Rrr~~~~~~~~

"สวัสดีครับ"
"ฮัลโหล แจฮวานใช่มั้ย"

ร่างเล็กนิ่งไปเล็กน้อยหลังจากได้ยินเสียงปลายสายตอบรับ

"พี่มินฮยอน"

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .


. . ร้านกาแฟเงียบๆ ในมุมหนึ่งย่านอีแทวอน

มือเรียวหยิบแก้วเอสเพรสโซ่ร้อนขึ้นมาจิบอย่างใจเย็น สลับกับมองนาฬิกาที่ข้อมือ

ดูออกได้ชัดเจนว่าเขากำลังรอใครซักคนอยู่

แจฮวานละสายตาจากหิมะแรกของฤดูหนาวที่กำลังตกลงมาด้านนอกหน้าต่าง

เมื่อพบว่าผู้ที่เข้ามาภายในร้าน  คือคนที่เขารอและอยากเจอมากที่สุด

"ไงตัวเล็ก"

ร่างสูงโปร่งในเสื้อโค้ตสีดำตัวยาว นั่งลงตรงข้ามกับแจฮวาน พร้อมน้ำผลไม้ในมือของเขา

"อ่า...ดีครับพี่"

"อ่าโทษที ติดเรียกตัวเล็กอยู่เรื่อย"  คนตรงข้ามพูดปนหัวเราะเล็กน้อย

"ไม่เป็นไรครับ ฮ่าๆๆๆ"

. . . . . . .

หลังจบประโยคทักทายแรก  ทั้งสองก็ได้แต่นั่งเงียบอยู่ซักพัก

จนกระทั่งแจฮวานตัดสินใจถามไถ่มินฮยอน  เพื่อทำลายความอึดอัดที่เกิดขึ้น

"เป็นยังไงบ้างครับ"

"อื้อ ดีนะ เราล่ะ เป็นไงบ้าง"

"ก็ดีครับ สบายดี"  มินฮยอนพนักหน้ารับเล็กน้อยพลางดื่มน้ำผลไม้ที่สั่งมาเมื่อครู่

สิ่งที่คนตัวเล็กอยากพูดมากที่สุด แต่ทำได้เพียงแค่ยิ้มออกมา

มินฮยอน  คนที่ใจดีกับเขาทุกครั้ง

ตลอดเวลาที่ผ่านมาปีกว่า

รอยยิ้มของเขาหายไปพร้อมกับคนตรงหน้า

ความสุขของเขา หายไปพร้อมกับมินฮยอน

ตั้งแต่วันนั้น . . . วันที่มินฮยอนบอกเลิกเขาไป

เขาปฏิเสธไม่ได้ว่ายังรอ และไม่เคยจำว่าเวลานั้นมันเจ็บปวดมากแค่ไหน

แจฮวานเลือกจะจำแค่ว่าเขามีความสุขมากขนาดไหนระหว่างที่มีมินฮยอนอยู่ข้างๆ

- - - - - - - - - -

"พี่ครับ"

"หื้ม ว่าไง"

" . . . พี่มีแฟนใหม่รึยัง"    ร่างบางพูดออกไปทั้งที่ยังก้มหน้ามองแก้วกาแฟในมือของตัวเอง

"อื้อ  มีแล้วแหละ"

ความเงียบเข้ามาปกคลุมบรรยากาศรอบตัวของคนทั้งคู่อีกครั้ง

ความดีใจของแจฮวานในตอนแรกที่ได้เจอมินฮยอน  ตอนนี้กลับกลายเป็นความเสียใจ

ถ้าตอนที่มินฮยอนโทรมา เขาปฏิเสธไปก็คงจะดี

แต่แน่นอนว่าทุกอย่างมันย้อนกลับไปไม่ได้

ริมฝีปากบางเล็กขบเม้มเข้าหากัน ก่อนจะพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกไป

"เขาดูแลพี่ดีมั้ยครับ"

"แจฮวาน..."

"5555 ผมแค่อยากรู้น่ะ"

"อื้อ ดีนะ"

"ดีแล้วครับ ผมก็หวังว่าจะเป็นแบบนั้น"

"แล้วแจน. ."

"ผมยังอยู่ที่เดิมนี่แหละ"  แจฮวานพูดพร้อมมองไปที่ดวงตาสั่นวูบของมินฮยอน

"ตลกเนอะพี่"

" . . . "

"ทำไมผมถึงยังรอพี่ได้นานขนาดนี้นะ"

มินฮยอนมองคนตัวเล็กที่กำลังพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่ก็ดังพอที่เขาจะได้ยินอย่างชัดเจน

ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาที่แจฮวานไม่ได้ติดต่อกับเขา  วันนี้สิ่งที่อยู่ในใจกำลังพรั่งพรูออกมา

พร้อมกับน้ำตาของคนตรงหน้า

"ผมอยากให้พี่กลับมาตลอดเลยนะ  แต่ไม่ได้แล้วใช่มั้ย"

"แจฮวาน"

"เวลาอากาศเปลี่ยนไป  ผมเป็นห่วงพี่นะ  ถ้าพี่ไม่สบาย จะเป็นยังไง จะมีใครดูแลมั้ยนะ"

". . . ."

"แต่คงไม่ต้องเป็นห่วงแล้วเนอะ"  มือเล็กค่อยๆ ยกขึ้นมาซับน้ำใสที่ไหลลงมาตรงแก้มเนียนของเขา

ก่อนจะเงยหน้ามายิ้มให้มินฮยอนที่กำลังมองเขาอยู่

. . .สายตาพี่  ใบหน้าของพี่  รอยยิ้มของพี่  ที่เคยเป็นของผม

ยังอ่อนโยนเหมือนเดิมเลย

"แจฮวานฟังพี่นะครับ"  ร่างสูงที่นั่งอยู่ตรงข้ามเมื่อครู่  ได้ลุกขึ้นแล้วมานั่งลงที่โซฟาด้านข้างของเขา

"อื้อ"

"คนเราต้องพบเจอกับอะไรใหม่ๆ บ้างนะครับ"

". . . ."

"สิ่งที่เคยมีอยู่ ถ้ารักษาไว้เต็มที่แล้วยังไม่สามารถจะเก็บไว้อย่างปลอดภัยได้

เราก็ควรปล่อยมันไปนะ"

แจฮวานก้มหน้าลงมองมือทั้งสองข้างของตัวเองที่กำลังประสานกันไว้

พยายามกลั้นน้ำตาและความรู้สึกคัดค้านทั้งหมดไว้ในใจเงียบๆ

. .ใช่ เขาเป็นเด็กดื้อแบบนี้  เด็กที่ขี้เถียงและมีเหตุผลโต้แย้งคนเป็นพี่ตลอด

จนกระทั่งตอนนี้  เขาเข้าใจแล้วว่าสิ่งที่มินฮยอนเคยพูดมาทั้งหมด  มันไม่เกินจริงเลย

ถูกต้องแล้วทุกอย่าง. . . .

"แจฮวานจะต้องมีความสุขมากขึ้นอีกนะ  เชื่อพี่สิ"

"พี่ขอโทษที่เปลี่ยนทุกอย่างไม่ได้แล้ว"

"ทุกอย่างที่เกิดขึ้น  มันเกิดขึ้นจากความรู้สึกจริงๆ
แค่จำไว้ว่ามันเกิดขึ้นจริงแล้วเราเคยมีความสุขกับมันนะครับ"


 . . ความสุขที่เคยมีอยู่จริง

ใช่

ทุกอย่างเกิดขึ้นจริง

ความเจ็บในใจของผมก็เหมือนกันครับ