“อัปลักษณ์”
“น่ารังเกียจ”
“ขยะแขยง”
เป็นคำที่ "แก้วมณี" ฟังจนชินชาและเลิกเจ็บปวดไปนานแล้ว เพราะต่อให้พูดอะไรไป เธอก็ยังคงเป็นตัวอัปลักษณ์ในสายตาของคนอื่นอยู่ดี ด้วยรูปร่างหน้าตาที่ประหลาดเหมือนกับม้าดวงตาลึกโหล ตัวสูงผอมแห้งซูบเซียว ทำให้เธอถูกปฏิบัติราวกับไม่ใช่คนมาตั้งแต่เด็กต้องปลีกตัวออกจากสังคมและใช้ชีวิตเพียงลำพัง
ชีวิตนี้เธอไม่เคยรู้จักคำว่าเพื่อน เลยซักครั้ง และมันคงจะไม่มีวันนั้น…
ความรักหนึ่งเดียวที่เธอรู้จักคือ ความรักที่พ่อแม่ของเธอมอบให้อย่างไม่มีเงื่อนไขไม่ว่าเธอจะหน้าตาเป็นอย่างไร แต่พวกท่านก็ไม่อาจอยู่กับเธอได้ตลอดไป...
ในบ้านหลังเล็กๆ ที่พ่อแม่ให้ไว้ก่อนจะจากไปแก้วมณีใช้ชีวิตอยู่เพียงลำพัง มีเพียงความเหงาและเสียงเพลงคลาสสิกจากวิทยุเครื่องเก่าเป็นเพื่อนปลอบใจ
ความฝันเล็กๆของผู้หญิงที่โลกไม่ต้องการอย่างเธอ
ขอแค่ใครซักคน... เพียงซักคนที่รักเธอได้อย่างที่เธอเป็น...
ใครซักคนที่มองเธอจากข้างใน...รักเธอที่หัวใจ...
และทำลายความเงียบเหงาที่กัดกินเธอมานานแสนนานนี่เสียที...
“แต่งงาน
“ใช่จ้ะแต่งงาน”
คำพูดของคนตรงหน้าราวกับฟ้าตอบรับคำอธิษฐานและปลุกให้เธอตื่นขึ้นมาจากความฝัน
ความจริงที่คงเป็นความฝัน…
แต่งงาน?
“ขอโทษที่น้ามารับหนูช้าไปนะจ๊ะ น้าตามหาตัวเรามาตลอดตั้งแต่ เกศ กับ รัตน์เสียไป แต่ก็ใช้เวลานานพอสมควร ไม่คิดว่าหนูแก้วจะมาอยู่ที่นี่ ในที่สุดน้าก็จะได้ทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับเกศซักที”
ผู้หญิงตรงหน้าตรงเข้าสวมกอดแก้วมณีอย่างแรง อ้อมแขนเล็กกระชับตัวเธอแน่น กลิ่นหอมอ่อนๆ ของน้ำหอมราคาแพงลอยมาแตะจมูก ใบหน้าสวยหวานที่แม้จะมีร่องรอยตามวัยแต่ก็ยังคงงดงาม เธอแย้มยิ้มส่งความเอ็นดูมาให้แก้วมณี
รอยยิ้มที่เธอไม่ได้รับมานานแล้วตั้งแต่แม่จากไป…
แววตาอ่อนโยนที่มองสบกันทับซ้อนกับใบหน้าของผู้ให้กำเนิดจนแก้วมณีอดที่จะกอดตอบสตรีคนนี้ไม่ได้แม้ว่าจะเพิ่งได้เจอกันก็ตาม
“เอ่อคุณน้า...เป็นเพื่อนสนิทของแม่จริงๆ เหรอคะ”
“ใช่จ้ะเรียกน้าว่า น้ามณ ก็ได้นะ อ๊ะ ต้องเรียกแม่มณสิถึงจะถูก” เสียงหวานพูดกลั้วหัวเราะจนทำให้แก้วมณีฉุกคิดเรื่องเมื่อกี้ได้อีกครั้ง
“เอ่อคุณน้า...มณ ที่คุณน้าพูดเมื่อกี้เรื่อง ต..แต่งงานน่ะค่ะ ใครจะแต่งคะ
“อ้าวเด็กคนนี้ จะใครล่ะจ๊ะ ก็หนูแก้วกับลูกชายของน้าสิ”
“น..หนูเหรอคะ?” แก้วมณีเบิกตาโพล่งอย่างตกใจ
“ก็ใช่น่ะสิจ๊ะ ที่น้าตามหาเรามาตลอดก็เพื่อทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับเกศก่อนตาย ว่าจะรับหนูมาเป็นลูกสะใภ้ และ ให้แต่งงานกับ 'ปิ่นทอง' ลูกชายของน้า”
แก้วมณีไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้ยินคำว่าแต่งงาน สำหรับคนอย่างเธอมันเป็นเรื่องไกลตัว เธอไม่เคยนึกถึงมาก่อน แต่ทั้งๆ ที่ไม่เคยคาดหวัง หัวใจของเธอก็กลับเต้นแรงทันทีที่ได้ยินชื่อของเขา มันคงจะเป็นเรื่องตลกที่ดีใจและคิดถึงคนที่แม้แต่หน้าตาก็ยังไม่รู้จัก
“วันพรุ่งนี้น้าจะมารับเราไปอยู่ด้วยนะหนูแก้ว เก็บของให้พร้อมนะจ๊ะ”
“พรุ่งนี้เลยเหรอคะ
“จ้ะ อย่าเบี้ยวน้าล่ะ”
คุณน้ามณยิ้มเอ็นดูให้กับเธออีกครั้งแล้วขึ้นรถเบนซ์คันใหญ่จากไป
แก้วมณียังคงไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน มันดูเป็นเรื่องเหลือเชื่อเกินไปสำหรับเธอจริงๆ
“ปิ่นทอง...” เธอพึมพำชื่อของชายที่ไม่เคยได้พบ แต่เขาอาจจะเป็นคนที่เธอรอคอยก็ได้
คนที่จะรักเธอ...ที่เธอเป็นเธอ...
รถหรูคันใหญ่จอดเทียบประตูคฤหาสน์หลังโต แก้วมณีไม่อยากเชื่อสายตาว่าเธอจะมีโอกาสได้เห็นบ้านที่หรูหราได้ขนาดนี้ บ้านหลังเล็กๆ ของเธออาจจะเทียบได้กับห้องน้ำของที่นี่เลยก็ได้
“นี่แม่เรารู้จักคนดังขนาดนี้เลยเหรอเนี้ย” แก้วมณีพึมพำกับตัวเอง
ในขณะที่กำลังมองซ้ายมองขวาเสียงหวานของคุณหญิงมณฑาก็ร้องเรียกเธอมาแต่ไกล
“หนูแก้ว
“สวัสดีค่ะ คุณน้ามณ”
“สวัสดีจ้ะ ไป เข้าบ้านของเรากันเถอะ”
คุณหญิงเอ่ยปากเชื้อเชิญและจูงมือแก้วมณีเดินเข้าบ้าน ระหว่างที่เดินอยู่ในห้องโถงโอ่อ่า สายตาของคนรับใช้รอบตัวที่มายืนต้อนรับนั้นฉายแววรังเกียจออกมาอย่างปิดไม่มิด แก้วมณีก้มหน้าลงต่ำเพราะไม่อยากมองเห็นสิ่งที่เธอหนีมาตลอด
“นั่นเหรอว่าที่เจ้าสาวของคุณหนูน่ะ ทำไมน่าเกลียดอย่างนั้น”
“คุณหญิงเลือกจากอะไรนะ ถึงได้ให้ผู้หญิงคนนี้เข้ามาในตระกูล”
“ตัวก็ผอมแห้งผิวก็คล้ำ แล้วดูหน้าซิ ยังกะม้าอย่างนั้น ไม่ใช่ว่างๆ จะกินหญ้าเป็นอาหารหรอกนะ”
เสียงนินทาลอยเข้ามากระทบโสตประสาทจนแก้วมณีต้องก้มหน้าลงต่ำยิ่งกว่าเดิม เธอลืมไปได้อย่างไรว่าเธอเป็นตัวอะไรสำหรับคนอื่น ถึงแม้คุณหญิงมณฑาจะเอ็นดูเธอเพราะเธอเป็นลูกของแม่ แต่กับคนอื่นเธอก็ยังคงเป็นสัตว์ประหลาดที่น่ารังเกียจอยู่ดี
“ถึงแล้วจ้ะหนูแก้ว” เสียงเรียกของคุณหญิงมณฑาปลุกเธอให้ตื่นจากภวังค์ แก้วมณีค่อยๆ เงยหน้าขึ้น ตรงหน้าของเธอมีชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่
เนตรดั่งกวางทอง คิ้วโก่งดั่งธนูแก้ว
ใบหูดั่งกลีบบัวนวล แก้มดั่งทอง
จมูกโด่งดั่งเทพเนรมิต ริมฝีปากงามแย้มดั่งแต้มด้วยพระจันทร์
คางคอกลมกลึง สองไหล่พระกร นิ้วสลวย
งามเลิศทั้งตัวตั้งแต่เส้นผมจรดเท้า
แก้วมณีไม่อาจละสายตาจากชายหนุ่มตรงหน้าได้เลย ในสมองขาวโพลนไปหมด ก้อนเนื้อในอกเต้นแรงจนต้องกุมมันไว้แน่นความรู้สึกแปลกใหม่ที่เธอไม่เคยสัมผัสปรากฏมาก่อน
เธอคิดว่า...เธอหลงรักคนคนนี้เข้าซะแล้วล่ะ
ในขณะเดียวกันปิ่นทองมองหญิงสาวร่างสูงผอมเกร็ง เส้นผมดำแห้งแข็งราวขนม้า ใบหน้าดำคล้ำดวงตาลึกโหล ฟันที่ยืนออกมาราวกับม้าก็ไม่ปาน คนตรงหน้าไม่ต่างจากสัตว์ประหลาดในเทพนิยายอัปลักษณ์เกินกว่าที่จะทนมองได้
สูง
ฟันเหยินยื่นใหญ่เหมือนใครหว่า
คิ้วก่งเหมือนกงเขาดีดฝ้าย
หูกลวงดวงพักตร์หักงอ
หน้าเหมือนหมอท้อใจเมื่อได้มอง
ปิ่นทองเบือนหน้านี้ ทันทีเขาไม่อาจทนมองคนตรงหน้าได้แม้แต่วินาทีเดียว
“พ่อปิ่นนี่น้องแก้วมณี คนที่จะเป็นเจ้าสาวของลูกที่แม่บอกไงล่ะ” เสียงคุณหญิงมณฑาขัดขึ้นกลางความคิดของทั้งสองคน
“ฮะ คุณแม่ว่าอะไรนะครับ”
“เจ้าสาวของลูกจ้ะ” คุณหญิงมณฑายิ้มละไมตอบกลับลูกชายแล้วดันตัวแก้วมณีไปข้างหน้าให้ใกล้ชิดกับปิ่นทองมากขึ้น
ปิ่นทองผงะถอยหลังทันที ใบหน้าหล่อเหลาซีดเซียวเมื่อได้ยินคำตอบจากมารดา ความตกใจแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธเคือง
“คุณแม่
ดวงใจของแก้วมณีเจ็บแปลบ เธอก้มหน้าลงหลบสายตาของปิ่นทองและซ่อนน้ำตาที่เริ่มคลอหน่วย คำพูดของปิ่นทองราวกับมีดที่กรีดแทงใจของเธอจนเจ็บแสบไปหมด
“ปิ่นทอง
“คุณแม่ฆ่าผมดีกว่าต้องแต่งงานกับยัยอัปลักษณ์นี่
เสียงล้อรถภายนอกเป็นคำตอบว่าชายหนุ่มได้ออกจากบ้านไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงแก้วมณีที่ร้องไห้อยู่เพียงลำพังด้วยหัวใจที่บอบช้ำ
หลังจากนั้นชีวิตที่เคยคิดว่าจะดีขึ้นกลับเลวร้ายยิ่งกว่าเดิม ลับหลังสายตาของคุณหญิงมณฑาแก้วมณีถูกคำก่นด่านินทาจากคนรับใช้ในบ้านทำร้ายจิตใจครั้งแล้วครั้งเล่า สายตารังเกียจและไม่ต้อนรับทำให้เธอได้แต่ก้มหน้าเพื่อหลีกหนีมันแต่เธอก็ไม่อาจไปจากบ้านหลังนี้ได้เพราะเกรงใจคุณหญิงมณฑาที่รักและเอ็นดูเธอด้วยใจจริง อีกเหตุผลคงเป็นเพราะ... เธออยากอยู่ใกล้เขาคนนั้น...
ไม่ว่าจะถูกทำร้ายจิตใจซักแค่ไหน ไม่ว่าจะถูกรังเกียจจากคนคนนั้นซักเท่าไร แก้วมณีก็ยังคงอยากอยู่เคียงข้าง คอยดูแลและเฝ้ามองเขาทั้งที่เขาไม่ต้องการเธอเลย
วันนี้เองก็เป็นอีกวันหนึ่งที่แก้วมณียังคงพยายามอย่างเช่นทุกวัน
และเป็นวันที่ปิ่นทองหมดความอดทนแล้วเช่นกัน
“กลับมาแล้วเหรอคะ”แก้วมณีเอ่ยทักปิ่นทองเมื่อเขาเดินเข้ามาในบ้านอย่างเช่นทุกวัน ใบหน้าน่าเกลียดพยายามฉีกยิ้มกว้างให้สวยที่สุดเท่าที่ทำได้ แต่สิ่งที่ได้ตอบแทนคือสายตารังเกียจของอีกฝ่าย
ปิ่นทองถอนหายใจแล้วเดินเลี่ยงไปอีกทางเพื่อจะได้มองไม่เห็นหน้าแก้วมณี
“เอ่อจะรับประทานอาหารเลยไหมคะ วันนี้คุณน้าให้ฉันทำของโปรดของคุณไว้เยอะแยะเลย” แก้วมณียังคงพยายามอีกครั้ง แม้รู้ดีว่าเขาจะเมินเหมือนทุกครั้ง
“พอซะทีได้รึยัง” แต่วันนี้ต่างออกไป เสียงเย็นเยียบของปิ่นทองทำให้แก้วมณีสั่นสะท้านอย่างห้ามไม่ได้ราวกับมันเป็นสัญญาณถึงอารมณ์ที่ถึงขีดสุดของอีกฝ่าย
“อะเอ่อ คือฉันแค่...”
“หุบปาก
แก้วมณีตัวสั่นเธอไม่รู้ว่าควรทำยังไงในสถานการณ์นี้ ทุกครั้งปิ่นทองก็แค่มองผ่านเธอไปเท่านั้นแต่เขาไม่เคยตวาดใส่เธอขนาดนี้
“ฉันรำคาญเธอเต็มทนแล้วแก้วมณี เอาหน้าอัปลักษณ์ของเธอไสหัวออกไปจากบ้านหลังนี้ซะ” ปิ่นทองจ้องหน้าเธออย่างโกรธแค้นมือเรียวชี้ไล่เธอออกไปนอกบ้าน
“ตะแต่ว่า ข้างนอกฝนตก...” แก้วมณีตัวสั่นถอยห่างจากเขาอย่างหวาดกลัว
“ได้
“ฉัน...” เสียงเล็กๆของเธอพูดขึ้นอย่างแผ่วเบา “ฉันแค่...แค่ชอบคุณเท่านั้นเองไม่ต้องรักฉันตอบก็ได้ แต่อย่ารังเกียจกันแบบนี้เลยนะคะ...” แก้วมณีอ้อนวอนทั้งน้ำตาที่ไหลริน
ปิ่นทองหยุดเมื่อได้ยินเสียงของเธอเขาหัวเราะลั่นแล้วพูดคำคำหนึ่งที่บีบขยี้หัวใจของเธอจนแหลกสลาย
“ถ้าเธอหน้าตาดีล่ะก็...ฉันอาจจะรักเธอก็ได้”
ในคืนนั้นแก้วมณีได้รับแจ้งข่าวอุบัติเหตุว่าปิ่นทองรถคว่ำ ถนนลื่นในคืนวันฝนตกทำให้รถที่แล่นมาเร็วหลุดโค้งชนต้นไม้ข้างทาง แม้ปิ่นทองจะปลอดภัยแต่ก็อาการสาหัส และยังคงอยู่ในห้องผ่าตัดที่โรงพยาบาล
แก้วมณีก้มหน้าร้องไห้อยู่หน้าห้องผ่าตัด นึกเสียใจ ถ้าในคืนนั้นคนที่จากไปเป็นเธอล่ะก็...ปิ่นทองคงไม่ต้องเจอเรื่องแบบนี้
ไฟหน้าห้องผ่าตัดดับลง คุณหมอเดินออกมาจากห้องด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“คุณหมอคะ
“การผ่าตัดผ่านไปได้ด้วยดีครับแต่...ผิวหนังของคนไข้ได้รับความเสียหายจากแรงระเบิดอย่างหนัก แม้จะรักษาได้ แต่ก็ไม่อาจทำให้เป็นเหมือนเดิมได้ครับ และในส่วนบริเวณใบหน้าหมอต้องผ่าตัดเอาซิลิโคนทั้งหมดออกเพื่อรักษาแผลนะครับ”
ซิลิโคน?
แก้วมณีชะงักไปกับคำพูดของหมอ
หมายความว่ายังไง? ซิลิโคนเหรอ?
“ได้ค่ะคุณหมอ
จากอุบัติเหตุในครั้งนี้ทำให้แก้วมณีได้รู้ว่าใบหน้าหล่อเหลาของปิ่นทองเกิดจากการศัลยกรรมทั้งหมด ปิ่นทองเกิดมามีหน้าตาพิกลพิการไม่ต่างจากเธอ แต่ใช้ทุนทรัพย์ที่ครอบครัวร่ำรวยเปลี่ยนแปลงมันจนหล่อเหลาอย่างที่เธอเห็น
หลังจากคุณหมอให้ออกจากห้องไอซียูและพักฟื้น แก้วมณีก็ดูแลปิ่นทองมาตลอด เธอตั้งใจดูแลเขาอย่างดีและเต็มที่ที่สุดเท่ากับความรักที่เธอมีให้เขาโดยไม่รู้เลยว่ามีความรู้สึกหนึ่งที่กำลังก่อตัวขึ้นในใจของเธอ
“รู้จักแก้วหน้าม้ามั้ย” เสียงทุ้มดังขึ้นมาในขณะที่แก้วมณีกำลังจัดแจกันดอกไม้
“ค่ะ รู้จักค่ะ” เธอตอบรับคำถามแปลกประหลาดของเขาอย่างงงงวย
“แก้วหน้าม้าน่ะทั้งน่าเกลียด ทั้งอัปลักษณ์ แต่กลับคว้าใจของพระปิ่นทองได้”
“ค่ะเป็นเรื่องที่ฉันชอบมากๆ เลย” แก้วมณีพูดตอบเมื่ออีกฝ่ายกล่าวถึงนิทานเรื่องโปรดของเธอหญิงสาวอัปลักษณ์ที่ได้ครองคู่กับคนที่เธอรัก
“เธอคิดยังไงถ้าแก้วหน้าม้าถอดรูปไม่ได้”
“คะ
“ถ้าแก้วหน้าม้ายังคงเป็นแก้วหน้าม้าที่ทั้งอัปลักษณ์และน่าเกลียด เธอว่าพระปิ่นทองจะยังรักเธออยู่อีกไหม?”
“อะเอ่อ...”
คำถามของอีกฝ่ายทำให้แก้วมณีไม่สามารถตอบกลับอะไรไปได้ นั่นสินะ... ถ้าแก้วหน้าม้าคือแก้วหน้าม้าคนเดิมที่น่าเกลียดน่ากลัว พระปิ่นทองก็คง...ไม่มีทางชายตามอง ไม่ว่าเธอคนนั้นจะมีจิตใจงดงามและรักเขามากแค่ไหนก็ตาม...
"คำตอบก็คือไม่ พระปิ่นทองไม่มีทางรักแก้วหน้าม้าได้เพราะความอัปลักษณ์ของเธอ แต่ว่า...แก้วหน้าม้าเองก็เช่นกัน"
“คะ
“หึ...ก็เพราะแก้วหน้าม้าเองก็รักพระปิ่นทองที่หน้าตาเหมือนกันยังไงล่ะ ในวันที่ทั้งสองพบกันครั้งแรกแก้วหน้าม้าก็ตกหลุมรักในรูปที่งดงามของพระปิ่นทองทันที แต่ถ้ากลับกันให้พระปิ่นทองอัปลักษณ์ แก้วหน้าม้าก็คงไม่คิดจะสนใจเหมือนกัน”
“...”
“นี่ยังไม่นับสังข์ทองกับอิเหนาอีกนะ ถ้าสังข์ทองไม่แสดงรูปจริงให้เห็น แต่เป็นเงาะตัวดำ บ้าใบ้ รจนาก็คงไม่มีทางรักตอบ อิเหนาเองก็เหมือนกัน... ถ้าบุษบาหน้าตาขี้เหร่ขึ้นมาล่ะ
“ความรักงั้นเหรอ อย่าพูดให้ขำเลยดีกว่า มันก็แค่ความหลงเท่านั้นแหละ”
แก้วมณีรับฟังแล้วรู้สึกค้านขึ้นในใจ เธอเอ่ยแย้งความคิดของผู้ชายตรงหน้าอย่างลืมตัว
“แต่ว่า...อิเหนาก็ลำบากมากมายเพื่อตามหาบุษบาเพราะรักเธอไม่ใช่เหรอคะ
ปิ่นทองได้ฟังก็หัวเราะอย่างขบขัน
“อืมมันก็อาจจะใช่อยู่ แล้วยังไงล่ะ จุดเริ่มต้นมันก็มาจากหน้าตาทั้งนั้น อิเหนาเคยรู้ว่าบุษบาเป็นคนยังไงมาก่อนไหม ก็ไม่อีกอย่างเธอลืมไปรึเปล่าว่าอิเหนามีนิสัยยังไง?”
“นิสัยเหรอคะ
“ของที่อยากได้ก็ต้องได้ไงล่ะ สำหรับอิเหนา บุษบาก็เหมือนไอเท็มหายากในเกม ที่พอเจอแล้วก็ไม่อยากปล่อยให้หลุดมือก็เท่านั้น การที่ลำบากลำบนตามหามันไม่ได้พิสูจน์ว่าอิเหนารักบุษบาจริงรึเปล่าหรอก ลองให้ใครซักคนไปทำให้เสียโฉมดูสิ อิเหนาก็คงหนีหายไปเหมือนกันนั้นแหละ”
“แต่ว่า...”
“รสนิยมเรื่องรูปร่างหน้าตาน่ะมันฝังหัวคนมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ใครๆ ก็ต่างชอบสิ่งสวยงามมากกว่าสิ่งน่าเกลียดกันทั้งนั้น มันเป็นธรรมชาติของโลกที่ไม่มีทางหนีได้ ขนาดในวรรณคดีไทยเองยังดูกันจากรูปร่างหน้าตาเลย เธอเคยเจอพระเอกนางเอกหน้าตาน่าเกลียดมั้ยล่ะ ถึงจะเคยหน้าตาไม่ดีสุดท้ายก็ต้องสวยหล่อกันหมด แล้วมันก็สืบต่อไอ้ค่านิยมนี้มาจนถึงตอนนี้ยังไงล่ะ”
“...”
“อีกอย่าง...เธอรู้ตัวรึเปล่าว่าเธอไม่สบตาฉันเลยตั้งแต่ฉันรถคว่ำ”
“คะ
แก้วมณีสะดุ้งเมื่อได้ยินคำพูดของคนตรงหน้า เธอเพิ่งรู้สึกตัวว่า เธอเอาแต่มองเท้าของตัวเองมาตั้งแต่เมื่อกี้ และอีกหลายๆ ครั้งที่เธอมักจะเบนสายตาไปทางอื่นอย่างไม่รู้ตัว
“ไม่รู้ตัวสินะ เธอดูแลฉันดีทุกอย่าง แต่ไม่เคยมีซักครั้งที่เธอจะมองตรงมาที่ฉัน”
“...”
“เงยหน้าสิ แล้วมองตาฉัน”
แก้วมณีหลับตาลงเมื่อได้ยินคำสั่งจากชายที่ตนรัก เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ และค่อยๆ เงยหน้าขึ้นภาพหลังเปลือกตาคือใบหน้าเน่าเฟะของชายหนุ่มที่ครั้งหนึ่งเคยงดงาม แผลไฟไหม้ใหญ่ลามไปทั้งใบหน้า บาดแผลบางจุดเป็นหนองน้ำเหลืองจากบาดแผลไหลเยิ้มไปทั่ว ดวงตาลึกโหลแข็งกร้าวและดุดัน ศีรษะแห้งกรังด้วยบาดแผลปราศจากเส้นผมอย่างที่ควรจะมี แก้วมณีเผลอหันหน้าหนีอย่างลืมตัว
“บอกรักฉัน...อย่างที่เธอเคยทำสิ”
ปิ่นทองออกคำสั่งกับหญิงสาวตรงหน้าที่ไม่กล้าสบตา เขาบอกให้เธอทำเหมือนในวันที่เธอพร่ำบอกคำว่ารักกับเขาทุกวัน บอกราวกับเป็นคำพูดที่ง่ายแสนง่ายเหลือเกิน
แก้วมณีค่อยๆ หันกลับมาสบตาคนตรงหน้าอีกครั้ง เธอกลืนก้อนเหนียวหนืดในคอลงไปอย่างยากลำบาก คำพูดของคนตรงหน้ากระแทกจิตใจของเธอ แก้วมณีอ้าปากเพื่อเอื้อนเอ่ยคำว่ารักอย่างที่ควรทำแต่เสียงกลับไม่ยอมออกมาจากลำคอไม่ว่าเธอจะพยายามแค่ไหน แต่ก็ราวกับมีมือที่มองไม่เห็นมาปิดปากเธอเอาไว้ และแก้วมณีรู้ดีว่ามือนั่นคืออะไร
“ข..ขอโทษค่ะ...” เธอหลุบสายตาลงแล้วร้องไห้ออกมา
“นั่นไงล่ะ เราสองคนก็ไม่ได้ต่างกันมากนักหรอก” ปิ่นทองพูดอย่างเย้ยหยัน
ใช่แล้วแก้วมณีรู้ดี...แต่พยายามกลบความรู้สึกในใจมาโดยตลอดทั้งที่มันเริ่มเด่นชัดขึ้น ตั้งแต่คนตรงหน้าเสียโฉม หัวใจที่เคยเต้นกระหน่ำเมื่ออยู่ต่อหน้าคนคนนี้กลับแผ่วเบาลงกลายเป็นความรู้สึกขยะแขยงเข้ามาแทนที่ แม้ว่าเธอจะพยายามห้ามความรู้สึกนี้เท่าไรมันกลับยิ่งเพิ่มพูนขึ้นทุกครั้งที่เธอเห็นหน้าตาของเขา ที่เธอยังดูแลเขาอยู่ในตอนนี้คงเป็นเพราะความรู้สึกผิดในใจลึกๆ ที่คอยตอกย้ำตัวตนที่แท้จริงของเธอ
เขาไม่ใช่ปิ่นทองที่เธอหลงรักอีกต่อไปแล้ว...
แก้วมณีก้มหน้าร้องไห้ละอายในความรู้สึกของตัวเอง เธอเคยฝันอยากให้ใครซักคนรักตนที่เป็นแบบนี้ แต่ตัวเธอเองกลับไม่ต่างอะไรกับคนที่เคยว่าร้ายเธอเลย
“เฮ้อ” ปิ่นทองถอนหายใจเมื่อเห็นน้ำตาของหญิงสาว “แต่ก็นะ คงน่าเสียดายแย่ถ้าปล่อยผู้หญิงที่ทนดูแลฉันได้อย่างเธอไป ฉันก็ซาบซึ้งอยู่นะ ถึงจะรังเกียจกันแต่ก็ยังดูแลดีขนาดนี้”
“...”
ปิ่นทองเหลือบมองหญิงสาวที่กำลังร้องไห้ตรงหน้าอย่างใช้ความคิดดวงตาประกายแววเมื่อนึกบางสิ่งบางอย่างได้
“ถ้าอย่างนั้น...มาทำตามข้อเสนอของฉันดูไหม”
‘สวัสดีครับท่านผู้โดยสาร สายการบินไทย เที่ยวบินที่ ทีจี790 จะนำท่านเดินทางไปยัง เกาหลี กัปตันและลูกเรือทุกคนหวังเป็นอย่างยิ่งว่าทุกท่านคงได้รับความสะดวกสบายตลอดเที่ยวบินนี้ครับ ขอบคุณครับ’
เสียงประกาศบนเครื่องบินไม่ได้เข้าหูของแก้วมณีแม้แต่น้อย
ดวงตาลึกโหลยังคงจดจ้องอยู่กับนิตยสารและเอกสารโรงพยาบาลศัลยกรรมชื่อดังของเกาหลีเสียงเครื่องยนต์ทำงานบ่งบอกถึงเครื่องบินที่กำลังจะเริ่มเดินทาง
แก้วหน้าม้าถอนหายใจเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างที่ถูกความมืดมิดของรัตติกาลปกคลุมไม่ต่างจากใจของเธอ
บทสนทนาของเขาที่เคยพูดไว้ลอยเข้ามาในความคิด
“
“ค่ะ ฉันก็เช่นกัน”
----------------------------------------------------------------------------------------
เป็นที่ทราบกันว่า นิสิตอักษรศาสตร์ทุกคนล้วนต้องผ่านการอ่านวรรณคดีมาแล้วหลายเรื่อง ในการเรียนวิชาวรรณคดีไทย เรามักจะพบว่า คู่พระนางในวรรณคดีแทบทุกเรื่องล้วนสมบูรณ์แบบทั้งรูปโฉมและทรัพย์ศฤงคาร นั่นทำให้นิสิตอักษรศาสร์กลุ่มหนึ่งในนาม "สตรีผู้สูงศักดิ์ ณ วิมารนรดี" เกิดข้อสงสัยว่า
"ความรักที่เกิดขึ้น เป็นความรักจริงๆ หรือแค่ความหลงจากหน้าตา"
สมาชิกในกลุ่มทำการบ้านอย่างหนักเพื่อสร้างสรรค์เรื่องราวในลักษณะของแฟนฟิคชั่นขึ้น โดยอิงเนื้อหาจากบทละครนอกเรื่อง แก้วหน้าม้า เป็นหลัก (คลิกอ่านบทละครฉบับเต็มหรือเรื่องย่อ) สำหรับพวกเธอแล้ว แก้วหน้าม้า เป็นบทละครที่สะท้อนให้เห็นประเด็นเรื่องรูปร่างหน้าตาได้เป็นอย่างดี
จากที่นางแก้วหน้าม้าไม่ได้รับความรักจากพระปิ่นทอง-พระเอกของเรื่อง แต่เมื่อรูปร่างหน้าตาของนางแก้วหน้าม้าเปลี่ยนเป็นคนที่มีใบหน้างดงามในนาม "นางแก้วมณี" แล้ว พระปิ่นทองกลับหลงรักเธออย่างง่ายดาย ทั้งที่ความจริงแล้ว นิสัยภายในของนางแก้วหน้าม้ายังคงเป็นคนเดิมไม่ได้เปลี่ยนแปลงไป
การแต่งแฟนฟิคเรื่องนี้ ได้ผ่านการค้นคว้าข้อมูลจากหลายแหล่ง ทั้งจากวรรณดีเรื่องลิลิตพระลอ อิเหนา และระเด่นลันได ซึ่งสะท้อนให้เป็นแง่มุมด้านความงามภายนอกอย่างเห็นได้ชัด รวมถึงข้อมูลจากบทความวิชาการเกี่ยวกับค่านิยมการทำศัลยกรรมของวัยรุ่นไทย และวิทยานิพนธ์เกี่ยวกับคตินิยมเรื่องความงามของผู้หญิงในสังคมไทย เหล่านี้ทำให้ทราบว่า รูปลักษณ์ภายนอกเป็นสิ่งสำคัญในการสร้างความมั่นใจและสร้างความประทับใจให้ผู้พบเห็นได้เป็นอย่างดี จึงเกิดคตินิยมเกี่ยวกับความงามของผู้หญิงขึ้น ผู้หญิงจำเป็นต้อง "รูปสวย รวยทรัพย์ นับมารยาท ชาติผู้ดี" อันสะท้อนให้เห็นในงานวรรณกรรมและวรรณคดีหลายเรื่อง ตั้งแต่อดีตจนปัจจุบัน และรวมไปถึงค่านิยมการทำศัลยกรรมใบหน้าที่เกิดขึ้นอย่างแพร่หลายในสังคมปัจจุบันด้วย.
บทละครนอกเรื่อง "แก้วหน้าม้า" พระนิพนธ์ในกรมหลวงภูวเนตรนรินทรฤทธิ์
บทละครเรื่อง "ระเด่นลันได" ของ พระมหามนตรี (ทรัพย์)
บทละครในเรื่อง "อิเหนา" พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย
บทความ How We Are Judged by Our Appearance
วิทยานิพนธ์เรื่อง "ความงาม: รูปสมบัติ หนึ่งในคตินิยมเกี่ยวกับผู้หญิงของสังคมไทย"
บทความเชิงวิชาการ เรื่อง "ปัญหาค่านิยมกับการทำศัลยกรรมของวัยรุ่นไทย"
อรณัส ปลั่งสมบัติ
ภนิตา เจริญภิญโญชัย
อาภาวรรณ กิจรจิค
ชมพูนุท ลิ้มวรรณเดช
ณัฏฐณิชา ดีศีลธรรม
กุศลินฑ์ โลหาภิรัตน์
นิสิตคณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
ภาควิชาภาษาไทย คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
ผลงานสร้างสรรค์ในรายวิชา "วรรณคดีไทย" (ปลายภาคปีการศึกษา 2560)
หัวข้อ "วรรณคดีไทยในสื่อสังคมร่วมสมัย"
**ลิขสิทธิ์ผลงานเป็นของผู้สร้างสรรค์ผลงาน**
เผยแพร่เพื่อประโยชน์ทางวิชาการเท่านั้น
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in