Day 17 : Sky (lost memories) | #novelber

Author :  Sean

Pairing : Colin Firth x Hugh Grant

Rating : No Rate

 ( ฟังเพลงสบายๆไปด้วยเลยแล้วกันเนอะ จิ้มๆ)

“คุณจะเป็นเหมือนเดิมไหม ถ้าวันพรุ่งนี้ความทรงจำผมหายไปเหมือนทุกวันที่ผ่านมา” คุณถามผม

เรานั่งด้วยกันอยู่ที่บนดาดฟ้าของบ้าน

“คุณก็ถามผมอย่างนี้ทุกวัน” ผมยักไหล่ แต่ใช่- ผมยังเป็นเหมือนเดิม

“แล้วคุณไม่เหนื่อยบ้างเหรอ..ที่ต้องพยายามแบบนี้” คุณจับมือผมไปวางบนตักของตัวเอง เอนตัวมาพิงไหล่ผม

“บางทีก็เหนื่อย เพราะคุณน่ะ..” ผมเว้นจังหวะหายใจแล้วหันไปทางคุณ “..หวาดระแวงผมเสมอทุกครั้งที่ตื่นขึ้นมา”

“ผมขอโทษ..” คุณก้มหน้ามองตักของตัวเอง

“แล้วคุณก็ขอโทษผมแบบนี้ทุกวันเหมือนกัน” ผมหยิบผ้าห่มที่ไหลตกลงไปกองอยู่บนพื้นขึ้นมาห่มไหล่ของคุณ “ไม่เป็นไรหรอก..”

“เราต้องเป็นแบบนี้ตลอดไปเลยเหรอ” คุณหันมามองที่ผม ดวงตาที่รื้นน้ำตาคู่นั่นกำลังจ้องมองผมอยู่

ถึงตอนนี้ท้องฟ้าจะค่อนข้างมืด และมีเพียงแค่แสงสว่างของพระจันทร์ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ผมเห็นนัยน์ตาสีฟ้าสดใสของคุณได้น้อยลงเลย

“เห็นท้องฟ้านั่นไหม..” ผมชี้ไปยังท้องฟ้าด้านหน้าของตัวเอง คุณพยักหน้าตาม

“คุณไม่รู้หรอกว่าเมฆบนท้องฟ้าน่ะเปลี่ยนไปทุกวันนะ”

“แต่เมฆพวกนั้นก็ยังคงอยู่บนท้องฟ้าเสมอ เหมือนผมที่อยู่ข้างๆคุณ..ถึงแม้คุณจะไม่เหมือนเดิม ไม่ว่าด้วยอะไรก็ตาม แต่ผมก็ยังเป็นท้องฟ้าที่โอบกอดคุณไว้เสมอ”

ผมเห็นหยดน้ำใสๆที่ไหลออกมากลางดวงตาของคุณ– คุณยกแขนเสื้อตัวเองขึ้นมาเช็ดน้ำตา ถึงแม้ปลายแขนเสื้อที่คุณสวมอยู่นั้นมันยาวจนเลยข้อมือของคุณก็ตาม

ผมใช้แขนข้างที่ว่างโอบรอบตัวคุณเข้ามาชิดกับตัวผม คุณตัวสั่นเล็กน้อย

ไม่รู้ว่าเพราะอากาศที่หนาวเย็นหรือความกลัวในใจของคุณ- แต่ผมไม่อยากเห็นคุณร้องไห้เลย...

“เข้าไปข้างในกันเถอะ อากาศเย็นมากแล้ว เดี๋ยวจะไม่สบายเอา” ผมเอ่ยชวน เตรียมที่จะลุกขึ้นแต่คุณกลับดึงชายเสื้อผมไว้

“ผมอยากอยู่ตรงนี้สักพัก” คุณบอก มือบางๆของคุณยังคงดึงเสื้อของผมอยู่ “ผมยังไม่อยากนอนตอนนี้”

“แต่มันดึกมากแล้วนะฮิวจ์” ผมกลับมานั่งลงที่เดิมอีกครั้งและห่มผ้าห่มที่หลุดออกจากบ่าให้คุณ

“ผมไม่อยากให้ถึงพรุ่งนี้.. ผมยังไม่อยากลืมคุณ” คุณเอนตัวลงนอนบนตักของผม “หรือแม้แต่คืนนี้” คุณพึมพำเบาๆจนผมแทบจะไม่ได้ยิน

ผมรับรู้ความคิดของคุณนะ และผมก็ปล่อยให้ทุกอย่างเงียบลงด้วยตัวของมันเอง

“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ..” ผมพูดขึ้นหลังจากเงียบไปนาน “แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมรู้ว่าถึงผมบอกไป..พรุ่งนี้คุณก็คงจำไม่ได้อยู่ดี”

“ผมตั้งใจจะบอกคุณ สำหรับเหตุผลที่ผมยังอยู่ตรงนี้คือผมรักคุณ..ฉะนั้นหลับตาเถอะนะ ไม่ว่ายังไงผมก็ยังคงอยู่ตรงนี้เสมอ”