หลังจากโดนแม่ปลุกให้ปิดบ้านตอนเช้า ลูบหัวแมว เช็คมือถือดูข้อความของคนที่รออยู่ (ซึ่งไม่ตอบ) อ่านหนังสือสักเล็กน้อย ผมก็เปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์ เรียบเรียงความคิดชั่วแล่นที่ผ่านเข้ามาในตัวเป็นตัวอักษรให้ได้เท่าที่ความสามารถของตัวเองจะเอื้ออำนวย

ผมชอบเช้าวันเสาร์ที่ไม่มีใครอยู่บ้าน เคหสถานนี้เป็นของผมในเวลาไม่กี่ชั่วโมง นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับนั่งเขียนหนังสือ (ที่แม้มันอาจจะไม่ได้ใช้ หรือไม่ได้เรื่องก็ตามแต่) อย่างน้อยผมก็ได้เขียนหนังสือ

มันเป็นความสุขเล็กๆ น้อยๆ ที่เราหลีกหนีจากการงาน (ที่เกี่ยวกับการเขียนอยู่ดี) มาเขียนในสิ่งที่เราอยากจะเขียน อยากจะสื่อสารจริงๆ ไม่ใช่งานเขียนที่ต้องพูดแทนคนอื่น หรือเขียนเพื่อให้คนอื่นชอบ ถูกใจ หรือให้มันดัง ปัง และเปรี้ยง

แม้งานที่ทำอยู่จะสนุกไม่น้อยเวลาเราได้คิดงานให้ลูกค้า (และลูกค้าของลูกค้า) ชื่นชอบในตัวอักษรและความคิดสร้างสรรค์ของเรา แต่ลึกๆ แล้วสิ่งที่อยากบอกเล่า อยากเขียน อยากสื่อสาร น่าจะเป็นงานเขียนเล็กๆ ในซอกหลืบของเว็บไซต์ อยู่ในนิวฟีดส์ที่หลายๆ คนอาจเลื่อนผ่าน หรืออ่านแล้วอาจจะไม่ถูกใจ, ก็ไม่เป็นไร ผมเพียงแต่อยากจะเขียนมันออกมาเท่านั้นเอง

นักเขียนหลายๆ คนที่รู้จัก มักจะสอนผมว่า ควรจะมีประเด็น หรือตั้งธงในใจเอาไว้ก่อนว่าจะเขียนอะไร เขียนแบบไหน เขียนให้ใครอ่าน แน่นอนว่าในงานเขียนบล็อก เรื่องสั้น หรืออะไรก็แล้วแต่ในพื้นที่ส่วนตัวของผมนี้ ผมไม่เคยทำได้อย่างที่ผู้หลักผู้ใหญ่ในวงการสอนมาเลยแม้แต่น้อย ไม่ใช่ว่าตัวเองห้าวหาญหรือเก่งกล้าอะไร หากแต่ผมมองว่าพื้นที่ตรงนี้มันคือไดอะรี่เสรี ที่ผมอยากจะคิด อยากเขียน อยากจะเล่าอะไรก็ได้ที่อยากเล่าออกมาก็ได้ ไม่มีกรอบ ไม่ต้องทำ persona อย่างที่นักการตลาดออนไลน์สอนมา ไม่ต้องสน ___ สน ___ ใดๆ ทั้งสิ้น ผมก็แค่เขียนอะไรของผมไปเรื่อยๆ

แค่นั้นเอง.