เพราะงั้นตรงนั้นไม่น่ามีปัญหาครับ” ฟังดูแล้วเหมือนกับว่าซันนี่อยากจะเปิดโป็กเกอร์เฮ้าส์ที่ร้านอาหารของเขา
“ผมว่ามันก็โอเคนะครับ คนเริ่มเล่นโป็กเกอร์เยอะขึ้นแล้ว มีคนติดต่อมาเล่นที่นี่เยอะเหมือนกัน แต่ผมต้องเลือกแขกครับ” ไมเคิลมีประการณ์เปิดเฮ้าส์ก็เลยมีคำแนะนำให้ซันนี่
“แต่ว่าถ้าคุณซันนี่อยากเปิดแบบวีไอพีน่าจะต้องมีดีลเลอร์ด้วยนะครับ แล้วก็เสริฟอาหารดีดี เหล้าดีดี” ซันนี่นั่งฟังแล้วก็พยักหน้า
“สวัสดีครับ” ในที่สุดก็มีคนมาอีกคนนึง “ซู” ไมเคิลลุกไปต้อนรับแขกคนใหม่ ซันนี่เคยเห็นเขาสองสามรอบ เขาเป็นนักธุรกิจชาวเกาหลี นานๆทีเขาจะมาทำดีลที่กรุงเทพฯ ทุกครั้งที่เขามาเขาจะแวะมาที่นี่ ปกติแล้วเจเจก็ไม่ได้สนใจเขาเท่าไหร่แต่วันนี้เจเจดีใจมากที่ได้เจอเขา
“เล่นกันเลยนะครับ” ไมเคิลหยิบชิปมาให้ทุกคนแลกและหยิบไพ่มา หลังจากนั้นเกมก็เริ่มขึ้น แฮนด์แรกที่เจเจเป็นบิ๊กบลายด์ เขาใส่ชิปยี่สิบลงไป หลังจากไพ่แจกแล้ว เขาเปิดดูไพ่ของเขา เขาได้ 5 ♠ 6 ♣ เมื่อแอคชั่นมาถึงเขา ไมเคิลเรสเป็น 60 บาท ปกติแล้วเขาอาจจะไม่เล่นแฮนด์นี้ แต่ว่าเขาคิดถึงการเล่นโป็กเกอร์และเขาก็ลงไปแล้ว 20 ด้วย เขาเลยตัดสินใจคอลไป เจเจรู้อยู่แล้วว่าไมเคิลเป็นคนเลือกไพ่ การเล่นกับเขาจึงต้องระวังมาก ฟลอบมา 6 ♢ K ♣ J ♡ เขาติดคู่นึง แต่ว่า K หรือ J น่าจะอยู่ในระยะไพ่ของไมเคิลอยู่ เจเจเช็คไป ไมเคิลเบ็ต ร้อยนึง เจเจคอล เทิร์นมา 6 ♠ เจเจยิ้มในใจ ตอนนี้เขาชนะหลายแฮนด์ในระยะของไมเคิล แต่ว่าเขายังอย่างวางกับดักอยู่เขาจึงเช็คไป ไมเคิลเบ็ตลงมา 250 ตอนนี้เจเจต้องตัดสินใจว่าจะวางกับดับต่อไปหรือได้เวลาเรสแล้ว เขาคิดว่าถ้าเขาเรสมันจะชัดเจนเกินไปว่าเขามี 6 เขาเลยแค่คอล ริเวอร์มา 2 ♠ เป็นไพ่ที่ไม่มีอะไรกับบอร์ดเลย เจเจคิดว่าถ้าไมเคิลมี K เขาอาจจะอยากเช็คทำให้เจเจเสียโอกาสทำให้พ็อตใหญ่ขึ้น เขาเลยเบ็ตลงไป 700 บาท ไมเคิลนั่งคิดสักครู่แล้วเรสไปเป็น 2000 เจเจเงยหน้าแล้วถอนหาย เขาคิดว่าไมเคิลถือ KK หรือ JJ ในมือ เขาเสียดาย 700 ที่เขาเบ็ตเข้าไปแต่ว่าเขาไม่คิดว่าเขาจะชนะได้ เขาทิ้งไพ่
“วันนี้เล่นแปลกๆนะเจเจ” ไมเคิลแซว
“สงสัยไม่ได้เล่นนานครับ ตื่นเต้นไปหน่อย” เจเจหัวเราะตอบ
“ไมเคิล คุณสนใจมาหุ้นงานกับผมไหมครับ ผมอยากได้คนที่มีประสบการณ์มาดูแลร้าน” ซันนี่รอจนแฮนด์จบแล้วหันไปถามไมเคิล “ผมมีส่วนแบ่งจากค่าน้ำให้นะครับ” ซันนี่ชวนไมเคิลที่มีประสบการณ์มากกว่ามาช่วย
“ผมไม่ไหวหรอกครับ อายุก็เยอะแล้ว แต่มีอะไรก็มาถามได้ตลอดครับ” ไมเคิลปฏิเสธไป ซันนี่ทำหน้าเสียดาย
“บอกแล้วว่าไมเคิลไม่ชอบเงิน” จอนหันมาบอก
“เจเจละ สนใจมาช่วยพี่ไหม มีเงินเดือนให้นะ” ซันนี่หันมาถามเจเจแทน ไมเคิลทำหน้าตกใจที่ซันนี่ทำอย่างงั้น
“ผมไม่รู้จะช่วยอะไรได้บ้าง” เจเจหันไปตอบ เขาเล่นโป็กเกอร์มาแค่หนึ่งถึงสองปีจึงไม่ว่าจะช่วยอะไรได้
“อย่างน้อยๆก็สอนวิธีเล่นหรือว่าดูแลแขกก็พอ เทียบกับคนอื่นๆที่ไม่เคยเล่นเรามีประสบการณ์กว่านะ” สำหรับเจเจแล้วนี่เป็นโอกาสที่ดี เขาเห็นซันนี่เป็นบุลคลตัวอย่าง ซันนี่เปิดคนที่มีอิสระทางการเงิน เขาขับรถดีดีและใส่นาฬิกาดีดี เวลาเล่นด้วยกันเขาไม่ได้มีความเครียดในการเล่นเลย เขาไม่ได้ต้องระวังว่ามันกระทบชีวิตเขาขนาดไหน เจเจมักจะคิดว่าอยากเป็นอย่างงี้บ้างจัง
“เจเจเขายังเด็กแล้วก็ต้องไปโรงเรียนนะครับ” ไมเคิลพูดขัดขึ้นมา
“ไม่เป็นอะไรหรอกครับ ผมลดเวลามาเล่นที่นี่แล้วไปช่วยพี่ซันนี่บ้างดีกว่าครับ อยากหางานเสริมทำเหมือนกัน” เจเจตอบตกลง
แฮนด์ที่เขาเล่นในวันนี้สำหรับเขาไม่เป็นมือออาชีพเลย วันนี้เขาเล่นด้วยอารมณ์ไปเยอะมากทำให้ขาดทุน แต่ว่าเขาก็ทำงานร่วมกับซันนี่ที่เขามองว่าเป็นคนที่เขาอยากเป็นเหมือน เขาอาจจะได้เรียนรู้อะไรบ้าง และเงินเดือนที่ซันนี่เสนอมาก็น่าสนใจมากเลย
“ผมแนะนำให้คุณเรียนให้จบดีกว่านะเจเจ คุณยังเด็กอยู่ใช้ชีวิตวัยรุ่นให้มันมากกว่านี้เถอะ” ไมเคิลบอกเจเจก่อนเขากลับ สำหรับเจเจแล้วมันเหมือนคำแนะนำของครูหรือพ่อแม่ที่เขาก็ไม่ได้จะฟังมากนัก เจเจเข้าใจว่าทุกคนก็มีความเห็นของตัวเอง สำหรับคนที่เป็นผู้ใหญ่มักจะแนะนำให้ไปโรงเรียนหรือไม่ให้กินเหล้าหรือไม่ให้สูบบุหรี่เป็นต้น แต่ว่าเขาไม่ชอบที่คนอื่นทำกับเขาเป็นเด็ก เขาคิดว่าเขาเป็นผู้ใหญ่ที่ตัดสินใจอะไรเองได้แล้ว
เมื่อกลับถึงห้องเจเจเดินไปรดน้ำต้นกระบองเพชรแล้วก็ทิ้งตัวลงบนเตียง “เหนื่อยเหมือนกันนะ” เขาคิดกับตัวเองแล้วก็กลับไป