“ขาซ้ายก้าวแบบนี้” วิชาเต้นรำเป็นอีกหนึ่งวิชาบังคับที่ทุกคนในโรงเรียนต้องได้เรียนเพื่อการเข้าสังคมที่ดี รวมไปถึงการใช้ในละครเวทีนักเรียนต่างก็ตั้งใจเรียนวิชานี้เป็นอย่างมาก

“เอาล่ะ เดี๋ยวข้าจะให้พวกเจ้าเต้นตามจังหวะ” หญิงสาววัยกลางคนที่เป็นเจ้าของวิชาพยักหน้าให้จุนฮยองเริ่มบรรเลงเปียโน

“อีกีกวัง” เจ้าของชื่อสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันไปตอบรับผู้สอน

“เจ้าเต้นรำได้ดี”

“ขอบคุณครับ” กีกวังยิ้มให้หญิงสาวที่คู่กับเขาเพราะไม่ใช่แค่เขาคนเดียวคงทำไม่ได้ต้องขอบคุณเธอด้วย

“ยังมีคนไม่มีคู่ เจ้าออกมาคู่กับกับครูจุนฮยองสาธิตให้คนในห้องดูแล้วกัน” ตาใสไหววูบเล็กน้อย เขากำลังตื่นเต้น

ขาเล็กเดินไปหาครูเปียโนที่ละจากเปียโนมาอยู่ตรงหน้าเขา ส่วนครูผู้สอนกำลังประจำอยู่ที่เปียโนแทน

“ทุกคนประจำที่” เสียงเปียโนค่อยๆดังคลอขึ้นมา คนตรงหน้าโค้งก่อนจะยื่นมือมาตรงหน้าเขาเป็นเชิงขออนุญาต

แขนยาวโอบรอบเอวบางไว้ก่อนจะพาทั้งตัวเองและคนในอ้อมกอดขยับไปตามเสียงเพลง จังหวะไม่ช้าไม่เร็วเกินไปเพื่อให้นักเรียนสามารถทำตามได้



“สอนข้าเล่นเปียโนบ้างสินะ” ห้องเต้นรำในยามค่ำเหลือเพียงแค่พวกเขาสองคน คนตัวเล็กกว่านั่งมองคนที่เริ่มบรรเลงเพลงอีกครั้ง

กีกวังลุกขึ้นก่อนจะเคลื่อนไหวร่างกายตามจังหวะเพลง

ตาคมจ้องมองจนแทบไม่ละสายตา คนตัวเล็กกำลังตรึงสายตาเขาเอาไว้

อ่อนช้อยทว่าแข็งแรงสมเป็นชาย

สุภาพแต่ก็ดูเซ็กซี่ในตัว

“ไว้ข้าสอนให้นะ”

“สัญญาแล้วนะ”

“เจ้าเถอะ ห้ามผิดสัญญากับข้าแล้วนะ” คนตัวเล็กหัวเราะเสียงใสก่อนจะทิ้งตัวลงข้างจุนฮยองพลางพิงไหล่อีกคน

“ข้าอยู่กับเจ้าตรงนี้แล้วจะกลัวอะไรล่ะ” รอยยิ้มที่กำลังทำให้เขาโลภอยากได้ไว้คนเดียวถูกส่งมาให้เขาอีกครั้งและอีกครั้ง