คิมโดยองมีสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งเขาใช้เป็นฐานทัพลับของตัวเองตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมานี้

ที่ที่มีเขาเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะมาได้

ลมบนดาดฟ้าของตึกสูงสิบห้าชั้นในช่วงเย็นของปลายฤดูใบไม้ร่วงที่กำลังย่างเข้าสู่ฤดูหนาวนั้น ชวนให้รู้สึกยะเยือกอย่างบอกไม่ถูก

ชายหนุ่มใช้มือลูบท่อนแขนของตัวเองที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อสเว็ตเตอร์ตัวหนา พลางเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่แสงสว่างค่อย ๆ เลือนหายไปทีละนิด

เขาไม่เคยนึกชอบความรู้สึกวูบโหวกแปลกประหลาดที่มักจะเกิดขึ้นในใจ ทุกครั้งที่เขาขึ้นมายืนมองท้องฟ้าในยามเย็นบนดาดฟ้าแห่งนี้เลยสักครั้ง

แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังจะขึ้นมาที่นี่อยู่ดี

อาจเป็นเพราะมันคือสถานที่ที่เงียบสงบเพียงแห่งเดียวที่เขารู้จัก สถานที่ที่เขาจะสามารถล้มตัวลงนั่งแล้วมองยามเย็นของเมืองเล็ก ๆ ที่แสนสงบสุบแห่งนี้ได้โดยที่ไม่มีใครมารบกวน

ล่ะมั้งนะ...

คิมโดยองหันขวับไปยังต้นเสียงที่ดังแหวกความเงียบนั้น ก่อนจะพบกับใบหน้าของเด็กหนุ่มในชุดนักเรียนมัธยมปลายคนหนึ่งที่กำลังยื่นออกมาจากประตูดาดฟ้า

"เอ่อ..." อีกฝ่ายดูกระอึกกระอัก "ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะครับ พอดีผมเห็นประตูดาดฟ้ามันแง้มอยู่ ก็เลยเดินขึ้นมาปิด"

เสียงของเด็กหนุ่มคนนั้นฟังดูแปลกแปร่ง คล้ายกับว่ามันยังไม่ทันได้แตกหนุ่มดีด้วยซ้ำ

เขาทำเพียงแค่นั่งมองผู้บุกรุกที่แสนสุภาพคนนั้นโดยไม่ได้เอ่ยตอบอะไรออกไป อันที่จริง...เขาไม่ค่อยชอบการผูกมิตรกับผู้คนสักเท่าไหร่

"ผมชื่อแจฮยอนนะ จองแจฮยอน"

"ฉันคิมโดยอง"

แต่ดูท่าแล้วอีกฝ่ายจะไม่ใช่ เด็กหนุ่มคนนั้นปล่อยมือจากมือจับของประตูดาดฟ้าก่อนจะก้าวตรงมาหาเขาด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร แล้วก็อีกฝ่ายอีกนั่นแหละที่เอ่ยแนะนำตัวขึ้นมาก่อน จนทำให้เขาจำต้องบอกชื่อของตัวเองกลับไปเพื่อรักษามารยาท

"คุณพักอยู่ที่หอนี้เหมือนกันเหรอ? ผมไม่ค่อยคุ้นหน้าคุณเท่าไหร่เลย"

"ใช่ ฉันอยู่ที่นี่มาหลายปีแล้วล่ะ"

เขาตอบ ก่อนจะละสายตาออกจากใบหน้าของเด็กหนุ่มคนนั้นแล้วหันมองไปยังบ้านเรือนที่อยู่ด้านล่าง

พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว และท้องฟ้าก็เริ่มมืดมากขึ้นทุกที

"เหรอครับ คุณพักอยู่ห้องไหนงั้นเหรอ? ผมถามได้ไหม?"

"1402"

เขาบอก ทว่าอีกฝ่ายกลับมุ่นคิ้วเข้าหากันเล็กน้อยเมื่อได้ยิน

"ถ้าไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอกผมก็ได้ แต่ไม่เห็นต้องโกหกกันเลย"

"ฉันไม่ได้โกหก ฉันอยู่ห้อง 1402 จริง ๆ"

"คุณโกหก คุณจะอยู่ห้องนั้นได้ไง ในเมื่อนั่นมันเป็นห้องของผม"

"ฉันอยู่ที่ห้องนั้นเมื่อสี่ปีก่อน" เขาเอ่ย ขณะหันไปสบตากับเด็กหนุ่ม"ก่อนที่ฉันจะกระโดดตึกตายที่นี่"

เขาสังผัสได้ถึงลมยะเยือกวูบใหญ่ที่พัดมา ยามที่เขาส่งยิ้มบางเบาให้กับเด็กหนุ่มคนนั้น

[end.]