เป็นแบบนี้มาได้สัก 5 ปีแล้ว ทุกครั้งที่คิดจะเขียนอะไรบางอย่าง ฉันหาตอนเริ่มต้นกับตอนจบให้มันไม่ได้ แย่จริง...

ฉันนึกสงสัยอยู่หลายครั้งว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้? เพราะว่าไม่ได้เขียนความคิดของตัวเองมานานเกินไปหรือเปล่านะ

บ่อยครั้งจึงกลายเป็นว่าฉันคิดประโยคดีๆ ในหัว แล้วพอคิดเสร็จก็ปลื้มกับตัวเองแล้วก็ลืม แล้วฉันก็ไม่ได้เขียนมันออกมา

นอกจากนี้ ฉันยังมีอาการหวาดระแวงด้วย ฉันเริ่มไม่กล้าแชร์ความคิดตัวเอง ไม่ว่าจะเขียนโพสต์ในเฟสบุ๊กหรือไปเมนต์ให้ใครก็ตาม ฉันจะรู้สึกไม่ปลอดภัย ไม่รู้เหมือนกันว่ากลัวอะไร แต่ก็จะวิตกกังวลตลอดเวลาจินตนาการว่ามีใครกำลังอ่านความคิดของฉันที่มันสมควรจะอยู่ในหัวฉันมากกว่า

บรรยากาศของสังคมโซเชียลอาจเป็นส่วนหนึ่งที่ยิ่งเร่งปฏิกิริยานี้ โดยเฉพาะการแขวน การเอดุเขต การแหกเรียลต่างๆ ทำเอาฉันหลอนจนไม่กล้าออกความเห็นอะไรกับใครเข้าไปอีก

และทั้งหมดทั้งมวลที่กล่าวมา (ซึ่งจริงๆ ก็อาจจะมีมากกว่านี้) ทำให้ฉันหยุดเผยแพร่ความคิดในหัวของตัวเองออกสู่สาธารณะ แม้กระทั่งตอนที่เขียนเจ้านี่อยู่ ตอนที่ฉันเหลือบไปเห็นปุ่ม publish ก็ยังทำเอาฉันสะดุ้ง ลังเลใจ หวาดหวั่น จนกระทั่งพอเปิดหน้าใหม่ขึ้นมา ฉันก็ได้แต่นั่งจ้องหน้าว่างๆ นั้นด้วยสมองที่ว่างเปล่า

ฉันไม่รู้ว่าจะแก้ปัญหานี้อย่างไรและจะทำได้ไหม แต่ฉันคิดว่าบางทีการเขียนบันทึกเล็กๆ น้อยๆ ในแพลตฟอร์ม (ที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัวแบบนี้ไปเรื่อยๆ) อาจจะช่วยเยียวยาให้อาการของฉันดีขึ้นได้ในสักวัน

จากนี้... ฉันเลยตั้งใจว่าจะพยายามเขียนเรื่องต่างๆ ให้มากขึ้น ไม่ได้สนใจว่าใครจะมาเห็นเรื่องราวของฉันหรือเปล่า (ก็อย่างที่บอกว่าฉันหวาดระแวงเรื่องนี้น่ะนะ) แต่ขอเขียนไปเรื่อยๆ เพื่อดึงตัวเองในอดีตกลับมาแล้วกัน