นานแค่ไหนที่เราไม่ได้เจอกัน
วันเวลาหมุนผ่านไป
บทสนทนาสองเราจางหาย
ตามกาลเวลาที่หมุนผ่านไป

ฉันเดินผ่านร้านคาเฟ่ที่เธอชอบ
ฉันเจอของที่เทอทำหาย
ฉันเก็บรูปถ่ายของเราเอาไว้
ฉันคิดว่าเราคงไม่ได้ถ่ายด้วยกันอีก

ก่อนหน้านี้ฉันมีเธออยู่
คอยรับฟังเรื่องราวปัญหา
ในแต่ละวันที่ผ่าน
เราต่างแย่งกันเล่า
ฉันนึกถึงทุกครั้งแล้วเผลอยิ้ม

ทุกการกระทำของเธอ
มันอยู่กับฉันเสมอ
แม้ว่าเธอเลือกจะจากไป
มันจบแล้วก็จริง
ฉันยอมรับ
ฉันยังจำได้ไม่ลืม
เธอพูดจบแล้วก็จากไป
ฉันเกลียดประโยคนั้น
เพราะถ้าเธอไม่พูดมันออกมา
ก็คงไม่มีการจากลาก่อนหน้านี้

แต่เธอรู้ไหม
ภาพของเธอยังวนเวียน
อยุ่ในส่วนหนึ่งของความทรงจำ
ซึ่งฉันนั้น...ไม่อาจลืม
ฉันคิดถึงเธอ
ถ้าวันนึงเราบังเอิญเจอกัน
และฉันคิดว่า...