Day 15 : Kitchen Knives (ดูคุณจับมีดสิ) | #novelber

Author :  Sean

Pairing : Colin Firth x Hugh Grant

Rating : No Rate

ป.ล.ยังคงคีพความน่ารักน่าเอ็นดูต่อไปเรื่อยๆค่ะ ฮาาาาาา

“ฮิวจ์!” ผมรู้ว่าคุณกลับมาจากที่ทำงานแล้ว เพราะว่าผมเห็นรองเท้าของคุณจอดทิ้งไว้บนชั้นวางรองเท้า ปกติแล้วคุณจะเลิกงานช้ากว่าผมประมาณสองสามชั่วโมง

แต่แปลกที่วันนี้กลับเร็ว..ต้องมีอะไรแน่ๆ

“อยู่ในนี้หรือเปล่า” ผมคิดว่าเขาต้องนอนหมดสภาพบนเตียงนอนแน่ๆ– แต่ก็ไม่

“อยู่ไหนกัน” ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ

“ฮิวจ์ ผมกลับมาแล้วนะ” ผมพูดลอยๆเผื่อเขาจะได้ยินว่าผมกลับบ้านแล้ว แต่จู่ๆผมก็ได้ยินเสียงเหล็กกระทบพื้น ผมรีบวิ่งไปทางที่มาของเสียงทันที

ห้องครัว!

“คุณทำอะไรน่ะ!?” ผมมองดูกระทะที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนพื้น– คุณยืนขมวดคิ้วและทำสิ่งที่อยู่ข้างหน้าของตัวเองต่อโดยที่ไม่ได้สนใจการมาเยือนของผม

“อยู่ใกล้ๆแค่นี้ทำไมต้องเสียงดังด้วย” คุณถือมีดค้างไว้ในอากาศแล้วหันมามองที่ผมอย่างไม่สบอารมณ์ “ก็เห็นไม่ใช่เหรอว่าทำอะไรอยู่”

เหมือนโดนด่าทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรผิด...

“จะทำกับข้าวเหรอ” ผมเดินเข้าไปเก็บกระทะที่ตกอยู่บนพื้น

ยังดีนะที่เป็นกระทะเปล่า ไม่มีอะไรหกเลอะพื้น

“..นี่ผมต้องพาคุณไปตัดแว่นอีกรอบหรือเปล่า คอลิน” คุณวางมีดลงกับเขียงแล้วหันมามองผม

“ก็ร้อยวันพันปีคุณไม่เคยเข้าครัวทำอาหารสักทีอะ..” ผมรู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองดูตัวเล็กมากๆ ทั้งๆที่ผมตัวใหญ่กว่าตั้งเยอะ

“ทำไม วันนี้ผมจะทำไม่ได้หรือไง” คุณกอดอก น้ำเสียงเหมือนหาเรื่อง

ผมไม่ได้ตอบอะไรแต่มองไปรอบๆห้องที่ผมยืนอยู่แทน– คุณมองตามผมแต่ก็ยังคงกอดอก ยืดตัวเหมือนเดิม

“ก็ได้..” ผมเผลอเกาแก้มตัวเอง “แต่ไม่พังครัวแบบนี้ดิ” คุณไม่รู้เหรอว่าผมทะนุถนอมมันยังกะลูก

“ขอโทษได้ไหมล่ะ” คิ้วคุณขมวดแน่นขึ้นกว่าเดิม

ผมเงียบ.. ไม่ชอบเลยไอ้คำว่า ‘ขอโทษได้ไหมล่ะ’ เนี่ย เหมือนไม่เต็มใจจะพูด

“เดี๋ยวทำเสร็จแล้วจะให้เก็บช่วยหรอก” คุณหยิบมีดขึ้นมาหั่นผักที่อยู่บนเขียงต่อ

‘ให้เก็บช่วย?’

โอ้โห..ผมต้องดีใจใช่ไหม ที่คุณอุตส่าห์ให้ผมเก็บช่วย..

“แล้วนั่นจะทำอะไร” ผมมองดูสิ่งที่อยู่บนเขียง– ข้างๆกันเป็นผักที่ช้ำแล้วเป็นที่เรียบร้อย

“สลัดผัก” คุณตอบสั้นๆห้วนๆ

“ให้ผมทำช่วยไหม” ผมลองเสนอดู สงสารผัก.. สงสารตัวเองด้วย กินไม่ได้ก็ต้องกิน ..กินไม่กินมีค่าเท่ากัน (แต่ไม่กินมีสิทธิ์ตายมากกว่า)

“ไม่ต้อง แต่อนุญาตให้บอกว่าทำยังไง” รู้สึกเหมือนฟ้าประทานมากๆเลยล่ะ

ผมยิ้มหวานๆให้เขาแทนคำขอบคุณ ถึงแม้จะรู้ว่าเขาไม่ได้มองมาที่ผม– ผมขยับเข้าไปยืนใกล้ๆเขาและเอนตัวพิงเคาท์เตอร์ที่อยู่กลางห้องครัว

“แล้วนี่ได้ดูสูตรมาก่อนหรือยังว่าทำยังไง” ผมลองถามดู ไม่เห็นจะมีตำราหรือช็อตโน้ตสักแผ่น

“ไม่มี..แต่อ่านมาแล้ว” คำตอบจากปากคุณทำให้ผมแทบหงายหลังหัวฟาดก๊อกน้ำ แต่สิ่งที่ผมเห็นอยู่ข้างหน้า ทำผมแทบจะเอาหัวโขกชั้นวางของแทน

“นั่น..เดี๋ยว” ผมร้องห้าม “ใครสอนคุณจับมีดแบบนั้น ผักนะไม่ใช่คนไข้ในห้องผ่าตัด”

คุณมองผม “ผิดตรงไหน”

“ผิดตรงที่มันเป็นมีดทำครัวยังไงเล่า” ผมฉวยมีดจากมือเขามาแล้วสอนเขาจับมีด “จับแบบนี้” ผมอ้อมมายืนอยู่ด้านหลังคุณ แต่ด้วยความที่คุณตัวเล็กกว่าเลยทำให้อะไรๆมันดูง่ายขึ้น

นั่นคงเป็นข้อดีสำหรับผมล่ะมั้ง

“จับแบบไหนก็เหมือนกันแหละน่า” คุณสะบัดมือผมออกจากมือของตัวเอง แล้วก้มหน้าก้มตาทำต่อ ทำเป็นเหมือนไม่สนใจผมที่ยืนอยู่

“ไม่ได้หรอก ของแบบนี้เขาต้องทะนุถนอมให้มากๆ..” ผมกอดเอวคุณหลวมๆแล้ววางคางเกยไหล่คุณ “ผักน่ะ..จับแรงๆไม่ได้นะ ช้ำกันพอดี..ค่อยๆหั่นแบบนี้” ผมวางมือบนมือของคุณที่กำลังจับมีดอยู่– เห็นได้ชัดว่าคุณกำลังหน้าแดง

“รู้แล้ว..ไม่ต้องใกล้ขนาดนั้นก็ได้ อึดอัด” คุณก้มหน้าหงุดสะบัดไหล่ตัวเองเบาๆ

“แต่ผมอยากอยู่ใกล้คุณนี่นา..อุตส่าห์เข้าครัวทำกับข้าวครั้งแรกด้วย” ผมฝังจมูกลงบนซอกคอขาวๆของคุณเบาๆแล้วถอยออกมายืนที่เดิม มองดูคุณที่ก้มหน้าก้มตาหั่นผัก ไม่ยอมมองหน้าผม

“แบบนั้นแหละ..เก่งมาก”