.

เรากำลังจะต้องเลือกหนทางของตัวเองอีกแล้ว

ย้อนไปเมื่อ 10 เดือนที่แล้ว เราพึ่งเรียนจบ สอบตัวสุดท้ายเสร็จก็เตรียมตัวสอบจบโปรเจคที่ทำมาเนิ่นนานกว่าปีกับอีกซัมเมอร์ (ทำสหกิจศึกษา แต่ทำเสร็จช้ากว่ากำหนดไปมาก) ทำให้เริ่มหางานช้ากว่าชาวบ้านเขา

วันที่พี่อ้อ HR ขาเม้าท์ประจำโรงงานที่เราทำงานอยู่ โทรมาบอกเราว่า น้องอิทธิฤทธิ์จ้ะ น้องผ่านสัมภาษณ์แล้วนะ วันอังคารหน้ามารับเอกสารไปตรวจสุขภาพที่โรงงานด้วยนะ วันนั้นคือวันที่ร้องไห้ด้วยความดีใจที่สุดวันนึงเลยนะ ดีใจที่จะได้หาเงินใช้เองแล้ว ดีใจที่ไม่ต้องขอเงินพ่อแล้ว ดีใจด้วยเหตุผลหลายๆ อย่าง

เริ่มงานแรกๆ แน่นอนว่าปรับตัวไม่ได้เลย เราเกิดความไม่เข้าใจหลายๆ อย่างในการอยู่ร่วมกับคนทำงาน ในฐานะพนักงาน เราทำสหกิจศึกษามา เราได้อยู่ในฐานะเด็กฝึกงานนานกว่าเพื่อนๆ คนอื่นๆ (ถ้ารวมจริงๆ ก็เท่ากับระยะการทำโปรเจคนั่นแหละ 1 ปี กว่าๆ) ทำให้เราพอจะเข้าใจสังคมโรงงานในระดับนึง แต่ก็ยังไม่ทั้งหมด เพราะในตอนนั้นเราถูกมองว่าเป็น "เด็กฝึกงาน" ทำให้เขาเอ็นดูเรามากกว่า ยอมให้เราทำผิดพลาดได้มากกว่า มันต่างจากตอนที่เราเป็น พนักงานอย่างมาก ของแบบนี้ไม่ลองไม่รู้จริงๆ ว่ามันแตกต่างกันอย่างรู้สึกได้

เราไม่เข้าใจการกระทำของพวกพี่ๆ ในแผนก ว่าทำไมต้องทำแบบนั้น ทำไมต้องพูดแบบนี้ จากคนทีี่เคยมั่นใจว่าเข้ากะชาวบ้านได้ง่ายด้วยนิสัยชอบทำตัวสนุกสนานกะชาวบ้านก็กลายเป็นเด็กหน้าบูดๆ ไปพักนึงเพราะไม่เข้าใจคนรอบตัวไปซะหมด น้อยใจ มันหลากอารมณ์มากอ่ะ จนรู้สึกเหมือนจะเป็นโรคประสาท นอยด์ไปหมด ยิ่งนอยด์ก็ยิ่งกิน ยิ่งกินก็ยิ่งอ้วน เห้อม

ผ่านไปจนถึงปีใหม่ ก็เริ่มเข้าใจมากขึ้น จนกลายเป็นเริ่มไม่ยินดียินร้ายอะไรกับใครมากนัก แต่ยังคงความยิ้มแย้มแจ่มใส่ให้ได้มากที่สุดเพราะไม่อยากกลายเป็นประเด็นว่าหน้าบูดหน้าบึ้งอยู่ตลอด เราก็ไม่อยากให้ใครมองเราในมุมนั้น

เราเคยมั่นใจว่าเราเข้าหาผู้ใหญ่เก่งมากนะ ตอนฝึกงานก็ทำงานกับพี่แตน ผู้เป็นผู้ใหญ่สุดในแผนกตอนนั้น แต่กับที่นี่ เราไม่สามารถทำให้หัวหน้าถูกใจเราได้เลย ลึกๆ เรากังวลว่าที่เขาไม่ชอบเพราะ เพราะเราเป็นเกย์ เป็นตุ๊ดหรือเปล่า แต่ถ้าเค้าตัดสินเราด้วยเรื่องนั้น เราจะไม่แคร์เลย แต่ก็กังวลแหละ ใครจะไปอยากโดนเกลียด โดนไม่ชอบขี้หน้ากันล่ะ

ช่วงนี้วลีที่ติดปากเวลาอยู่ที่ทำงานคือ 

อะไรทำนองนี้

ถามใจว่าอยากลาออกมั้ยอยาก เพราะพูดตรงๆ ว่าสุขภาพเราเสียไปมาก สมองเริ่มทำงานไม่ถูกใจเราเท่าที่ควร ความจำสั้นจนน่ากลัว สติไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว หายใจไม่ค่อยออกเพราะดมสารระเหยมากเกินไป ป่วยง่าย เราเข้าใจว่าส่วนนึงมาจากเพราะเราอ้วนขึ้นมาก แต่มันก็ไม่ควรจะมีผลกระทบต่อตัวเราขนาดนี้

แต่อีกใจเราพูดตรงๆ เลยคือ เราอยากอยู่จนกว่าจะอยู่เหนือพวกพี่ๆ ที่พูดจาไม่ดีๆ ใส่เรา ดูถูกความสามารถของเราแล้วก็พวกที่มองว่าเราเป็นตุ๊ดแล้วเหยียดอะไรแบบนั้น อยากขึ้นไปแล้วก้มมองจากด้านบน ให้พวกเขาเชยชมความสำเร็จของความพยายามของเรา

แต่นึกไปนึกมาก็ไม่รู้จะทำไปเพื่ออะไร เงินเดือนเพิ่มมาอีก 10000 นึงถ้าเป็น Chief แต่ก็แลกมากับเวลาทำงานที่เพิ่มมากขึ้น ภาระงานอีกมากมายที่เราเห็นพวกพี่ๆ หัวหน้าหัวปั่นกันไปหมด แค่คิดก็เหนื่อยแล้วอ่ะ

เราแพลนไว้ในหัวว่าถ้าได้โบนัสสิ้นปีจะลาออกตอนเดือนมกราปีหน้า แล้วพัก 1 เดือน ไม่ทำงาน แล้วหางานใหม่ทำ

แต่ก็ไม่รู้ว่า ไปถึงตอนนั้น มุมมองของเราต่อเรื่องนี้จะเปลี่ยนไปยังไงเหมือนกัน

ก็ต้องรอดูต่อไป