ปี 2012 ..

' ราคาทัวร์เกาหลี '

' ไปเที่ยวต่างประเทศครั้งแรกน่ากลัวมั้ย '

' ตม.เกาหลีโหด '

' ประสบการณ์เที่ยวเกาหลี '

สารพัดข้อความที่ถูกพิมพ์ลงไปในช่องเสิร์ชของปู่เกิ้ล 

ติ่งเกาหลีตัวเล็กๆที่ไปเพราะแค่อยากจะรู้ว่าไลฟสไตล์การใช้ชีวิตของโอป้าที่กรุงโซลนั้นเป็นแบบไหนกันนะ (ปณิธานแรงกล้ามาก) 

แต่ก็แลดูฝันจะไกลอะไรเหลือเกินเจ้าค่ะ ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้พอๆกับดวงอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกนั่นแหละ พ่อแม่ค้านหัวชนฝา เด็กที่ไม่เคยออกจาก Safe Zone มาทั้งชีวิต พ่อแม่ก็ไม่เคยออกจาก Safe Zone เหมือนกัน ท่านถือคติที่ว่า ชีวิตเรียบง่ายแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว จะไปเรียกร้องการผจญภัยอะไร (จริงๆแล้วเพราะพ่อกับแม่ไม่เคยไปไหนไกลๆ เลยกลัวที่จะไปในที่ที่ไม่รู้จักและคิดแง่ลบไว้ก่อน)

นั่นแหละค่ะ คือโลกที่แม่รู้จัก...

โลกที่แม่พูดมาโหดร้ายจนเราอยากออกไปเห็นด้วยตาตัวเองว่า โลกนี้จะโหดร้ายขนาดนั้นจริงๆน่ะเหรอ แล้วคนอื่นเขาอยู่กันได้ไงวะ คนอื่นอยู่ได้เราก็ต้องอยู่ได้ดิ

เย็นวันหนึ่ง...

วันที่เปลี่ยนชีวิตและความคิดเราไปตลอดกาล ในขณะที่เรากำลังนั่งเหงาหงอยที่หอพักนักเรียนประจำที่พ่อแม่ไม่มารับ เน็ตหอก็ไม่มี เพื่อนก็กลับ โทรศัพท์ครูหอเขายอมให้ใช้ก็หรูแล้ว เลยโทรไปเล่นกับแม่ดีกว่า(ปกติก็โทรทุกวัน ไม่ได้โทรแค่ตอนตังค์หมดเหอะ)

เรา : ฮัลโหลค่าาา คุณแม่กินข้าวยัง

แม่ : กินแล้วๆ หนูกินข้าวหรือยัง

เรา : ยังเลย ไม่มีเพื่อนกินเลย เพื่อนกลับบ้าน (ดราม่าเข้าไว้ แม่จะได้สงสาร ฮ่าๆ)

เรา : คุณแม่อย่าพูดเล่นสิ

แม่ : เอ้า พูดจริงๆ 

เรา : คุณแม่เอาตังค์มาจากไหนนนน

แม่ : โบนัสปลายปีแม่ไง 

เรา : แล้วพี่พยาบาลนี่เขาไปกันกี่คนอะคุณแม่

แม่ : พี่ติ้ง(เราขอแทนชื่อว่าพี่เอ)กับพี่โบว์(เราขอแทนชื่อว่าพี่บี) พี่เขาไปกันแค่สองคน

เรา : ไม่จริงง่ะ แม่อำหนูแน่เลย

แม่ : แม่จะหลอกทำไมล่ะ จะไปก็รีบตอบ จะได้ไปบอกพี่เขา

เรา : ไปค่าาาาาาาาาา

ซึ่งพี่เอ(ไม่เคยรู้จักเลย)กับพี่บี(เรารู้จักตั้งแต่เด็กแต่ไม่เคยคุยด้วยเลย)

ฮืออออออออออ 

ได้ไปคนเดียวสมใจอยากจริงๆแล้วมั้ยล่ะ