ผมรู้อยู่แล้วว่าในที่สุดวันนี้ต้องมาถึง

"นี่...แจฮยอน"

"..."

ผมได้แต่นิ่งเงียบ ยามที่ชื่อของผมถูกเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มละมุนของคนตรงหน้านี้

ผมชอบมันตั้งแต่คราแรกที่ได้ยิน ชอบเรื่อยมาจนกระทั่งปัจจุบัน และแม้แต่ในอนาคตข้างหน้าเองนั้น...ผมคิดว่าผมก็ยังคงชอบเสียงของเขาอยู่เหมือนเดิม

ผมไม่เคยเบื่อเวลาที่เขาพูดเจื้อยแจ้วเรื่อยเปื่อย เล่าเรื่องของคนนู้นคนนี้ที่รู้จัก หรือสิ่งที่พบเจอในทุกวัน ผมไม่เคยเบื่อเลยสักครั้ง และยังชอบฟังมากเสียด้วย

เว้นก็แต่ในตอนนี้ ที่ผมไม่อยากได้ยินในสิ่งที่เขากำลังจะเอ่ยออกมาเลย



"พี่ว่าเราสองคนเลิกกันเถอะนะ"

มันเป็นคำตัดสัมพันธ์ที่แสนจะธรรมดาและเรียบง่ายเสียเหลือเกิน แต่ก็สมกับที่เป็นเขาน่ะนะ

คิมโดยองไม่ใช่คนหวือหวาอะไรเลยสักนิด ซึ่งมันคือสเน่ห์อย่างหนึ่งที่เป็นธรรมชาติของเจ้าตัว

มันทำให้เรื่องราวของเราทั้งคู่ดำเนินไปอย่างปกติทั่วไป ไม่ว่าจะเป็นตอนที่ผมเป็นฝ่ายเดินเข้าไปทำความรู้จักก่อนแล้วได้รับรอยยิ้มที่ดูเป็นมิตรจากเขาตอบกลับมา

ตอนที่เขาถูกผมรุกจีบอย่างหนักจนหลาย ๆ ครั้งก็เผลอหลุดอาการเขินออกมาให้เห็น

ตอนที่ผมเอ่ยขอคบแล้วเขาก็ได้แต่ก้มหน้าเพื่อซ่อนใบหน้าและหูที่เจือสีแดงเรื่อเอาไว้ ขณะเดียวกันก็ส่งเสียงตอบรับกลับมาในลำคอเบา ๆ

หรือแม้แต่ในตอนนี้...ตอนที่เขาเลี่ยงที่จะสบตากับผม และเอ่ยประโยคที่ทำให้ช่วงเวลาเมื่อครู่กลายเป็นช่วงเวลาแห่งการสิ้นสุดความสัมพันธ์ของเราทั้งสองคนออกมา

ผมไม่ได้เอ่ยตอบอะไรออกไป เพราะการบอกว่าไม่ตกลงนั้นเป็นเรื่องที่ยาก และการบอกว่าตกลง...เป็นเรื่องที่ยากกว่า

ผมไม่ได้อยากให้ความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่จบลง แต่เรื่องนี้ใช่ว่ามีแค่ความต้องการของผมอย่างเดียวแล้วมันจะเป็นไปได้จริง ๆ เสียหน่อย

ไม่ว่าผมจะพยายามยื้อเขาเอาไว้สักแค่ไหน หรือดึงดันไม่ยอมตอบรับคำร้องขอของเขาเอาไว้สักเพียงใด มันก็ไม่ได้เปลี่ยนความจริงที่ว่าเขาต้องการจะเดินจากผมไปอยู่ดี

"อย่าเงียบสิ" เขายังคงยิ้ม เฉกเช่นเดียวกับวันแรกที่เราสองคนได้เจอกัน แม้ว่าสุ้มเสียงในยามนี้ของเขานั้นจะเริ่มสั่นเครือไปแล้วก็ตาม "เรายังเป็นพี่น้องกันได้อยู่นะ...ถ้านายต้องการ"

"พี่ไม่คิดจะเหลือทางเลือกไว้ให้ผมบ้างเลยเหรอ ใจร้ายชะมัดเลยนะคิมโดยอง"



ใครสักคนเคยพูดเอาไว้ ว่าคนที่ยังคงเป็นเพื่อน เป็นพี่เป็นน้องกับคนรักเก่าได้นั้น หากไม่ได้รักมาก...ก็ไม่เคยรักเลย

ผมเป็นแบบแรก และรู้ว่าเขาเองก็เช่นกัน

"อย่ายื้อต่อไปเลยน่าแจฮยอน นายก็รู้ตั้งแต่ต้นอยู่แล้วนี่ว่ายังไงเรื่องของเราก็ต้องจบในสักวัน"

มันคือเรื่องจริง ที่ทั้งผมและเขานั้นต่างก็เตรียมใจกันเอาไว้นานแล้ว และจุดสิ้นสุดนี้ก็ไม่ได้มีอะไรต่างไปจากการคาดการณ์สักเท่าไหร่

แต่ทว่าเมื่อเวลานั้นมาถึงจริง ๆ กลับกลายเป็นผมเสียเอง

ที่ไม่อยากปล่อยเขาไป...






"ขอบคุณมากนะพี่โดยองที่มาช่วยดูมัน ตั้งแต่จบงานนั้นมามันไม่ยอมฟังใครเลยพี่ วัน ๆ เอาแต่กินเหล้าอยู่ในห้อง เรียนก็ไม่ยอมไปเรียน นี่อีกสองสัปดาห์จะสอบมิดเทอมแล้ว ผมล่ะกลัวว่ามันไม่ไปสอบจริง ๆ"

เสียงที่แว่วมาจากตรงประตูห้องทำให้ผมค่อย ๆ ปรือตาขึ้นอย่างเชื่องช้า รอบกายของผมนั้นเลฝกลื่อนกลาดไปด้วยบรรดาขวดเครื่องดื่มสีอำพัน เนื้อตัวของผมสกปรกและคลุ้งไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์

ผมรู้ดีว่าตัวเองกำลังแหลกสลาย

เหมือนแก้วที่ร้าวและกำลังจะแตก

เหมือนวิทยุที่รับคลื่นสัญญาณไม่ได้และกำลังจะพัง

เหมือนขยะ...ที่ใกล้จะถึงเวลาโยนทิ้ง

"ให้ตายเถอะ..." ผมมองใบหน้าเจ้าของเสียงปรารภที่แสนคุ้นเคย ก่อนจะรู้สึกร้อนผ่าวที่ขอบตา และปล่อยเสียงสะอื้นไห้ของตัวเองให้ดังออกมาอย่างไม่นึกอาย "แจฮยอน..."

ใบหน้าที่ผมแสนจะคิดถึง น้ำเสียงที่ผมอยากได้ยินเป็นสิ่งแรกเมื่อตื่นนอนในทุกเช้า ร่างกายสูงโปร่งที่แม้จะผอมเกินไปหน่อยแต่ผมก็ชอบที่จะกอดเอาไว้แนบอก

ตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ใกล้ผมมาก เพียงแค่เอื้อมมือออกไปหาสักนิดผมก็จะสามารถคว้าเขาเอาไว้ ฉุดดึงให้เขากลับมาอยู่ในอ้อมกอดของผมแต่เพียงผู้เดียวได้ดังเดิม

แต่ถึงอย่างนั้น...

พันธะบางอย่างที่ผูกรั้งอยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายของผมคือสิ่งที่ทำให้เขาไม่ยินยอมอีกต่อไป และผมก็ไม่อาจบังคับฝืนใจเขาได้

เขาเป็นคนเดียวที่อยู่เหนือการควบคุมของผม

เป็นคนเดียวที่ทำให้ผมจำต้องยอมรับโดยที่ไม่อาจแย้งอะไรได้เลย

เป็นคนเดียวที่ทำให้ผมรู้ว่าการได้รักใครสักคนเป็นเรื่องที่ดีมากแค่ไหน

และเป็นคนเดียว...ที่ทำให้ผมรู้ว่าความเจ็บปวดและทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัสจากการต้องตัดขาดความสัมพันธ์ทั้งที่ยังคงรักอยู่เป็นอย่างไร