“เต้เลือกเอาแล้วกันว่าจะสแกนพี่หรือจะให้พี่สแกนกล้า” คนที่ถือเครื่องสแกนอยู่ในมือถึงกับต้องคิดหนักเมื่อโดนคนเป็นพี่กดดันกับสถานการณ์ที่บอกได้เลยว่าทางไหนก็ดูเสียเปรียบ

ตอนนี้เหลือพวกเขาแค่สี่คนเท่านั้น

พี่เอก กล้า เจ้ และเขา

“โอย ผมเลือกไม่ถูกอ่ะ”

“ก็เชื่อใจพี่อ่ะ แค่นั้น” น้ำเสียงจริงจังที่ไม่ได้ใช้บ่อยๆทำให้เขาต้องคิดหนักมากขึ้นเมื่อผู้หญิงคนเดียวในเกมถึงกับต้องหลังไมค์มาบอกเขาว่าอีกสองคนนั้นเป็นผีนั้นหมายความว่าถ้าเขาเชื่อใจคนเป็นพี่อาจจะเป็นการพลาดครั้งใหญ่หลวง

“ไม่ก็ให้เจ้ก็ได้อ่ะ” น้ำเสียงเซ็งๆเมื่อรู้ว่าอีกคนคงไม่ยอมให้ คนอายุมากสุดเลยพูดขึ้น

ราวกับหลอกล่อ

“อ่ะๆ พี่เอกเอาไปก็ได้”

“ก็แค่เนี้ย”

ปัง

แล้วเขาก็ถูกยิงให้ล้มตรงนั้นพร้อมๆกับเจ้ เสียงหัวเราะเหมือนได้ชัยชนะดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

“ถึงผมดื้อไปก็ไม่ชนะอยู่ดีปะ” เขามาบอกอีกครั้งเมื่อพี่เจ้ถาม ยังไงๆผีสองกับคนสอง ผีได้เปรียบกว่าเห็นๆ

“อีกตามั้ย” คนที่ตายตั้งแต่ต้นเกมอย่างพีพูดขึ้น แต่เขาเซ็งเกินกว่าจะเล่นต่อได้ แม้จะรู้มันเป็รแค่เกมก็เถอะ

“เกมกันไปเลยนะ หิวอ่ะไปหาไรกินก่อน”

“เอองั้นกูไปด้วยหิวเหมือนกัน” คนอายุมากสุดพูดขึ้นตามหลังเขาทันที สุดท้ายทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันออกไป

เขาปิดเกมเปิดห้องแชททิ้งไว้ตามปกติแต่ก็ยังนั่งอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน

จะให้ไปไหนละ

มันไม่ใช่เวลาหิวเขานี่

“เต้” เสียงที่เรียกเขาอีกครั้งทำให้เขาต้องกลับมาดูที่โปรแกรม

อ้าวไหนบอกว่าหิวไง

“ครับ” เขาตอบกลับ

“งอนพี่หรอ”

“ผมจะงอนพี่เอกทำไมอ่ะ”

“เนี่ยก็เรียกว่างอน” เขาเงียบ ไม่อยากพูด คนคนนี้รู้จักเขาดีกว่าตัวเองเสมอ

“ปะ เดี๋ยวพาไปเลี้ยงหมูย่างเตรียมตัวเดี๋ยวไปรับ”

“ห้ะ”

“ถือว่าง้อไง”

“ผมด้วยดิพี่!” เกือบลืมไปแล้วไม่ใช่ห้องแชทแค่ห้องเขาสองคน

“ไม่เว้ยแค่เต้คนเดียวแค่นี้อย่าตาม!” เสียงโอดครวญดังมาต่อจากนั้นก่อนที่เขาจะลอบยิ้มให้ตัวเองเงียบๆ