เดินทางมาแล้ว 23 ปี รู้สึกเหมือนกำลังเริ่มต้นสู่ชีวิตผู้ใหญ่สักทีหรือมันเข้าสู่วัยนี้มานานแล้ว ไม่แน่ใจเหมือนกันนะว่าเราใช้อะไรมาแบ่งแยกว่านั่น“เด็ก” หรือ “ผู้ใหญ่” มันคงจะเป็นเกณฑ์จากสถิติทางประชากรศาสตร์นั่นแหละ!!!หรือว่าอาจจะเป็นมุมมองจากคนอื่นที่มองมาหรือเปล่า??? หรือสุดท้ายแล้วตัวเราเองต่างหากที่จะตอบได้ว่าเราโตพอที่จะเป็นผู้ใหญ่แล้วหรือยัง???

          เราในตอนนี้มีความรู้สึกว่าไม่สามารถแบกรับภาระหน้าที่ และความกดดันต่างๆ ที่ผู้ใหญ่เขาเจอกันอยู่บ่อยๆ ได้มากพอ แต่เราก็ต้องรับมันให้ได้ในตอนนี้เพราะด้วยอายุและประสบการณ์มันบังคับให้เราต้องทำมันให้ได้ แบกรับมันให้ไหว จนมันทำให้เรานึกย้อนไปในวัยที่เราเครียดกับเรื่องที่พวกเด็กเขาเครียดกันเลยคิดถึงช่วงเวลาที่มีแต่รอยยิ้มแบบนั้นจัง ขนาดร้องไห้ยังรู้สึกว่ายังมีความสุขเลยไม่ต้องโดนคาดหวัง ไม่ต้องแบกรับอะไรที่มันซับซ้อน มากสุดก็การบ้านจากโรงเรียน

          ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เราก็อยากกลับไปเป็นเด็กเหมือนเดิม เด็กคนนั้นที่มีแต่รอยยิ้ม แจกความสดใสให้กับทุกคนช่วยย้อนกลับไปหาเด็กคนนั้นที เพราะตอนนี้หัวใจเรามีแต่ความเย็นชาเพราะภาระที่แบกไว้ตอนนี้มันหนักเหลือเกิน 

            นี่คงเป็นความรู้สึกของผู้ใหญ่แล้วใช่ไหม??? ลาก่อนนะ "วัยเด็กของฉัน"

_______________

เพลงนี้ทำให้เราจมดิ่งกับความรู้สึกมาก