Written By NUYNYALONERS

ท่ามกลางสภาพอากาศที่อบอุ่นกึ่งร้อน เม็ดเหงื่อเริ่มผุดพรายตามกรอบใบหน้าของชายผู้มีริมฝีปากรูปหัวใจดวงน้อยที่กำลังนั่งพิมพ์บท Music video อยู่ที่โต๊ะไม้สีน้ำตาลมะฮอกกานีภายใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่

โด คยองซู เปลี่ยนการใช้นิ้วป้อมเคาะแป้นคีย์บอร์ดมานวดที่หัวตาเล็กน้อยเพราะรู้สึกเมื่อยล้าที่ดวงตาและสมองของเขาเริ่มช้าลงเรื่อยๆ อ่า ทำไมมันถึงยากแบบนี้นะ

เครียดโว้ย

ยิ่งช่วงนี้เป็นเทศกาลส่ง Project ด้วย… 3 วันที่ผ่านมาเขาได้นอนไม่ถึง10 ชั่วโมงด้วยซ้ำเพราะต้องนั่งพิมพ์บทและตัดต่องาน พูดง่ายๆ ก็คือเวลาเรียนในห้องบรรยายเท่ากับเวลานอนของเขา

โชคดีที่ Project music video นี้เป็นงานคู่ทำสองคน ถ้าเป็นงานเดี่ยวนี่…ตายแน่ๆ

ขอหลับสักงีบเถอะ

ด้านอีกฟากถนนไม่ใกล้ไม่ไกลจากโต๊ะที่คยองซูกำลังงีบหลับอยู่ ปาร์ค ชานยอล ชายผู้มีความสูง 185cm. เดินกอดคอมากับ บยอน แบคฮยอน แฟนตัวเล็กของเขา โดยที่มือของทั้งคู่ต่างก็ถือแก้วกาแฟร้อนเอาไว้

“อ่าห์ ม็อคค่าร้อนนี่มันดีจริงๆ ฮยอนตาสว่างขึ้นเยอะเลย”

“ใครใช้ให้นอนดึกละครับ”

“ก็…ตาลุงแก่ๆแถวนี้ไม่ยอมนอนนี่”

“ย่าห์…ก็พี่ทำงานไง บอกให้นอนไปเลยไม่ต้องรอก็ไม่เชื่อ เนี่ย…ดูดิ้ แฟนพี่กลายเป็นหมาบีเกิ้ลแพนด้าเลย”

ในระหว่างที่สองคนนี้กำลังหยอกล้อกะหนุงกะหนิงตามสไตล์คนรักกัน จู่ๆ ก็มีอะไรบางอย่างกำลังลอยและน่าจะตกมาที่ศีรษะอย่างแน่นอน…ถ้าพวกเขาไม่ยอมหลบ

“เฮ้ย!”

ทั้งชานยอลและแบคฮยอนต่างก็ร้องออกมาด้วยความตกใจและกระโดดหลบเจ้าวัตถุที่เรียกว่ากระป๋องโค้กไปคนละทิศละทาง

“คนจะหลับจะนอน สวีทกันอยู่ได้ น่ารำคาญชะมัด!”

คยองซูพูดกระแทกเสียงอย่างมีอารมณ์(รำคาญ) หลังจากที่เขางีบหลับไปได้แค่แป๊บเดียว เสียงพูดคุยและหัวเราะอย่างสนุกสนานที่ลอยมาตามลมก็กระทบเข้ากับโสตประสาท มันยิ่งน่ารำคาญขึ้นไปอีกเมื่อรู้ว่าเป็นเสียงของเพื่อนสนิทของเขาและแฟนของมัน

ใช่ กระป๋องโค้กที่ลอยไปหาพวกมัน เป็นฝีมือของเขาเองแหละ

“เอ้า ก็คนเป็นแฟนกัน ใจคอมึงจะไม่ให้พวกกูสวีทกันบ้างเลยรึไง” ชานยอลเอากระป๋องที่เขาพึ่งปาใส่มันมาวางข้างๆโน็ตบุ๊คตัวเครื่องสีดำของเขา

“เหอะ!”

ถ้าไม่ติดว่ามึงเป็นเพื่อน กูเดินหนีไปนั่งที่อื่นแล้ว ไอ้หูกาง!

ปาร์คชานยอลหย่อนก้นลงนั่งข้างๆ เพื่อนสนิทที่กำลังมองบนและเบ้ปากใส่ ส่วนแบคฮยอนก็นั่งลงฝั่งตรงข้าม

“แบคฮยอนน่า เรื่องที่พี่ขอให้ช่วย...” คยองซูหันมาถามชายร่างบางที่ส่วนสูงใกล้เคียงกับเขา

“อ๋อ…ที่ฮยองให้ช่วยหาพระเอกน่ะเหรอ ฮยอนหาให้ได้แล้ว”

“เฮ้ย! ดีๆ แล้วเขาเรียกค่าตัวมั้ย?” คยองซูถามด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นเล็กน้อย

“ไม่นะฮะ จงอินบอกว่าแค่เลี้ยงไก่ทอดตลอดการถ่ายทำก็พอครับ”

ชื่อ จงอิน งั้นเหรอ

“นี่คยอง มึงเขียนบทไปถึงไหนแล้ววะ จะเสร็จรึยัง?” ชานยอลเอ่ยปากถามคู่หูที่ทำ Project ด้วยกัน

“ใกล้ละล่ะ อีกนิดนึง”

“เออ ถ้างั้น…ให้กูเขียนต่อเถอะ มึงจะได้พักไง”

“นั่นสิ หน้าฮยองดูล้ามากเลยอ่ะ” รุ่นน้องต่างสาขาอย่างแบคฮยอนพูดขึ้นเพราะรู้สึกเป็นห่วงรุ่นพี่ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของแฟนเขา

“ใช่ๆ มึงไปพักเถอะ” ชานยอลพยักหน้าอย่างเออ-ออไปด้วย

“จะดีเหรอวะ” คยองซูพูดเบาๆ

“ดีดิ นี่มันงานProject ที่กูกับมึงทำด้วยกันนะ ไม่ใช่ให้มึงมานั่งทำคนเดียว”

“แต่ชาน…มึงก็เป็นตากล้องไง”

“เหอะน่าคยอง…ไปพักได้แล้ว” ฝ่ามือหนาตบบ่าเพื่อนรักเบาๆ ชานยอลใช้ความยาวของแขนเอื้อมหยิบโน็ตบุ๊คของคยองซูมาวางตรงหน้าอย่างง่ายดาย

“งั้น…เดี๋ยวกูมา”

ชานยอลโบกมือเป็นเชิงว่าให้เขาไปพักได้แล้วโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นจากจอโน็ตบุ๊คเลยด้วยซ้ำ

ส่วนแบคฮยอนก็หยิบชิ้นขนมขบเคี้ยวขึ้นมาจากห่อยื่นและก็ป้อนใส่ปากให้เจ้าปาร์คชานยอล

.

.

ณ ร้าน Coffee Shop หน้ามหาวิทยาลัย

“อเมริกาโน่เย็นแก้วนึงครับ”

“3000 วอนครับ”

“นี่ครับ”

คยองซูยื่นธนบัตรสีฟ้าอมม่วงจำนวน 3 ใบจากกระเป๋าสตางค์หนังสีน้ำตาลให้กับบาริสต้าประจำร้าน ในช่วงเวลาที่ทั้งความเมื่อยล้าและความง่วงถาโถมโจมตีจนทำให้เขาคิดคำพูดที่จะเขียนบทไม่ออก รสเปรี้ยวนิดๆและรสขมของอเมริกาโน่ดูจะช่วยเขาให้รู้สึกสดชื่นและตาสว่างขึ้นมาได้บ้าง ไม่มากก็น้อยละนะ

ยืนรอไม่นานนัก บาริสต้าก็ยื่นแก้วที่บรรจุน้ำกาแฟสีเข้มและน้ำแข็งเย็นๆ ให้ เขารับมาและใช้หลอดดูดให้น้ำกาแฟอเมริกาโน่ขึ้นมาเล็กน้อยเพื่อสารคาเฟอีนผ่านลิ้นรับรส

“อา…ขมจัง” คยองซูที่ยืนอยู่หน้าร้านพูดเบาๆ พร้อมกับริมฝีปากรูปหัวใจมู่ยู่เล็กน้อยเพราะรสขมของกาแฟ เขาไม่ทันสังเกตเลยว่าในขณะที่กำลังจะก้าวเดินกลับเข้าไปในมหาวิทยาลัยนั้นทางข้างหน้ามีผู้ชายคนนึงกำลังเดินสวนผ่านตัวเขาไป

พลั่ก!

“โอ้ย!”

เจ็บชะมัด

คยองซูยกมือขึ้นลูบหน้าผากตัวเองก็เพราะว่าทั้งหน้าและหัวของเขาชนกับไหล่แกร่งของใครบางคนอย่างจัง แถมแก้วกาแฟที่เพิ่งซื้อมาก็ตกพื้นหกเลอะเทอะไปหมดแล้ว เพิ่งซื้อมาแท้ๆ

“ผม…ขอโทษครับ” ชายร่างสูง และมีผิวสีแทนก้มโค้งศีรษะลงและพูดขอโทษด้วยน้ำเสียงทุ้ม เวลาผ่านไปสักพักเขาจึงเงยหน้าและยืดตัวขึ้นมาเพราะคนตัวเล็กที่ไม่ดูทาง เพิ่งชนเขาไปหยกๆนั้นไม่เอ่ยเสียงอะไรออกมาแม้สักแอะเดียว

คยองซูยังคงทำหน้าเหวอเพราะยังรู้สึกเสียดายอเมริกาโน่ที่เพิ่งจะจิบไปนิดเดียว ก่อนที่จะเงยหน้าเล็กน้อยใช้ดวงตากลมโตพยายามปรับโฟกัสมองหน้าชายผิวเข้ม เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยเพื่อเพ่งมอง (เนื่องจากเขาสายตาไม่ค่อยดี แถมยังลืมหยิบแว่นที่วางไว้ติดตัวมาด้วย)

จ้องอะไรขนาดนั้นวะ…ตัวเองเดินมาชนแท้ๆ แถมไม่พูดอะไรสักคำ

ชายผู้มีใบหน้าคมคายพูดในใจ เขามีมารยาทมากพอที่จะไม่พูดแบบนั้นกับคนไม่รู้จัก แต่ก็ขอบ่นในใจแทนก็แล้วกัน

ถึงจะหน้าตาน่ารักเหมือนเพนกวิน แต่มาจ้องเขาแบบโกรธๆแบบนี้ มันก็ไม่น่าประทับใจเท่าไหร่หรอก

.

.

.

อ่า...สวัสดีผู้อ่านทุกๆคนด้วยค่ะ นี่คือฟิคเรื่องที่สองของเรา (เรื่องแรกอัพใน minimore แต่งเกี่ยวกับคู่ชิปนักร้องไทยคู่หนึ่ง)

ขอสารภาพเลยว่าเพิ่งเข้ามาเป็นชิปเปอร์คาดิ/ไคซู/ไคโด้ ได้ไม่นานแต่ก็หลงทางออกจากเรือนี้ไม่ได้เหมือนกัน ฮ่าๆ

ยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยน้าอ่านแล้วถ้ามีคำผิดตรงไหนติหรือจะด่าก็ได้นะคะ อ้อ…หรือจะคอมเมนท์ชมเราก็ได้นะ(อย่างหลังนี่ชอบมาก)

ขอให้สนุกกับการอ่านนะคะ

ติชมได้ที่ Tag #Ficyoureallisee ในTwitter นะคะ