- ช่วงปิดเทอมของมัธยมศึกษาปีที่ 5


ภูผา เด็กหนุ่มวัย 17 ปีกำลังนั่งโงนเงนอยู่บนเตียงนุ่มๆ พยามยามไม่ให้ร่างกายต้องไหลตัวลงไปบนที่นอนอีก ยิ่งเขาเป็นโรคชอบฝังใบหน้าเอาไว้ที่หมอนนิ่มๆ ใบใหญ่ๆ สีขาวอยู่แล้วด้วย ต้องเป็นโรคภาวะถูกเตียงดูดแน่ๆ – ภูผาคิดในใจ


ฝ่ามือขาวๆ ทั้งสองข้างถูกยกขึ้นมาจนสูงมากกว่าระดับศีรษะ เสียงกร๊อบแกร๊บของกระดูกนิ้วข้อมือและกระดูกส่วนต่างๆ ของแขนและไหล่นั้นดังลั่นห้องนอน เป็นเพราะผมกำลังบิดขี้เกียจอย่างขี้เกียจ ซึ่งตัวผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแต่ละส่วนมันเรียกว่าอะไร เพราะตัวเขาไม่ใช่เด็กสายวิทย์อย่างเพื่อนสนิทที่สุดของเขา ซึ่งเจ้าตัวเรียนพวกวิชาชีววิทยาแบบเจาะลึกสำหรับหลักสูตรชั้นมัธยมปลายมาแล้ว และก็ต้องเรียนต่อไปจนกว่าจะแอดมิชชั่นเข้ามหาวิทยาลัยได้นั่นแหละ


ภูผา หรือ ผม เด็กห้องคิงสายศิลป์-คำนวณของโรงเรียนมัธยมชื่อดังที่ขึ้นชื่อเรื่องกิจกรรม การเรียน และกฎระเบียบที่เข้มงวด แม้แต่ชุดพละสีน้ำเงินของเด็กผู้หญิงมัธยม ซึ่งบรรดาสาวๆ เองก็ต้องพกกางเกงวอร์มใส่กระเป๋าเคียงตราโรงเรียนเพื่อใช้สลับเปลี่ยนกับกระโปรงจับจีบสีน้ำเงินในเวลาเรียนคาบพลศึกษา โชคดีนะที่เกิดมาเป็นผู้ชาย โชคดีที่ได้ใส่กางเกงนักเรียนสีดำความยาวไม่เกินเข่า และมันเป็นกางเกงที่สวมใส่สบายและสามารถใส่ได้เกือบทุกเวลา ยกเว้นเวลานอน


ชายหนุ่มที่ผมบนศีรษะเริ่มยาวขึ้นมาบ้างแล้วยืดตัวเต็มความสูงอย่างเกียจคร้านตรงปลายเตียงนอน เขาหันหน้าไปดูนาฬิกาปลุกที่ตั้งอยู่ตรงหัวเตียง เข็มสั้นของมันชี้ไปที่เลข 10 บ่งบอกว่าวันนี้เขาตื่นสาย และโชคดีอีกอย่างคือ เขาไม่โดนแม่ด่าด้วยเพราะว่าช่วงนี้ยังปิดเทอมอยู่


ภูผาจัดการตัวเองหลังตื่นนอนด้วยการอาบน้ำ ล้างหน้า แปรงฟัน แต่งตัวด้วยเสื้อบอลและกางเกงบอลทีมโปรดสีดำโง่ๆ เดินลงจากห้องเพื่อที่จะไปกินข้าวเช้าที่แม่ทำเตรียมไว้ให้เขาก่อนที่จะไปนั่งดูทีวีอย่างทุกวัน กินเสร็จก็ล้างถ้วยล้างจานอย่างเสร็จสรรพและเรียบร้อย ทำหน้าที่ลูกชายที่ดีของบ้านเพื่อไม่ให้แม่บ่นจนหูชา


หลังจากที่ทำกิจวัตรหลังตื่นนอนอย่างทุกๆ วันเรียบร้อยแล้ว ภูผาจึงเดินกลับมาทิ้งร่างลงบนเก้าอี้โต๊ะคอมพิวเตอร์ในห้องนอน เขากดเปิดเครื่อง CPU รอให้หน้าจอและตัวเครื่องทำหน้าที่ในระบบปฎิบัติการของมันให้เรียบร้อยจึงเปิดเจ้าหมาไฟหรือ Firefox ขึ้นมา นิ้วเรียวกำลังเคาะแป้นคีย์บอร์ดอย่างรวดเร็วตามประสาคนติดเกม เขาเข้าเว็บไซต์ประจำยอดฮิตสีน้ำเงินเพื่อเช็กว่ามีใครติดต่อมาบ้าง



ที่ไอคอนรูปโลกมีตัวเลข 1 สีแดงขึ้นมา เมื่อคลิกเข้าไปก็พบว่า

- Wayu Wayo ได้โพสต์บนไทม์ไลน์ของคุณ เมื่อ 12 ชั่วโมงที่แล้ว



“อะไรของมึงวะ” ภูผาพูดเบาๆ กับตัวเองแต่สายตาก็ยังคงจ้องไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์พร้อมกับที่กดคลิกเข้าไปที่แจ้งเตือนของตัวเอง



Wayu Wayo > Phupha SPJ
ไอ้ห่าภูผา มึงตายไปแล้วเหรอ ทำไมไม่รับโทรศัพท์กูวะ



“อ่า แล้วทำไมกูต้องยิ้มด้วยวะ” เป็นอีกครั้งที่ภูผาพูดกับตัวเอง และริมฝีปากรูปหัวใจนั้นเริ่มขยับขยายเป็นดวงกว้างเพราะเห็นข้อความที่เพื่อนสนิทอย่าง วายุ โพสต์ถึงผม


เมื่อ 3 วันก่อน ผมไปเข้าค่ายติวความรู้พื้นฐานทางสถาปัตยกรรมสำหรับเด็กมัธยมซึ่งจัดโดยมหาวิทยาลัยสีชมพู นี่เป็นครั้งแรกที่ผมกล้าขอเงินและแม่ของเขาเองก็เห็นด้วยที่จะเอาเงินนี้ไปใช้จ่ายที่นอกเหนือจากการเรียนพิเศษ จำนวนเงินนั้นเกือบห้าร้อยบาท แต่สิ่งที่ได้กลับมานั้นถือว่าคุ้มค่าสำหรับเขามาก เพราะชายหนุ่มหน้าหวานได้ทั้งความรู้เพื่อใช้ในการสอบเข้าคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ซึ่งเป็นคณะที่เขาใฝ่ฝันเอาไว้ว่าจะแอดมิชชั่นเข้าไปเรียนให้ได้แถมยังมีมิตรภาพเกิดขึ้นจากคนมากหน้าหลายตาที่ต่างก็มาจากสถาบันการศึกษาต่างๆ ช่วงเวลาที่เขาได้เข้าค่ายนี้นั้นทำให้เขาตัดขาดจากเกมส์และโทรศัพท์มือถือได้ชั่วคราว แต่หันมาจับดินสอ ปากกา สมุด และกระดาษวาดรูปแทน ถึงแม้ว่าการเข้าค่ายติวสถาปัตย์นี้จะทำให้เขาเหนื่อยจนแทบจะนอนหลับบนรถเมล์เวลานั่งกลับบ้าน แต่เขาก็มีความสุขมากๆ มากถึงมากที่สุดเลยล่ะ


แต่นี่อีกเหมือนกันที่ทำให้ตัวผมเอง เกือบจะลืม เพื่อนสนิทที่มักจะโทรคุยกันทั้งวันหลังเลิกเล่นเกม เพราะตลอดเวลาที่เข้าค่ายนั้นเขาไม่ได้ติดต่อกับใครเลยนอกจากแม่


ขอโทษนะมึง ขอโทษที่กูแอบลืมมึงไปเกือบสนิทเลย – ภูผาพูดถึงวายุในใจเบาๆ



ชายหนุ่มตัวบางลุกจากเก้าอี้ล้อเลื่อนสีดำ เดินไปหยิบเจ้ามือถือสีดำที่ตัวเครื่องมีขนาดพอดีมือ ผิวเนื้อของนิ้วชี้และนิ้วโป้งสัมผัสกับหน้าจอมือถืออย่างขึ้นลงและไปมาซ้ายขวา กดตัวเลขสิบหลักที่เขาจำได้ขึ้นใจ


Wayu
084007xxxx
กำลังโทรออก…


เพียงแค่เสียง ตู๊ด ตู๊ด ไม่กี่ตู๊ดและไม่กี่อึดใจ เจ้าของเบอร์มือถือที่ภูผากดโทรออกนั้นก็รับสายและพูดขึ้นก่อนที่เขาจะทันได้พูดเสียอีก



[กูก็นึกว่ามึงตายห่าไปละนะ] ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงดับเบิ้ลเบสและมีอารมณ์ขุ่นเคืองเจือติดมาปานกลาง

“โธ่ อย่างอนกูเลยน่า กูก็โทรหามึงแล้วนี่ไง”


[สมควรให้กูโกรธป่าววะ ก็มึงไม่รับสายกู]


“ก็กูเหนื่อยอ่ะ เมื่อวานพอกลับถึงบ้าน เดินถึงเตียงกูก็ล้มตัวลงนอนแล้ว แม่งเหนื่อยฉิบหาย…”


[ห่าเอ้ย มึงนี่แม่ง! ไม่เปิดโอกาสให้กูงอนมึงเลยนะ ไอ้เตี้ย!]


“เดี๋ยวเถอะไอ้โย่ง! ไม่ใช่กูเหรอวะที่ต้องงอนมึงน่ะ อุตส่าห์ชวนให้ไปเข้าค่ายเป็นเพื่อนกู มึงก็ไม่ยอมไป แถมยังเบี้ยวกูอีก” ภูผาพูดด้วยน้ำเสียงที่คนปลายสายต้องรู้ทันทีแน่ๆ ว่า ผมกำลังงอนวายุ ขึ้นมาจริงๆ สิ่งที่ภูผาหวังไว้หลังจากที่โอนเงินจ่ายค่าค่ายติวสถาปัตย์เป็นที่เรียบร้อยก็พังลงและนั่นทำให้เขารู้สึกผิดหวังขึ้นมาเล็กน้อย นั่นเป็นเพราะว่าวายุ เพื่อนสนิทตั้งแต่มัธยมต้นเกิดเบี้ยวนัดและคำสัญญาที่ตกลงกันไว้ว่าจะไปเข้าค่ายด้วยกัน



[แหะๆ กูขอโทษน้า] น้ำเสียงดับเบิ้ลเบสเริ่มอ่อนลงและน้ำเสียงที่เริ่มอ้อนมากขึ้น


“…”


[เอ้อ! งั้นพรุ่งนี้กูเลี้ยงข้าวมึงเอง]


“…”


[เลี้ยงหนังด้วยนะ นี่! ไม่สนใจการง้อของกูหน่อยเหรอ?]


“…”


[เอ้า! ไหนๆ ก็ไหนแล้ว เลี้ยงไอติมสเวนเซ่นส์ตบท้ายด้วยเลย]


“…”


[น้า..หายงอนกูเถอะนะ น้า]


“จริงๆ กูหายงอนมึงตั้งแต่เลี้ยงข้าวแล่ว! ฮ่าๆ” ภูผาพูดไปก็หัวเราะไปที่สามารถแกล้งเพื่อนตัวโย่งอย่างวายุได้สำเร็จ คนอย่างมันมีเหรอที่เขาจะไม่รู้จักนิสัยใจคอ ไอ้นี่กลัวการที่เขาจะโกรธมันจะตายไป เพราะผมเคยโกรธวายุมากๆ ถึงขั้นไม่คุยกับมันเป็นอาทิตย์มาแล้วครั้งนึงเพราะมันแกล้งตะโกนหน้าห้องเรียนในขณะที่มันกำลังรอผมเพื่อที่จะไปกินข้าวที่โรงอาหารด้วยกัน มันตะโกนบอกคำพูดที่ไม่จริงเอาเสียเลยจนทำให้เพื่อนผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนนึงในห้องเรียนสายศิลป์-คำนวณเข้าใจผิดคิดว่าเขาผมชอบเธอคนนั้น แต่แท้ที่จริงแล้ว…


ไอ้ไททั่นโง่เง่า! – กูแอบชอบมึงอยู่ต่างหากเว้ย เคยรู้อะไรบ้างไหมวะ…




[อะไรวะ นี่กูโดนหลอกอีกแล้วเหรอวะเนี่ย] ปลายสายพูดอย่างบ่นๆ


“เหอะน่า ไหนๆ ก็โดนกูหลอกซะเปื่อยแล้ว ทำตามที่พูดด้วยนะเว้ย ไม่งั้นจะงอนแบบนานๆ ไปเลยถ้ามึงไม่ทำตามที่พูด..”


[เออๆ ก็ได้! นี่กูง้อมึงอยู่หรอกนะ งั้นพรุ่งนี้เจอกันที่ห้าง xx ตอนเที่ยงครึ่ง ห้ามสายห้ามเบี้ยวด้วย เข้าใจ๊?]


“น่ารักจัง” ภูผาพูดออกไปอย่างที่หัวใจรู้สึกจริงๆ ก็วายุมันน่ารักจริงๆ นี่นา มันเป็นคนที่ไม่เคยใจดีกับใคร แต่มันกลับใจดีกับผมแค่คนเดียว…


[อะ..อะไรของมึงเนี่ย จู่ๆ ก็มาชมกู] ปลายสายพูดตะกุกตะกักเล็กน้อย


“ฮ่าๆ เขินเหรอจ้ะเพื่อนรัก”


[ใคร! ใครเขิน ไม่มี๊!] จู่ๆ น้ำเสียงแบบดับเบิ้ลเบสก็เปลี่ยนโทนมาเป็นเสียงสูงซะอย่างงั้น


“จ้า เอาที่มึงสบายใจเลย ฮ่าๆ งั้นกูจะวางแล้วนะ เปลืองเงินค่าโทรเว้ย!”


[ดะ..เดี๋ยว!]


“อะไรวะ”


[กู..คิดถึงมึงนะ ภูผา]




ตู๊ด ตู๊ด ยังไม่ทันที่ภูผาจะได้พูดตอบอะไรกลับไป คนปลายสายอย่างวายุก็ชิงตัดสายไปซะก่อน


คำพูดทิ้งท้ายเพียงไม่กี่พยางค์ แต่กลับทำให้พวงแก้มขาวๆ ขึ้นสีแดงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ภูผายกมือขึ้นมาจับที่เนื้อนิ่มๆ บนใบหน้าของตัวเองแล้วก็พบว่ามันกำลังร้อนผ่าว เขารู้ว่าความร้อนนี้ไม่ได้เกิดจากอาการเป็นไข้หวัดหรือไม่สบายแต่อย่างใด แต่นั่นเป็นเพราะว่า ผมกำลังเขินอยู่ต่างหาก


ภูผากลับมาทิ้งตัวลงนอนที่เตียงนุ่มๆ อีกครั้งพร้อมกับรอยยิ้มรูปหัวใจบนใบหน้าที่มันไม่ยอมจางหาย เขารู้สึกว่าหัวใจของตัวเขาเองกำลังเต้นแรงเล็กน้อย เพราะคำว่า ‘กู..คิดถึงมึงนะ ภูผา’ น้ำเสียงดับเบิ้ลเบสยังคงถูกเล่นราวกับว่าเป็นเสียงเพลงซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในหัวสมองของผม พร้อมๆ กับที่ความรู้สึกกังวลที่ถูกผมเก็บและกดมันเอาไว้ในส่วนลึกเริ่มผุดแทรกความสุขนี้ขึ้นมา


ผมกำลังแอบชอบเพื่อนสนิทตัวเอง – ใช่ ในตอนนี้ผมแอบชอบวายุ เพื่อนสนิทตั้งแต่มัธยมศึกษาปีที่ 1 ของผม เพื่อนสนิทต่างห้องหนึ่งในไม่กี่คนที่ยังคงพูดคุยกับผมเสมอหลังจากที่แยกห้องเรียนตามลำดับคะแนนสอบตอนช่วงที่อยู่ม.2 จนถึงทุกวันนี้ ความใจดีพิเศษใส่ไข่ของมันก็ยังมีไว้ให้ผมคนเดียว


ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ไม่รู้ว่าตอนไหน และไม่รู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมานั้น ภูผาแกร่งอย่างเขาปล่อยให้สายลมหมุนวนอย่างวายุมาคอยกัดกร่อนและทำให้หัวใจของเขาสั่นไหวได้ตั้งแต่เมื่อไหร่


คงจะเป็นตอนม.2 ละมั้ง ตอนที่วายุยื่นมือมาให้จับตอนที่ผมถูกคนที่เกลียดเตะตัดขาอย่างจงใจกลางลานหน้าเสาธง ทั้งๆ ที่แถวของห้องผมกับห้องของวายุก็ห่างกันตั้งไกล ตอนนั้นผมบอกได้เลยว่าผมอายแต่วายุไม่อาย แถมเจ้าตัวยังส่งรอยยิ้มให้ราวกับจะบอกว่า ‘กูยังอยู่ข้างๆ มึงนะ กูคอยมองมึงอยู่ห่างๆ ตลอดน่ะแหละ’


วายุ คือ เด็กชายที่มีลุคเหมือนหมีริลัคคุมะใส่แว่นและกอดตุ๊กตา แต่เวลาที่เจ้าตัวทำอะไรด้วยความตั้งใจก็มักจะมีลำแสงประหลาดแผ่รอบตัวเสมอ และรอยยิ้มที่สาดแสงในวันนั้นจะยังคงอยู่ในเพนซิฟของเด็กชายที่ชื่อ ภูผา คนนี้เสมอมา


รอยยิ้มที่เหมือนอาแปะก็ยังเหมือนเดิม ทำให้ผมแอบใจสั่นอยู่เงียบๆ คนเดียวได้เหมือนเดิม




ความเป็นเพื่อนระหว่างเรา – ทำให้ผมกลัว กลัวว่าถ้าจู่ๆ วันนึงผมเกิดทนมันไม่ไหวอีกต่อไป เกิดอาการบ้าคลั่งคุมตัวเองไม่ได้จนหลุดคำที่น่าจะทำลายทุกๆ อย่างลงไปหรืออาจจะเป็นคำที่ทำให้เป็นมากกว่าเพื่อน


ความรู้สึกที่มันไม่น่าจะเกิดขึ้นเลยตั้งแต่แรก




.
.
.





วันนี้ วันพรุ่งนี้ วันต่อๆ มา วันแล้ววันเล่าได้ผ่านไป จนกระทั่งตอนนี้ผมกับวายุกำลังจะเรียนจบม.ปลายแล้ว


มันก็ยังเหมือนเดิม เป็นคนใจดีพิเศษใส่ไข่สำหรับผมเสมอ ไม่ว่าผมจะทำตัวง้องแง้งงี่เง่าขนาดไหน มันก็ไม่เคยที่จะเดินหนีผมไปเลยสักครั้ง
ส่วนผมเองก็ยังเหมือนเดิม ผมก็ยังเดินอยู่ข้างๆ มันเวลาเดินไปป้ายรถเมล์ในเกือบทุกๆ วัน แต่พิเศษเพิ่มเติมเลยคือ ความรู้สึกแอบชอบวายุมันกลับเพิ่มขึ้น มากขึ้นทุกๆ วันเนี่ยน่ะสิ


ห้องสมุดในตอนเช้าก็ยังคงเหมือนเดิม แอร์หนาวยังกะอยู่ขั้วโลกเหนือ ผมชอบนั่งฟังเพลงกับอ่านแฮร์รี่พอตเตอร์ ส่วนวายุก็ยังเอาการบ้านมานั่งทำก่อนเข้าแถวที่หน้าเสาธงหรือไม่ถ้าวันไหนมันทำเสร็จมาจากบ้าน มันก็จะหาหนังสือประเภทรวมข้อสอบพวก GAT PAT มานั่งทำ


มีอยู่วันนึง มันคงคิดว่าผมเป็นฮาร์ดดิสไดรฟ์ C ที่เก็บไฟล์เพลงมากมายเอาไว้ละมั้ง จู่ๆ มันก็เอามือถือของผมไปทำการโอนไฟล์เพลงผ่านบลูธูทไปยังเครื่องมือถือของมันซะอย่างงั้น


“ก็เห็นว่ามึงชอบฟังเพลงนี่หว่า” - เสียงมุ้งมิ้งเล็ดลอดออกริมฝีปากหยักได้รูปของมันตอนที่ผมฮึดฮัดออกเสียงบ่นมันเล็กน้อย


ผมเองก็ยังไม่เก่งเลขอยู่วันยังค่ำ ภูผาก็คือภูผาผู้เกลียดอะไรที่เกี่ยวข้องกับตัวเลข แต่โชคดีที่วายุมันเก่ง(เก่งมากๆเลยแหละ) ก็เลยพอจะสอนให้ผมแก้โจทย์เลขได้บ้าง ถึงจะสอนไปบ่นไปก็เถอะ


ส่วนวายุ มันก็ยังไม่เก่งเรื่องวาดรูปเหมือนเดิม
อย่างล่าสุด การบ้านไอโซเมตริก มันคงไม่รู้จะทำยังไงละมั้งและคงไม่รู้จะว่าวาดภาพกล่องสามมิติยังไงด้วย ผมก็เลยต้องมานั่งวาดรูปให้มันอย่างช่วยไม่ได้ เพราะว่ามันเล่นขอร้องผมบนไทม์ไลน์เฟสบุคซะขนาดนั้น
– สกิลวาดรูปของคนหน้าหมีริลัคคุมะนั้นก็ยังต่ำเตี่ยเรี่ยดินสวนทางกับความสูงโย่งของมันอยู่วันยังค่ำ


อาห์… 173 cm กับ 182 cm


การเจอกันระหว่างคาบเรียนก็ยังเหมือนเดิม ถึงผมกับมันจะเรียนกันคนละห้อง แต่เวลาที่เดินไปเรียนในคาบต่อไปถ้าเกิดเจอกันก็ทักทายโบกไม้โบกมือกันปกติตามประสาเพื่อนสนิท


ตอนกลางวันในโรงอาหารก็ยังคงเหมือนเดิม ทั้งเสียงดังและคนเยอะ ถึงแม้ทางโรงเรียนจะแยกเวลาพักกลางวันของเด็กม.ต้นกับเด็กม.ปลายออกเป็นคนละคาบกันแล้วก็ตาม พวกเด็กนักเรียนก็แทบจะนั่งขี่คอกินข้าวกันอยู่เหมือนเดิมเพราะที่นั่งในโรงอาหารมีไม่เพียงต่อจำนวนประชากรของเด็กนักเรียน


ทั้งผมและไอ้วายุก็ยังกินข้าวร้านเดิมๆ มันร้าน 18 ส่วนผมร้าน 17 หรือบางทีมันก็ไปกินอาหารตามสั่งร้าน 2 สั่งผัดกะเพราหมูกรอบไข่ดาว ส่วนผมก็กินข้าวซอยไก่ร้าน 5


เอาพิเศษ ข้าวเยอะๆ เลยนะป้า ผมหิว – เสียงของมันเวลาสั่งอาหารกับป้าเจ้าของร้าน 2


คนอะไรวะ ยิ่งกินเยอะก็ยิ่งผอมลง
ส่วนผมยิ่งกินก็ยิ่งอ้วน ล่าสุดแม่บ่นว่าให้ผมลดความอ้วนได้แล้วนะ




ทุกสิ่งทุกอย่างระหว่างเรายังเหมือนเดิม – คงเป็นผมเองที่คิดไปเอาเองคนเดียวว่าทุกสิ่งทุกอย่างยังเหมือนเดิม

ไม่มีใครที่จะ ‘เหมือนเดิม’ ไปได้ตลอดเวลาหรอก




แต่ด้วยอายุที่เพิ่มขึ้น บทบาทหน้าที่ของเด็กชั้นม.6 ที่ต้องอ่านหนังสืออย่างหนักเพื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของประเทศนั้นทำให้ระยะห่างในความสัมพันธ์ของผมกับวายุมัน เพิ่ม มากขึ้นเรื่อยๆ จากที่เคยโทรคุยกันทุกวัน ก็เริ่มโทรคุยกันน้อยลง


ระยะห่างที่มากขึ้น ทำให้ผมหวั่นไหว ทำให้ผมกลัวว่าสักวันนึง ผมจะกลายเป็นอดีต ผมกลัวว่าผมจะไม่อยู่ในสายตาของวายุอีกต่อไป
กับความรู้สึกที่มากขึ้นในทุกๆ วัน ทำให้ผมควบคุมตัวเองไม่ได้และเผลอหลุด คำสามคำ นั่นออกไป




- วันหนึ่งในช่วงการเรียนเทอมสุดท้ายของม.ปลาย เป็นวันที่อากาศเย็นจนทำให้ผมเศร้า


ภายในอาหารเรียนตึก 2 ชั้น 2 ที่ไม่มีแสงจากหลอดไฟ มีเพียงแสงสีส้มจากพระอาทิตย์ยามเย็นสาดส่องผ่านหน้าต่างกระจกบานเกร็ดเข้ามา ไม่มีใครสักคนนอกจากชายร่างเล็กวัย 18 ปีกับชายร่างสูงวัย 17 ปี

มีแต่ความเงียบงันที่น่าอึดอัด



“กูชอบมึง”


ในที่สุด ผมก็ตัดสินใจที่จะพูดความรู้สึกที่ถูกเก็บเอาไว้ในใจมาเนิ่นนานแสนนานให้คนที่ก่อความรู้สึกภายในใจของผมนี้ได้ฟัง พร้อมกับมีความหวังที่เพ้อฝันข้างเดียวของผม โดยไม่รู้เลยว่า…


จู่ๆ จากคนที่พูดมากจนติดจะไปทางน่ารำคาญก็กลายมาเป็นคนที่เงียบจนดูน่ากลัว วายุไม่พูดอะไรสักคำเดียวหลังจากที่ผมเผยความในใจออกไป



“แต่กูไม่ได้คิดกับมึงแบบนั้น แบบ..ที่มากกว่าเพื่อน”


“…”


“…”


“แล้วที่ผ่านมามันคืออะไรวะ”


“ที่ผ่านมาก็เป็นเพื่อนกันไง มึงคือเพื่อนสนิทที่สุดของกูนะ”


“ไม่ใช่! ที่มึงทำให้กูทุกอย่าง ที่มึงคอยแคร์กู มันไม่ใช่แค่เพื่อนหรอก…”


“มึงคิดไปเอง กูทำแบบนี้กับทุกคน กูเป็นของกูแบบนี้อยู่แล้ว”


“…” ผมพูดไม่ออกเลย – ใช่ ผมคงคิดไปเองจริงๆ ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่มันทำให้ผมนั้นเป็นอะไรที่มากกว่าคำว่า ‘เพื่อน’


ผมลืมความจริงข้อนี้ไปเสียสนิทใจ หรือว่า ผมแค่ไม่อยากรับรู้ความจริงข้อนี้กันนะ




“กูขอโทษ ขอโทษที่ทำให้มึงคิดแบบนั้น”


คำขอโทษของมึงมันไม่ช่วยให้หัวใจที่แหลกสลายไปแล้วของกูกลับคืนมาได้หรอกนะ


“แต่กูกับมึงยังเป็นเพื่อนกันได้ ใช่มั้ย? มึงคือเพื่อนสนิทที่สุดของกูนะ”


แต่กูคิดกับมึงมากกว่าเพื่อนไปแล้วไง! ทำไมถึงใจร้ายกับกูขนาดนี้…




ผมเอาแต่นั่งเงียบ เพราะว่าผมกำลังกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล ผมกำลังพยายามไม่ให้ตัวเองร้องไห้และดูอ่อนแอต่อหน้าคนใจร้าย ผมไม่อยากให้วายุมาทำดีกับผมอีกแล้ว
ส่วนวายุลุกเดินออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมเองก็ไม่รู้ ผมไม่อยากรับรู้อะไรอีกต่อไปแล้ว แค่พยายามทำให้ร่างกายยืนขึ้นให้ได้ยังยากลำบากเลย ตัวเองยังเอาไม่รอดเลย


กลายเป็นผมเองที่ทำให้ทุกอย่างระหว่างเรามันพังทลายจนไม่มีคำว่า ‘เรา’ อีกต่อไปแล้ว



ผมอ่อนแอมากๆ ภูผารู้ตัวเองดี สิ่งที่ดีที่สุดที่พอจะทำให้กับตัวของเขาเองได้ก็คือ การหลบหน้าคนๆ นั้น
และเหมือนกับว่า วายุ สายลมที่เคยแสนอบอุ่นสำหรับภูผานั้นก็รู้ดี เจ้าตัวจึงไม่เคย massage ผ่านเฟสบุค หรือแม้กระทั่งโทรมาหาผมเลย…หลังจากวันนั้น มันคงรู้ละมั้ง รู้ว่าถ้ามันยังทำตัวเหมือนเดิมอีก นั่นจะยิ่งทำให้ผมร้องไห้และเป็นบ้าหนักกว่าเดิม




75% หรือน้อยกว่านั้น



จนกระทั่งวันปัจฉิมนิเทศ เป็นวันสอบวันสุดท้ายของเด็กม.6 ภายในโรงเรียนที่เปรียบเสมือนบ้านหลังที่สอง เป็นที่ๆ รวบรวมความทรงจำ ความสุข และความรู้สึกทุกๆ อย่างของผมเอาไว้ พอมาถึงวันนี้ กลายเป็นว่าผมต้องโตขึ้นและเดินออกจากสถานที่แห่งนี้ไปเพื่อไปเจอกับคำว่า ‘มหาวิทยาลัย’ และ ‘นิสิต’


ภูผาอย่างผมค่อยๆ ก่อรูปก่อร่างสร้างตัวเองขึ้นมาจนเป็นภูเขาขนาดย่อมๆ ถึงจะไม่เหมือนกับภูผาคนแกร่งคนเดิมเหมือนเมื่อก่อน - ก่อนที่จะพูดคำๆ นั้นออกไป แต่ผมกลับมายิ้มและหัวเราะได้


ถึงแม้ว่านั่นจะเป็นการเสแสร้งแกล้งทำเป็นว่า ผมยังสบายดี ก็ตาม


วายุเขียน Friendship ให้ผม ส่วนผมก็เขียนคำอวยพรให้มันโชคดีบนเสื้อนักเรียนของมัน



ถึงแม้ว่าผมจะพยายามฝืนตัวเองเป็นพันล้านครั้ง แต่ผมก็ยังทำไม่ได้ ภูผาก็ยังคงมองหาและวางสายตาไปที่วายุอยู่เหมือนเดิม





วันเวลาดำเนินผ่านไป ภูผากลายเป็นนิสิตคณะมนุษยศาสตร์ของมหาวิทยาลัยสีเทาแดง ส่วนวายุก็กลายเป็นนิสิตคณะบัญชีฯ ของมหาวิทยาลัยสีชมพู
ถือว่าเป็นโชคดีของผมมั้ย? ผมเองก็ไม่รู้หรอก เพราะว่าหลังจากสอบติด ผมก็ต้องวุ่นวายเรื่องเอกสารและการขนของย้ายไปอยู่หอที่จังหวัดนครนายก 1 ปีการศึกษา ตามวิถีปฎิบัติของทางมหาวิทยาลัย


การได้ย้ายมาอยู่หอ ณ ดินแดนที่ห่างจากกรุงเทพมหานครไม่ไกลเท่าไหร่นักทำให้ผมลืมคนๆ นึงไปได้บ้าง เพราะได้เจอสิ่งแวดล้อม ผู้คน เพื่อน การเรียน และกิจกรรมใหม่ๆ ที่ทำให้ผมสนุกจนลืมช่วงเวลาที่เจ็บปวดไปได้บ้าง




ต่างคนต่างมีเส้นทางเป็นของตัวเอง และไม่ได้ติดต่อพูดคุยกันอีกเลย นับตั้งแต่วันปัจฉิมนิเทศ

ภูผาก็ไม่ได้แกร่งตามคุณสมบัติของมัน ไม่ได้มีความแข็งแกร่งพอที่จะกล้าพูดคุยกับเพื่อนที่เคยสนิท ไม่กล้าพอที่จะกลับไปยืนอยู่ในจุดๆ เดิม


วันนั้น คำๆ นั้น ทำให้ภูผาคนนี้ไม่สามารถถอยหลังกลับไปเป็นเหมือนเดิมหรือก้าวเดินต่อไปข้างหน้า ราวกับว่าเข็มสั้นและเข็มยาวได้หยุดนิ่งไปแล้วตลอดกาล

เพนซิฟของภูผาก็ยังมีความทรงจำใหม่ๆ เข้าไปเติมเต็มน้ำสีเงินในอ่างอยู่เรื่อยๆ แต่ความทรงจำที่มีทั้งรอยยิ้ม ความสุข เสียงหัวเราะ ระหว่างวายุกับภูผายังคงถูกเก็บลงไปในก้นอ่าง

แต่ก็เป็นเรื่องที่ง่ายดายเหลือเกินที่จะกวนและสะกิดมันขึ้นมาจากก้นลึกของอ่าง

เพราะว่าเจ้าของเพนซิฟนั้นยังคงนึกถึงคนๆ นั้นเสมอ
















































Talk

ภูผา คือ คยองซู
วายุ คือ จงอิน

OS นี้ถือกำเนิดขึ้นมาได้เพราะความเศร้าในวันที่อากาศเย็นของไรท์เอง
ถือซะว่าเป็นการเขียนระบายอย่างนึงเนอะ
แต่เราจะร้องไห้เป็นครั้งสุดท้ายแล้วแหละ ไม่งั้นเดี๋ยวจะโดนคนอ่านบางคนแถวๆ นี้ตีเอา ฮ่าๆ

#รักแห่งไคซู