เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
I write, therefore I am.whenwehavetime
ผม
  • ตอนที่ผมตัดสินใจบอกชอบเธอนั้นมันช่างง่ายดายและรวดเร็ว 


    1.
    ความชอบมักจู่โจมเราแบบไม่ทันตั้งตัวเสมอ 
    มันจะทำให้เรารู้สึกปั่นป่วน ไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเอง จิตใจถูกรบกวนด้วยความคิดถึง 
    อยากพบหน้าตลอดเวลา จวบจนเราได้ใกล้ชิดกัน ทำตัวเหมือนคู่รักที่แทบไม่ห่างไปไหน 
    เมื่อนั้นแหละ ที่บางทีผมก็ได้รู้ว่าเธอก็เป็นแค่ความสดใหม่และตื่นเต้นแบบหนึ่ง 

    เป็นสิ่งที่ผมอยากสัมผัสในช่วงเวลาหนึ่งๆ 
    เป็นใบหน้าของฤดูหนาวที่คาบเกี่ยวกับฤดูร้อน และเมื่อลมแห่งความแห้งแล้งมาถึง
    เธอก็ไม่ต่างอะไรจากดอกไม้เบ่งบานที่พร้อมจะปลิดตัวออกจากขั้ว 
    แล้วเธอก็หล่นร่วง ความชอบปราสนาการไปภายในพริบตา 

    แต่ผมไม่ได้บอกเธอในทันที 
    มันไม่เคยเป็นแบบนั้น เพราะเมื่อเราเลิกชอบหรือให้ความสนใจใครสักคน 
    คำบอกเลิกจะไม่หลุดออกจากปาก เพราะอะไรน่ะหรือ? 
    เพราะความสัมพันธ์ของเราไม่ได้ถูกตั้งค่าไว้ด้วยสถานะคนรักอย่างไรล่ะ 

    ผมจะตีตัวออกห่างอย่างแช่มช้า นุ่มนวล และหวังว่าจะไม่ทำร้ายเธอ 

    ซึ่งสายไปเสียแล้ว 
    ไม่มีการจากลาใดที่ไม่ทำร้ายกัน ไม่ว่าจะด้วยสถานะไหนก็ตาม 

    เธอย่อมรู้ตัวเมื่อวันนั้นมาถึง อาจจะดื้อดึงในทีแรกด้วยความไม่มั่นใจ 
    ไม่เห็นเหตุผลที่จู่ๆ ผมก็จะไม่ชอบเธอ ข้ออ้างต่างๆ นาๆ
    นั่นแหละคือเครื่องยืนยันชั้นดีว่าผมไม่อยากพบเธอแล้ว แล้วเธอจะทำอะไรได้?


  • 2. 

    เธอก้มหน้าก้มตาและไม่ปริปากถึงความเสียใจที่คุกรุ่นอยู่ในอก 
    อยากจะร้องไห้แต่ก็ไม่มีน้ำตา อยากถามแต่ก็ไม่อาจเอื้อนเอ่ย 

    เธอจมลึกลงไปในน้ำทะเลสีคราม รายล้อมด้วยหยดน้ำตามหาศาลที่ไม่รินไหล 
    แรงดึงดูดของโลกฉุดให้ร่างนั้นถูกดึงลงไปเรื่อยๆ สีครามเข้มขึ้นจนกลายเป็นดำสนิท 
    แต่ไม่ว่านานเท่าไร มันก็ไม่ถึงก้นบึ้งเสียที 

    เธอไม่รู้อีกต่อไปว่าทิศทางไหนคือผิวน้ำ ไม่สามารถโผล่พ้นความเศร้าไปได้ 
    และเมื่อนั้น... ตอนที่เธอเริ่มร้องไห้ออกมาได้บ้าง 

    ก็ไม่มีใครสักคนได้ยินสุ้มเสียงของเธอ 

    3.

    ผมจากไปไกลแล้ว ไม่จดจำสิ่งใดเกี่ยวกับตัวเธอ 
    ผมให้กำเนิดความรักแก่เธอ และปลิดชีวิตเธอด้วยน้ำมือของตัวเอง

    ผมไม่ได้ใช้มีดกรีดหรือจ้วงแทง แต่ผมใช้สายตาและคำพูดกระทำสิ่งเหล่านั้น 
    คุณไม่ได้เสียเลือดจนร่างกายล้มลง แต่คุณเสียความรู้สึกจนไม่อาจก้าวเดิน

     แต่ผมไม่รู้ เพราะคิดว่าเธอมีชีวิตอยู่เพื่อสิ่งนั้น สิ่งที่เรียกว่า ช่วงหนึ่งของชีวิต

    เป็นภาพเลือนๆ ลางๆ 
    เป็นสิ่งที่สั้นกว่าฤดูกาล ต่างกันตรงที่มันจะไม่เวียนมาถึงอีก 

    และผมก็มองหาฤดูกาลใหม่ที่อาจยาวนานกว่านั้น แต่ไม่ใช่เธอ
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in