หญิงสาวแหงนมองท้องฟ้าด้วยความประหลาดใจนึกถึงคืนหนึ่งเมื่อสิบกว่าปีก่อน วันที่ซมซานหนีออกมาจากบ้านแม่ นึกถึงเมื่อสองคืนก่อนที่ดาวเริ่มส่องแสงแข่งกับเดือน...
สองคืนนั้นกับคืนนี้แตกต่างกันลิบลับ ต่าง...แม้ว่าจะเป็นท้องฟ้าเดิม ดาวดวงเดิม หากวินาทีนี้เมื่อก้าวไปกับชายหนุ่ม มีคณากลับไม่รู้สึกเจ็บปวด หวาดกลัวหรือคุมแค้นแต่อย่างไร ทุกย่างก้าวมีแต่ความมั่นใจและอบอุ่น ความมั่นใจแปลก ๆ เกิดขึ้นอย่างที่ไม่เคยรู้สึก ว่าทุกอย่างก้าวต่อไปนี้ หล่อนคงไม่ต้องเดินอย่างเดียวดาย คงไม่ต้องเดินอย่างอ้างว้าง...

by กิ่งฉัตร

.

พระเอก พ.ต.ต.หิรัณย์ พี่รัน
นางเอก มีคณา มี่
.
ตั้งแต่หน้าแรกจนหน้าสุดท้าย ไม่มีหน้าไหนที่อ่านข้ามเลย
ทุกตัวอักษร ทุกเรื่องราว ถูกคิดและเรียบเรียงมาแล้วเป็นอย่างดี
.
พยายามคิดว่าคุณกิ่งฉัตรใช้เวลาในการรวบรวมข้อมูลเพื่อแต่งนิยายเรื่องนี้นานแค่ไหนในปี 47 ยังนึกภาพไม่ออกเลย
สมัยที่ยังไม่มีมือถือและอินเตอร์เนต
ไม่แปลกใจที่พิมพ์ซ้ำไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
.
เรื่องราวที่นักเขียนต้องการนำเสนอคือปัญหาการขายบริการทางเพศอย่างผิดกฎหมาย ปัญหาสังคมชายเป็นใหญ่ ความรุนแรงในครอบครัวซึ่งเรื่องเหล่านี้ ปี 2021 ยังไม่เก่าเลย ปัญหามันไม่เคยถูกแก้ไง ไม่มีใครสนใจจะแก้ไขมันอย่างจริงจัง
.
เรื่องนี้พระเอกคือความดีงาม คือความใจเย็น เข้าอกเข้าใจ เป็นตำรวจในอุดมคติ ตรงข้ามกับภาพลักษณ์ของอาชีพนี้ในปัจจุบันอย่างสิ้นเชิง ถึงจะไม่ค่อยมีบทหวานๆ แต่เรากับอินมากๆกับความรักระหว่างมี่กับพี่รัน ดอกส้มที่พี่รันเพียรส่งทุกเช้านอกจากจะคว้าใจมี่แล้วยังคว้าใจเราไปด้วย 55555
.
นิยายเรื่องนี้ให้ข้อคิดเรามากๆ สิ่งที่มันทำให้เกิดปัญหาเพราะทุกคนยังไม่ได้รับความรู้ที่ถูกต้อง ถูกป้อนความเชื่อผิดๆถ่ายทอดกันมาในครอบครัว คาดหวังเหลือเกินว่าจะมีนิยายที่ให้ข้อคิด แนวคิด ขับเคลื่อนสังคมผลิตออกมาอีกเยอะๆ
ขอบคุณอะไรก็ตามที่ทำให้ได้อ่านหนังสือเล่มนี้ จบแล้วเซตสามทหารเสือสาว (ที่มายาตวันไม่ได้อ่าน?)

ใช้เวลาอ่าน 2 วัน 26-28/7/64 ให้ 5/5ไปเลยยย

มีหลายประเด็นเลยในเรื่องนี้ที่เราอยากขยาย ไม่ใช่เราเป็นกูรูจะมาให้ความรู้อะไรแต่เราอยากจะบรรยายความรู้สึกของเราออกมาเป็นตัวอักษรเท่านั้น

เราเพิ่งมาตระหนักถึงเรื่อง "สังคมชายเป็นใหญ่" จริงๆตอนที่เรามีแฟน(ถ้าลงรายละเอียดให้ชัดหน่อยตอนนี้เป็นแฟนเก่าไปแล้ว) ตอนที่นั่งรถไปด้วยกันมีรถขับปาดหน้า "ต้องเป็นผู้หญิงขับแน่เลย" เค้าพูด เราได้ยินแล้วควันออกหู เราถามว่ารู้ได้ยังไงเป็นผู้หญิง จำไม่ได้ว่าเค้าตอบกลับมาว่ายังไง มีอีกสัก2-3รอบที่ได้ยินประโยคแบบนี้อีก ซึ่งที่ผ่านมาเราไม่เคยได้ยินใครรอบตัวเราพูดแบบนี้เลย

ครั้งต่อมาคือเรากับแฟนเก่าช่วยกันทำอาหารที่บ้าน แต่เค้าให้เราล้างจาน เราก็ไม่ทำเพราะถ้าจะทำก็ต้องช่วยกันทำ เพราะเรายังไงก็ช่วยกันทำ+กินข้าวด้วยกันอยู่แล้ว ต่อมาอีกคือตอนที่เราไปบ้านแฟน เราพยายามช่วยงานแม่แฟน แม่เค้าใจดีด้วยแหละเราเลยเข้าหาง่าย ที่จำได้ตอนนี้มีตอนที่เราอยู่กับแม่เค้าเยอะมากเลยช่วยนู่นช่วยนี่ แต่ไม่ค่อยมีความทรงจำตอนอยู่กับแฟนหรอก (หรือช่วงนั้นใกล้จะเลิกกันแล้วด้วยมั้ง) เรานั่งเล่นมือถือดูซีรีย์อยู่นาน แฟนหายไป เราทักแชทไปถาม เค้าตอบมาว่านอนเปิดแอร์อยู่ในห้อง แต่ไม่กล้าชวนเราเข้าไป แต่สถานการณ์ตอนนั้นก็คือทิ้งเราไว้อยู่คนเดียว

หลังจากเหตุการณ์นั้น ก็มีโอกาสได้อ่านหรือเห็นเรื่องเกี่ยวกับ สังคมชายเป็นใหญ่บ่อยมากขึ้นในช่วง 2-3 ปีนี้ เลยเข้าใจตัวเองที่หงุดหงิดกับพฤติกรรมที่ได้กล่าวมา 

นอกจากนี้ยังมีนิยายของคุณ เถ้าธูป ที่เห็นชัดๆเลยคือเรื่อง รักเอย...รัก พระพาย(นางเอก)มีความสามารถมากๆ อายุยังน้อย 25 ปีเอง ไม่น่าให้รีบกลับมาอยู่บริษัทเลย ควรให้ตัวละครได้ทำตามความฝันของตัวเอง เรื่องนี้บทให้ความคิดผู้ชายเป็นใหญ่ไปหน่อย ต้องมาคอยดูแลผู้หญิงตลอด ขี้หึงชอบจัดการทุกอย่างไปก่อนที่จะถามนางเอก ไม่ได้เป็นการทำร้ายอะไร แต่เป็นเรื่องที่เจ้ากี้เจ้าการคิดและทำให้ทุกอย่างต่างหากที่ทำให้เราไม่ค่อยชอบเรื่องนี้

และ นิยายแปลเกาหลีสุดโด่งดัง คิมจียอง เกิดปี 82 ที่มีการนำมาทำเป็นภาพยนต์แล้ว

เรื่องนี้พระเอกดี แต่ครอบครัวพระเอกแย่มากๆ ส่วนครอบครัวนางเอกจะมีพ่อและย่าที่มีแนวคิดนี้ หลังจากอ่านคิมจียอง เรารู้สึกว่า โชคดีแค่ไหนที่ไม่ไปเกิดและอยู่ในครอบครัวที่กดขี่ผู้หญิงแบบนั้น เป็นสิ่งของประดับครอบครัว เป็นคนเลี้ยงลูก เป็นคนทำกับข้าว ไม่สามารถที่จะใช้ชีวิตเพื่อตัวเองได้ ยังจำภาพที่ตัวเองยืนล้างจานเหม่อๆและคิดเรื่องต่างๆหลังอ่านหนังสือเล่มนี้ได้อยู่เลย 

เรื่องนี้ถูกแต่งขึ้นในปี 2547 หรือเมื่อ 17 ปีที่แล้ว

ครอบครัวของ มีคณา อยู่ที่จังหวัดทางเหนือของประเทศไทย มีคณาเกิดขึ้นจากความไม่พร้อมของพ่อและแม่ ทำให้ป้า (พี่สาวของพ่อ) ต้องรับเลี้ยงมีคณา ถึงจะไม่ได้มอบความรักและความอบอุ่นเท่าที่มีคณาเรียกร้องและอยากได้ในวัยเด็ก แต่ป้าก็ให้ความรู้ อบรมสั่งสอนให้เป็นคนดีและอยู่ในสังคมได้เท่าที่ผู้ใหญ่ที่ดีคนหนึ่งจะมอบให้ มีคณารู้ความจริงเรื่องนี้เพราะครั้งหนึ่งเคยทะเลาะกับป้าแล้วขอกลับบ้านไปหาแม่ คาดหวังว่าจะได้รับความรักความอบอุ่นจากคนที่มีสายเลือดเดียวกัน แต่ความฝันทุกอย่างก็พังทลายลงเพราะความจริง แม่ของมีคณารักมีคณาอยู่แล้ว แต่ด้วยหน้าที่(?) เวลาทั้งหมดในการใช้ชีวิตหมดไปกับการดูแลสามีใหม่ และลูกชายแล้ว

คนในหมู่บ้านของครอบครัวมีคณานี้ส่งลูกสาวออกไปขายตัวเพื่อหารายได้เข้าบ้าน เป็นความเชื่อที่ถ่ายทอดกันมา เมื่อเด็กผู้หญิงเกิดขึ้นในหมู่บ้านแห่งนี้จะถูกป้อนคำสั่งว่า ผู้หญิงไม่มีค่าอะไร การไปขายตัวเพื่อให้ได้เงินมาดูแลครอบครัวคือความกตัญญู คือสิ่งที่ควรทำ หน้าที่งานบ้านทั้งหมดต้องทำ  ทำให้น้องสาวของมีคณาทั้งสองคนต้องทำอาชีพนี้ตั้งแต่ยังเด็กเพื่อเป็นรายได้หลักของบ้าน ส่งเงินกลับมาให้พ่อและน้องชายได้ใช้จ่ายอย่างมีความสุขโดยมีแม่เป็นทาสในเรือนเบี้ยคอยทำทุกสิ่งทุกอย่างให้ทั้งสองคน

มีคณาหนีเอาตัวรอกแทบตายจนกลับมาเจอป้าได้ และเข้าใจความจริงของชีวิต เก็บกดความรู้สึกทุกอย่างเอาไว้ในใจ ตั้งมั่นจะเป็นนักข่าวให้ได้เพื่อตีแผ่เรื่องราวเหล่านี้ออกสู่สังคม

กลับมาตอนที่มีคณาทำงาน พบเจอข่าวเหล่านี้ตลอด ทั้งผู้หญิงถูกทำร้ายร่างกายจากสามี เด็กถูกจับขังทารุณและต่างๆนานา บอกอจึงให้ไปทำข่าวอย่างอื่นบ้างเพื่อผ่อนคลายทั้งตัวมีคณาเองและคนอ่านหนังสือพิมพ์

เพราะงานใหม่ที่ได้รับนี้ทำให้ได้เจอกับพระเอก พ.ต.ต.หิรัณย์ (สมัยนั้นภาพลักษณ์ของตำรวจคงจะดีมาก 555) ผู้ชายที่ดีที่ชีวิตมีคณาไม่เคยเจอ บทของหิรัณย์ดีมากๆ โดยเฉพาะตอนที่ช่วยตามหาสันติ(ลูกชายของน้องชายมีคณา) เป็นช่วงที่ทำให้มีคณาเบิกเนตรว่าเป็นเพราะตัวเองไม่ยอมรับปัญหา ไม่มองลงไปให้ลึกว่าต้นตอของปัญหานี้คืออะไร มีอคติกับหลาน และสันติก็รับรู้ได้ว่ามีคณามีอคติกับตัวเอง หลังจากที่เบิกเนตรแล้วมีคณาก็ปรับตัว เรื่องต่างๆก็เลยดีขึ้น

ตอนท้ายๆเรื่องมีคณาเข้าไปแฝงตัวเป็นผู้หญิงที่จะถูกหลอกไปขายที่มาเลเซีย ทำให้เจอกับน้องสาวที่หายตัวไป น้องสาวยังรักและคิดถึงครอบครัวเหมือนเดิม เงินทุกบาทที่หามาได้ก็อยากให้ครอบครัวมีชีวิตที่ดีและสุขสบายขึ้น พอช่วยกลับมาไทยได้แล้ว อาหลานมีโอกาสได้เจอกัน สันติเกลียดอามากด้วยความที่แต่งตัวโป๊แต่หน้าหนา ใครเห็นก็รู้ว่าทำอาชีพอะไร

หน้าที่ 427-428 ในหนังสือฟ้ากระจ่างดาว

มีคณาจับสันติให้มองธิดาแล้วถามว่า "ติเห็นอะไร"

"กะหรี่หมดสภาพ" สันติตอบ 

มีคณาบอกต่อว่า

"ผู้หญิงตรงหน้านี้คืออาของติ อาที่รักติมาก ค่าใช้จ่ายทุกอย่าง ผู้หญิงที่ติด่า เป็นคนหามาให้ทั้งนั้น ติเองก็รู้ว่าอาชีพที่อาดาทำ มันเป็นยังไง"

"มันมีแต่ความเจ็บปวด น่ารังเกียจ แต่อาดาก็ยอมทำ ยอมใช้ชีวิตเกือบใช้ชีวิตทั้งชีวิตเป็นผู้หญิงที่ใครก็ตราหน้าว่าไม่ดี เพื่อปู่ย่า พ่อและตัวติไม่ใช่หรือ"

"ป้าจะบอกให้ว่าป้าเห็นอะไรบ้าง ป้าเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เกิดมารักครอบครัวของเธอเหลือเกิน รักมากทั้งๆที่รู้ว่าครอบครัวของเธอเห็นเธอเป็นเพียงสินค้าชิ้นหนึ่ง มุ่งหวังแต่ที่จะกอบโกยผลประโยชน์จากเธอ"

---อ่านจบแล้วร้องไห้เลยด้วยทุกๆอย่างที่ปูมา มันทำให้เราสงสารแล้วเข้าใจตัวละครทุกๆฝ่าย ด้วยปัญหาทุกๆอย่างที่นักเขียนต้องการจะสะท้อนสังคมมันอดแน่นอยู่ในหนังสือ 440 หน้านี้ หนังสือเล่มนี้สำหรับเรามันเลยดีมากๆแต่ก็เครียดมากๆด้วย

อยากถ่ายทอดความรู้สึกออกมาอีกแต่เราก็ไม่ได้เข้าใจเรื่องปัญหาต่างๆมากขนาดนั้น ไว้ถ้าอัพเกรดความรู้มาเมื่อไหร่แล้วได้กลับมาอ่านอีกรอบคงตกผลึกอะไรได้เยอะมากกว่านี้