ฮาร์มาเป็นสิงโตบาดเจ็บ

เขาซื้อต่อมาจากคาราวาน หลังจากที่พบว่าดวงตาทั้งสองของมันพร่ามัวจากสะเก็ดไฟ
เป็นสัตว์ใหญ่ตัวแรกในสวน อยู่กับเขามาตั้งแต่วันแรกที่ขึ้นรับตำแหน่งขุนนาง

----------------

เขาเกลียดมนุษย์ แน่นอนว่าเขาไม่ได้หมายความเพียงมนุษย์คนใดคนหนึ่ง แต่เขาเกลียดชังพวกมันทั้งหมด ไม่เว้นแม้แต่ความเป็นมนุษย์ของตนเอง

คืนนี้จึงเป็นอีกคืนที่ขุนนางหนุ่มหยิบผ้าเนื้อดีมาคลุมบ่า ลอบเดินเข้ามาในสวนลับของตน เท้าเปลือยเปล่าเหยียบลงบนผืนหญ้า ตรงเข้าไปยังมุมหนึ่งของสวน วาดมือเปิดม่านเถาวัลย์เพื่อพบกับแมวยักษ์ทั้งสอง ตัวหนึ่งหลับสนิท ส่วนอีกตัวลุกแล้วเดินตรงมาหาเขาแทบจะทันที

“ขอโทษที ไม่ได้ตั้งใจะปลุกเจ้า” เขาว่า ลูบศีรษะแมวยักษ์ที่เข้ามาออดอ้อน

ขุนนางใช้ผ้าคลุมบ่าต่างพรม เขานั่งลง มุดกายเข้าหาเสือขาวที่ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นต้อนรับเขาสักนิด

กรร...
สิงโตส่งเสียงขู่ คล้ายจะสั่งให้เพื่อนตื่นขึ้นมาต้อนรับนาย

“ไม่เป็นไร” เขายิ้มให้ ผายมือออกด้านข้างเป็นสัญญาณให้เจ้าป่าหมอบลงนอนข้างกัน

สิงโตสะบัดแผงคออย่างไม่ชอบใจนัก แต่ก็เดินมาหมอบนอน ดุนใบหน้าใหญ่โตเข้าหาเจ้าของ ส่งเสียงครือครืดในคอคล้ายลูกแมว

‘ท่านนอนไม่หลับอีกแล้วหรือ’ มันกล่าว นัยน์ตาเปื้อนฝ้าเทาจับจ้องใบหน้าของมนุษย์ประหลาดผู้เป็นนาย ‘พวกมันทำอะไรท่านอีก’

“เจ้าต้องถามมากกว่าว่าข้าทำอะไรพวกเขา” มนุษย์หัวเราะ ก่อนจะพลิกตัวเข้าหาสิงโตตัวใหญ่ วาดมือกอดลำคอ แนบหน้าเข้ากับแผงคออุ่นนุ่ม

‘ท่านน่าจะเกิดเป็นพวกข้า เราจะวิ่งผ่านทุ่งหญ้า ล่าเหยื่อ นอนอาบแสงตะวันในทุ่งกว้างด้วยกัน’

“ข้าจะอดตายเพราะกินเนื้อดิบไม่ได้” มนุษย์หัวเราะ ก่อนเสียงพูดคุยจะเงียบลง เหลือเพียงเสียงเรไรของแมลงตัวเล็กรอบนอก

มนุษย์ขยับกายเข้าหาไออุ่น เอ่ยเสียงแผ่วในลำคอ “เจ้าอยากกลับไปไหม ทุ่งกว้างนั่น”

สิงโตส่ายศีรษะ ‘ถ้าข้าไป ท่านคงเหงาตาย’ มันหัวเราะแผ่ว 'และข้าคงล่าอะไรไม่ได้แล้ว ท่านก็รู้'

“ทั้งเจ้าและข้าล้วนถูกกักขังอยู่ตรงนี้ หากการเวียนว่ายมีจริง ข้าไม่อยากกลับมาเกิดในร่างเดิม”

สัตว์ใหญ่ทำได้เพียงรับฟัง ลูบอุ้งเท้าปลอบร่างมนุษย์ที่เล็กกว่าตนยิ่งนัก เปราะบางจนเหมือนจะสลายไปได้ทุกเมื่อ

‘นอนเสีย ท่านของข้า พรุ่งนี้มีงานอีกไม่ใช่หรือ’ มันว่า ก่อนจะร้องเพลงกล่อมนาย เสียงของสิงโตทุ้มใหญ่ ก้องกังวาล ชวนฝันยิ่งกว่าเสียงนกประเภทใด ส่งให้มนุษย์ผลอยหลับในอ้อมกอดของมันอย่างเช่นทุกคืน