ตอนที่ผมตัดสินใจบอกชอบเธอนั้นมันช่างง่ายดายและรวดเร็ว
1.
ความชอบมักจู่โจมเราแบบไม่ทันตั้งตัวเสมอ
มันจะทำให้เรารู้สึกปั่นป่วน ไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเอง จิตใจถูกรบกวนด้วยความคิดถึง
อยากพบหน้าตลอดเวลา จวบจนเราได้ใกล้ชิดกัน ทำตัวเหมือนคู่รักที่แทบไม่ห่างไปไหน
เมื่อนั้นแหละ ที่บางทีผมก็ได้รู้ว่าเธอก็เป็นแค่ความสดใหม่และตื่นเต้นแบบหนึ่ง
เป็นสิ่งที่ผมอยากสัมผัสในช่วงเวลาหนึ่งๆ
เป็นใบหน้าของฤดูหนาวที่คาบเกี่ยวกับฤดูร้อน และเมื่อลมแห่งความแห้งแล้งมาถึง
เธอก็ไม่ต่างอะไรจากดอกไม้เบ่งบานที่พร้อมจะปลิดตัวออกจากขั้ว
แล้วเธอก็หล่นร่วง ความชอบปราสนาการไปภายในพริบตา
แต่ผมไม่ได้บอกเธอในทันที
มันไม่เคยเป็นแบบนั้น เพราะเมื่อเราเลิกชอบหรือให้ความสนใจใครสักคน
คำบอกเลิกจะไม่หลุดออกจากปาก เพราะอะไรน่ะหรือ?
เพราะความสัมพันธ์ของเราไม่ได้ถูกตั้งค่าไว้ด้วยสถานะคนรักอย่างไรล่ะ
ผมจะตีตัวออกห่างอย่างแช่มช้า นุ่มนวล และหวังว่าจะไม่ทำร้ายเธอ
ซึ่งสายไปเสียแล้ว
ไม่มีการจากลาใดที่ไม่ทำร้ายกัน ไม่ว่าจะด้วยสถานะไหนก็ตาม
เธอย่อมรู้ตัวเมื่อวันนั้นมาถึง อาจจะดื้อดึงในทีแรกด้วยความไม่มั่นใจ
ไม่เห็นเหตุผลที่จู่ๆ ผมก็จะไม่ชอบเธอ ข้ออ้างต่างๆ นาๆ
นั่นแหละคือเครื่องยืนยันชั้นดีว่าผมไม่อยากพบเธอแล้ว แล้วเธอจะทำอะไรได้?
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in