หายหัวไปไหนห้าวัน หือ?? หายไปไหน

ไม่ได้หายไปไหนหรอก เพียงแค่ขี้เกียจเขียน

วินัยคนเรานี่ยากจริงๆ นะที่จะรักษาไว้ได้ แต่นี่ก็กลับมาเขียนแล้วนะ

คือจริงๆ วันๆ ที่ผ่านมากับการทำงานในโรงหนังโรงนี้ บอกตามตรงว่าเราเก็ตกับมันตั้งแต่วันที่สามแล้ว

พอรู้ครั้งเดียวเราก็จำได้ มันไม่ต้องคิดวิเคราะห์อะไรเลย แค่ทำซ้ำไปซ้ำมาแค่นั้นเอง

แล้วเวลาส่วนใหญ่ที่เสียไปคือการอ่านหนังสือ คืออ่านจบเป็นเล่มๆ อย่างสนุกสนาน หนังสือหลายเล่มนี่มาอ่านจบก็ตอนที่ทำงานที่นี่ ถือเป็นโบนัสพิเศษให้แก่ชีวิต

ยังดีที่โรงนี้คนส่วนใหญ่ที่มาดูจะเป็นคนที่ชอบดูหนัง เวลาลูกค้าชวนคุยก็ต่อกันติด (เพราะเนิร์ดเหมือนกัน)

ถือว่ามีความสุขอยู่นะในการมาทำงานที่นี่ เสียอย่างเดียวคือเรื่องการเดินทางที่ไกลแสนไกล และอากาศอันร้อนอบอ้าวแสนเหนียวไข่ นอกนั้นดีหมด

เออ อีกเรื่อง ของกิน ไม่เวิร์คๆ

ขอเม้าท์เรื่องหัวหน้าสักหน่อย

เขาเด็กมากกกก และคิดว่าอาจจะอึกอัดที่ต้องมาสอนงานลุง แต่เขาก็มีความเป็นกันเองแต่ก็เป็นเจ้านาย เราว่าเขาสอนงานได้ดี และมีรสนิยมบางอย่างที่ตรงกัน เช่นเรื่องการอ่านหนังสือหรือการดูหนัง อนาคตเขาจะรุ่งโรจน์มากๆ แน่นอน เพราะเขาดูเป็นคนที่ manage ชีวิตได้ดี แอบได้ยินว่าเหมือนเขาจะไปจากที่นี่อะ

ส่วนน้องอีกคนนี่ก็อยู่ๆ ที่คุยกันก็เงียบเฉย สงสัยเมนส์จะมา คือไม่เดือดร้อนอะไรอะ โดนแบบนี้บ่อย ได้เจอพนักคนเก่ารุ่นแรก ดูเป็นมิตรและยิ้มแย้มแจ่มใสดี

อิจฉาชั้นกันล่ะสิ หึหึหึ