"หิมะตกนี่หน่า” คนที่เดินผ่านเขาไปพูดขึ้น เขาทำเพียงเงยหน้ามองเจ้าละอองสีขาวดูสวยงามแต่ก็ดูอันตรายไปพร้อมๆกัน มันเป็นสัญญาณบอกให้เขาต้องเร่งฝีเท้าเพื่อที่จะไม่โดนมันทั้งหมดจนต้องป่วยเอา

“เจ็บมั้ย” มือที่ใหญ่กว่าเล็กน้อยพยามยามที่จะกุมมืออีกีกวังไว้เพราะเขาไม่อยากให้โดนอากาศเย็นไปมากกว่านี้ คนที่ถูกกุมมือทำแค่ยิ้มให้เล็กน้อยเท่านั้นก่อนจะส่ายหัวให้

“โกหก” เขาพูดไปอย่างนั้นก่อนจะลากอีกคนเข้าไปในห้องพยาบาลของสกีรีสอร์ตแห่งนี้

“โยซอบ” เขาส่งเสียงตอบรับอีกคนระหว่างที่รออาหารเย็นกัน กีกวังยิ้มหวานมาให้อย่าวที่เขาชอบ

“ขอบคุณนะ โยซอบใจดีเสมอเลย” เขาไม่ได้ใจดี ไม่เคยใจดีกับใคร ยกเว้นก็แต่อีกีกวังคนเดียว

“โยซอบวันนี้ไม่ว่างนะต้องไปกับพี่จุนฮยองอ่ะ”

“อื้ม วันหลังก็ได้”

“ขอบคุณนะ” อีกครั้งที่หิมะตกแต่ไม่มีแล้วอาการหิมะกัดที่มืออีกคน แต่คงมากัดกินที่หัวใจเขาแทนมากกว่า คนสองคนที่เดินจากหน้าร้านเพื่อไปเดตที่ไหนซักที่

ที่เขาไม่คิดจะอยากรู้

“กีกวังไม่หนาวหรอ” เขาถามอีกคนที่ยืนอยู่เคาท์เตอร์ด้วยเสื้อกันหนาวไหมพรมไม่หนามาก แต่เขาก็พอเข้าใจว่าในร้านของพวกเขามันอุ่นขนาดไหน

อีกีกวังเป็นคนชอบอากาศร้อน

แต่ต้องไม่ร้อนมาก

“ข้างนอกหิมะตกแล้วหรอ” ตาใสที่เขาชอบแอบมองดูตื่นตะหนกก่อนจะกดโทรศัพท์หาใครซักคน แล้วเขาก็มาเปลี่ยนที่ตรงเคาท์เตอร์แทน

“มาไม่ได้ก็ไม่ต้องมาหรอก กีกวังเป็นห่วง” เสียงอ่อนลงเล็กน้อยเพราะคนถือสายเป็นห่วงมากกว่าการเจอหน้ากับอีกคน

“อื้ม รักเหมือนกันครับ” วางสายก่อนจะมาช่วยเขาเสิร์ฟกาแฟ

“พี่จุนฮยอง?” คนตัวบางกว่าเขาเล็กน้อยพยักหน้าให้ก่อนจะเก็บโต๊ะที่เพิ่งลุกออกไป เขาเดินไปหาก่อนจะบอกให้อีกคนวางไว้ตรงนั้นปล่อยให้เป็นหนาที่ของพนักงาน

“งั้นวันนี้ไปเดตกับโยซอบแทนละกัน” เขาเอ่ยขึ้นขนาดที่สวมผ้าพันคอให้กับอีกคน กีกวังทำหน้างุนงงเล็กน้อยแต่ก็รับถุงมือมาใส่อย่างง่ายดาย

“ขอแค่หนึ่งวันนะ”