ไม่รู้เหมือนกัน... ว่าเราวนมาที่นี่กันกี่ครั้งแล้ว

แต่ทุกครั้งเราจะรู้สึกเหมือนกับว่ามันเป็นครั้งแรกเสมอๆ

มองดูแล้ว พวกเราก็คล้ายกับเป็นอัลไซเมอร์ ที่อยู่ๆจะมาหยุดยืนในจุดที่ไม่คุ้นเคย แวดล้อมไปด้วยผู้คนที่ไม่รู้จัก

ทั้งๆที่สองขาของเราเป็นคนพาตัวเรามาด้วยตัวเอง

บางทีก็ได้แต่นั่งนิ่งแล้วมองหน้ากัน

ว่านี่มึงยังเป็นคนรักที่กูรู้จักอยู่ใช่มั้ย

เราอยู่ด้วยกันด้วยความรัก ไม่ใช่เวรกรรม ไม่ใช่คำสาป

เวลาส่วนใหญ่เราจะเฝ้าเดินวนเวียน

บ้างวิ่ง

บ้างเกลือกกลั้วไปกับมัน

แต่แล้วเราก็ยินดีกันเงียบๆ  ที่เราผ่านมันมาได้

ซึ่งบางที..เราก็ทำแสร้งเป็นไม่เห็นทางแยกที่เดินผ่านมา

แล้วก็พลางเอามือลูบลงมาจากหน้าผาก

ปิดตาซึ่งกันและกัน

เราเดินกลับไปยังจุดเดิมของเราแบบคนตาบอดที่อยู่ในห้องที่เขาคุ้นเคย

ถึงไม่มีแสงสว่าง แต่เราก็รู้กันและกันว่า “เรา” อยู่ตรงไหน