ตอนเด็กๆเคยมองว่าความรักคือการที่เราต้องได้รับการเอาใจใส่ตลอดเวลา อยากได้อะไรต้องได้ตามที่ใจเราต้องการ แต่พอก้าวเข้าสู่ชีวิตการเป็นผู้ใหญ่ ก้าวแรกสอนให้เรารู้จักการรักตัวเอง ความรักของคนที่โตแล้ว มุมมองมันช่างต่างจากเราเมื่อ2ปีที่แล้วสิ้นเชิง เมื่อเราอายุมากขึ้น สิ่งที่เราต้องการคือแค่
ความเข้าใจ เพราะส่วนใหญ่เวลาของเราจะถูกใช้ไปกับงานและหน้าที่ที่เราต้องทำ
เราโฟกัสความรักเป็นอันดับหนึ่งไม่ได้หรอก สิ่งแรกที่ต้องคำนึงถึงคืองานและหน้าที่ เรายกความรักเป็นรอง เราเชื่อว่าถึงแม้ว่าเราจะงานยุ่งแค่ไหน แต่แม้เศษเสี้ยวนาทีที่ได้คิดถึงใครสักคน เราว่ามันเป็นเรื่องที่ทำให้หัวใจเราชุ่มชื้นและมีกำลังใจในการทำสิ่งต่างๆ
เราไม่ต้องการการเอาใจใส่ตลอดเวลาหรอก เราแค่อยากให้แต่ละวันเราไปทำหน้าที่ที่เราควรทำ และเวลาว่างๆก็คิดถึงกันก็พอแล้ว เราสามารถมีความสุขได้ด้วยตัวเอง ชีวิตเราไม่ได้ depend on แค่เขาคนเดียว อารมณ์แบบไม่มีเขา เราก็อยู่ได้ แต่แค่อยากให้อยู่ด้วยในชีวิตประจำวัน อันนี้เป็นการที่เรารักตัวเราเอง เราให้เกรียติหัวใจตัวเอง เราเอาไปวางไว้ในจุดที่ปลอดภัย อะไรๆก็ไม่สามารถทำร้ายเราได้
การที่เราได้รักใครสักคนและอยากเห็นเขาประสบความสำเร็จ เราว่ามันเป็นเป้าหมายของความรักของคนที่โตแล้ว เราแค่อยากเห็นเขามีความสุข อยากเป็นส่วนประกอบในกำลังใจของเขา เป็นทีม Support ที่ไม่หวังอะไรนอกจากรอยยิ้มของเขา
"จริงๆความรักมันก็แค่อยากเห็นเธอประสบความสำเร็จและสมหวังในสิ่งที่เธอคาดหวังจริงๆ"
ด้วยความห่วงใยจากคนๆหนึ่ง หวังว่าจะได้รับนะ :D
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in