คีตานันทน์ @Kiitanun 

คีตานันทน์ @Kiitanun 

ในห้วงขณะที่หลงระเริงไปกับความอ่อนไหวชวนใจเต้นนั้น, ฉันเห็นเราเริ่มเดินไปในเส้นทางที่อันตราย ทางที่ไม่ถูกไม่ควร ทางที่หากไปต่อจะต้องมีคนเสียใจอยู่หนึ่งคน ฉันเห็นว่าเราเริ่มถลำลึกเข้าไปทุกที ฉันรู้ตัวอยู่ตลอดว่ามันไม่ควร แต่ฉันในตอนนั้นก็ไม่คิดจะห้ามอะไร

คีตานันทน์ @Kiitanun 

คีตานันทน์ @Kiitanun 

จนเมื่อคุณกับฉัน, เราใกล้ชิดกันมากกว่าที่ผ่านมา คุณถามว่า "เราไปต่อให้สุดทางเลยดีไหม?" คุณพูดเล่น แต่ทำให้ฉันหวั่นไหว และเริ่มฉุกคิดว่า หากเราตัดสินใจเดินต่อ เส้นทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร คุณ ฉัน และเขา จะเป็นอย่างไร

คีตานันทน์ @Kiitanun 

ตอนนั้น ฉันคิดว่า ในอนาคต หากมองย้อนกลับมา ฉันคงไม่ภูมิใจกับช่วงเวลานี้เท่าไหร่นัก, และฉันเชื่อว่า หากคุณกับฉันเป็นเรื่องที่เหมาะสม เมื่อนั้นก็จะมีช่วงเวลาที่เป็นของคุณกับฉันอย่างเหมาะสมเอง

คีตานันทน์ @Kiitanun 

ดังนั้น เมื่อฉันตระหนักแล้วว่า มันไม่ควรมีทางนี้ตั้งแต่แรก เราสองคนกำลังสร้างทางเดินไปสู่ดินแดนต้องห้าม ฉันจึงบอกกับคุณขณะที่เรากำลังเดินจับมือกันอยู่ว่า "คุณ เราหยุดไหม พอแค่นี้เถอะ เรามากลบทางนี้ แล้วเดินกลับกันเถอะนะ"

บันทึกจากทวิตเตอร์

-ตอนที่ 2-

คีตานันทน์ @Kiitanun 

คีตานันทน์ @Kiitanun 
ฉันค่อยๆ รวบรวมสติ ลุกขึ้นมาด้วยขาที่สั่นเทา ได้แต่คิดว่า คุณออกเดินนำไปแล้วนะ คุณห่างออกไปทุกที ฉันก็ต้องออกเดินบ้าง แต่ทำไมนะ, ทางเดินกลับ ถึงไม่ง่ายดายและสวยงามเหมือนตอนแรกที่เดินมาละ?

คีตานันทน์ @Kiitanun 
ฉันล้มลุกคลุกคลาน แบกความเจ็บปวดไปด้วยตลอดทาง ระหว่างนั้นก็มีความคิดหลายอย่าง บ้างก็ว่าไม่น่าชวนคุณเดินกลับเลย แม้ไม่ควรไปต่อแต่เราก็มีความสุขด้วยกันไม่ใช่หรือ? อีกใจก็ว่า ดีแล้วละที่ตัดสินใจเดินกลับตอนนี้ ก่อนที่เราจะถลำลึกเข้าไปจนยากจะหาทางออก

คีตานันทน์ @Kiitanun 
ฉันค่อยๆ ก้าวกลับไปอย่างช้าๆ บางทีก็หยุดยืนนิ่ง หันไปมองทางที่เราเคยสร้างมา ฉันเห็นว่าปลายทางนั้นค่อยๆ ไล่ตื้นเข้ามาทุกที จนแทบมองไม่เห็นจุดที่เราเคยยืนอยู่ด้วยกัน, จนฉันแอบคิดไปว่า หรือปลายทางนั้น แท้จริงแล้วเป็นเพียงความฝัน หรือเส้นทางนี้, เป็นทางที่ไม่เคยมีอยู่จริงกันแน่

คีตานันทน์ @Kiitanun 
ฉับพลันนั้น น้ำตาเอ่อท้นขึ้นมาหล่อเลี้ยงอยู่ระหว่างเปลือกตา จนทางข้างหน้าเบลอไปหมด ฉันภาวนาให้มันไหลออกมาให้หมดสิ้น, แต่ไม่รู้ทำไม มันไม่สามารถกลั่นเป็นหยดตกลงมาได้ กลับกลายเป็นความรู้สึกหน่วงคาอยู่ภายใน ที่ไม่รุนแรงถึงขั้นขาดใจ แต่ก็ดึงรั้งไม่ให้มีอิสระ

คีตานันทน์ @Kiitanun 
ฉันปาดน้ำตาที่คลอหน่วย, และก้าวเดินต่อไปด้วยใจที่อ่อนแอเหลือเกิน ทั้งที่เป็นทางที่สร้างมาเองแท้ๆ ทั้งที่รู้อยู่เสมอว่าสักวันต้องถึงทางตัน แต่ทำไมการเดินกลับช่างยากเหลือเกิน "ฉันควรทำอย่างไรดีนะ?" ฉันเฝ้าถามตัวเอง "ฉันจะไปทางไหนต่อดี" ฉันหลงทาง

คีตานันทน์ @Kiitanun 

คีตานันทน์ @Kiitanun 
"โอเคสิ ถ้านี่เป็นจังหวะก้าวเดินที่คุณเลือก ฉันก็พร้อมจะปรับตัว" ฉันกล่าวไปง่ายๆ, ทั้งที่ผ่านมา, มันไม่ง่ายเลย "อืม ผมว่าตอนนี้ดีที่สุดแล้ว ตอนนี้ผมสบายใจที่เป็นอย่างนี้" คุณพูดออกมาง่ายๆ ฉันได้แต่ยิ้มรับคำพูดนั้น แล้วคุณก็หันหลังเดินต่อไป

คีตานันทน์ @Kiitanun 
จากมือที่เคยจับไว้ตลอดยามเดินไปด้วยกันในหนแรก บัดนี้กลายเป็นฉันคนเดียวที่ไขว่คว้าเอื้อมหามือของคุณ เมื่อฉันสัมผัส คุณไม่สะบัดออก แต่คุณก็ไม่เอื้อมมาหาฉันเหมือนเคย, เจ็บ, จนเริ่มชินชากับสภาวะแบบนี้, ที่เหมือนฉันโหยหาคุณอยู่ฝ่ายเดียว จนไม่อยากจะไขว่คว้าหาคุณอีก

มันไม่ควรมีทางนั้นแต่แรกแล้ว เหมือนเราสองคนสร้างทางไปในดินแดนที่ไม่ควรขึ้นมา แล้วฉันก็บอกว่า "คุณ เราหยุดไหม เรามากลบทางนี้ แล้วเดินกลับกันเถอะ"

บันทึกจากทวิตเตอร์

คีตานันทน์ @Kiitanun 
ตอนนี้ฉันว่า ฉันเริ่มตามคุณทันแล้วนะ, อย่างน้อยก็ทำได้ดีกว่าช่วงที่ผ่านมา ที่ฉันเหมือนกลายเป็นเด็กหัดเดิน ที่เหมือนคนขี้ขลาดจนคุณแปลกใจ