ฉันปรารถนาในทุกครั้งที่หลับลง
ว่าจะไม่ต้องเจ็บปวดอีกต่อไป
ทางเดียวที่จะหลีกหนีความเจ็บปวดได้อาจจะเป็นการหลับไปตลอดกาล
ฉันเคยมั่นใจอย่างแรงกล้าในความเข้มแข็งและเด็ดเดี่ยวในตัวฉัน
ยืนและวิ่งอย่างไม่ลังเลหรือขอความช่วยเหลือจากใคร
แต่ในส่วนลึกในนั้น ฉันไม่เคยยืนได้ด้วยขาของตัวเอง
ฉันเรียกร้องให้ใครมาเจอฉันและช่วยให้ฉันยืนขึ้นอยู่เสมอ
แต่วัย25นั้น ยังคงสับสนวุ่นวายและสะเปะสะปะ
ภาระทางกาย ความสับสนในระบบประสาท ความเจ็บปวดในจิตใจ
ความรู้สึกโดดเดี่ยวที่ฉันเคยชินมาทั้งชีวิต ค่อยๆกัดกะเทาะเอาเปลือกนอกออกจนหมด
เกราะป้องกันแตกสลายไปหมดแล้ว
แตกสลายไม่เหลือแม้แต่เศษเสี้ยววิญญาณของความศรัทธา
ศรัทธาต่อโลก ต่อมนุษย์ น่ะหรือ
ฉันไม่หลงเหลืออะไรอีกแล้ว
ก่อนความหวังสุดท้ายจะดับลง
ฉันประกอบเศษซากของตัวเองขึ้นมาใหม่เพื่อรักใครสักคนเพียงเท่านั้น
หากปราศจากเค้าแล้วฉันคงสูญสลายไป
มีเพียงรักที่ทำให้ฉันมีชีวิต
เด็กน้อยเอ๋ย โลกมนุษย์ช่างยากเย็นยิ่งนักกับการมีชีวิต
ต่อสู้กับตัวเองเพื่อไปต่อสู้กับผู้อื่นต่อไป
แล้วสุดท้าย คำว่าชีวิตที่ใครต่างสงสัย
ใครกันเล่าจะนิยามถึงแก่นแท้ของมันได้
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in