ทันทีที่เสียงกริ่งดังขึ้น นักเรียนก็ต่างวิ่งลงมาจากชั้นเรียนเพื่อที่จะกลับบ้าน

แต่ไม่ใช่เขา 

เขาเลือกที่จะลงจากตึกแล้วดิ่งมาที่สนามบาสกับเพื่อนสนิท

ข้างอัฒจรรย์ยังมีคนไม่มากนัก เขาและเพื่อนสนิทเริ่มจับจองที่นั่ง

"ส่งมา"

เสียงนักกีฬาบาสในสนามพูดขึ้นและส่งลูกกลมๆสีส้มให้กับคนนึงใส่เสื้อบาสฯเบอร์ 99

คนตัวเล็กวิ่งไปที่ใต้แป้นที่ว่างและชู้ตอย่างแม่นยำ

"เฮ!"

เสียงนักกีฬาเฮดังขึ้นพร้อมกับเสียงกองเชียร์

สกอร์บอร์ดเปลี่ยนเป็น5-0ก่อนจะตามมาด้วยเสียงนกหวีดหมดเวลาครึ่งแรก

ทั้งทีมกรูเข้ามากอดคนตัวเล็ก บางคนก็ยีผมอย่างเอ็นดู

ใบหน้ายู่เข้าหากันอย่างน่ารักก่อนจะยิ้มออกมา

"พี่เขากินไม่ได้"

"กินได้ดิ"

แสยะยิ้มให้กับเพื่อนสนิทก่อนจะมองไปที่จุดเดิมอีกครั้ง

ผิวสีแทน

ผมสีบลอนด์

ใบหน้าน่ารักที่เหมือนกับแมวขี้อ้อนตัวเล็กๆ

ส่วนสูงที่คงมากกว่าเขาอยู่ไม่กี่เซนฯ

แต่ไหล่กลับแคบกว่าเขามาก

ตัวเล็กเสียจริง

"กินได้ละกัน"

เขายักไหล่

เสียงนกหวีดเป่าหมดเวลาพักครึ่ง

นักกีฬาลงสนามอีกครั้ง

แต่คราวนี้คนที่เขามองอยู่ไม่ได้ลงสนาม

"สงสัยจะเหนื่อย"

"จะไปไหน?"

"เอาน้ำไปให้ดิ"

"ไม่ทันแล้วมั้ง พ่อทูลหัวเขามาแล้ว"

เขาหันไปตามสายตาของเพื่อนสนิท ฮวัง มินฮยอนผู้จัดการทีมยื่นน้ำหวานสีแดงให้กับอูจิน ผ้าเย็นถูกเช็ดที่ใบหน้าน่ารัก ไล่มาจนถึงคอ เขากำมือแน่น

"ตรงนี้ร้อนเนาะ สงสัยไฟอิจฉามันลุก"

"แจฮวานมึง"

ยกเท้าขึ้นถีบเพื่อนสนิทอย่างไม่ใยดี จนอีกคนหงายหลัง พอลุกขึ้นมาได้ก็หัวเราะชอบใจ

"เป็นแค่คนแอบชอบหนิเนาะ"

"ไม่อยากตกลงไปก็หุบปาก"

เขายกเท้าขึ้นมาเตรียมจะถีบอีกครั้ง แจฮวานยกมือยอมแพ้

เขาได้แต่มองอูจินที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับอัฒจรรย์ตรงที่พักนักกีฬา 

ริมฝีปากเล็กเผยอออก งับปลายหลอดแล้วดูดน้ำสีแดงอย่างอารมณ์ดี

น้ำสีใสทอดออกยาวตอนที่ผละออกจากหลอด

เขามองดูทุกการกระทำของคนตรงหน้าและหลงใหลไปกับทุกทวงท่า

เป็นโอเมก้าที่เป็นที่หมายปองของคนทั้งโรงเรียน

ไม่เว้นแม้แต่ตัวเขาเอง

แอบชอบอูจินมาตั้งแต่ต่อม.ปลายเข้าที่นี่ ไม่เคยคิดจะชอบโอเมก้าในเชิงอื่นนอกจากเชิงเพื่อนสนิทแบบแจฮวาน

แต่อูจินคือข้อยกเว้นในทุกเรื่อง

เขาไม่ชอบคนเล่นกีฬาเพราะเหม็นกลิ่นเหงื่อ

แต่อูจินเล่น

เขาไม่ชอบกินของหวาน

แต่มื้อเที่ยงของอูจินทุกวันคือเค้กและชา

เขาไม่ชอบกินน้ำหวาน

แต่น้ำแดงคือของโปรดของอูจิน

เขาจะไม่ชอบใครก็ตามที่ชอบในสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบ

แต่ก็อย่างที่บอกว่าอูจินคือข้อยกเว้น

"มึง"

"อะไร"

"ฟีโรโมนพี่อูจินจะกลิ่นอะไรวะ"

"ยุ่งอะไร"

"เฮ้ยๆ อย่าร้ายกับกูดิวะ ก็แค่สงสัย"

"อย่ามาสงสัยพี่อูจินของกู"

"ของกู พูดมาได้"

"แจฮวานมึง"

แจฮวานกลิ้งลงจากพื้นที่นั่งแล้วด่าเขาเสียงดังจนคนมอง

กลิ่นของอูจินน่ะหรอ

เคยเดินสวนกันอยู่หลายครั้ง

กลิ่นสตอร์เบอร์รี่หอมฟุ้งออกมา

กลิ่นเนยและวนิลาเองก็เช่นกัน

กลิ่นเหมือนเค้กในทุกมื้อเที่ยงของอูจิน

หอม

ถ้าได้สูดดมกลิ่นนี้จากผิวสีแทนนั่นใกล้ๆจะหอมขนาดไหนนะ

"...."

เขารู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาเสียดื้อๆ

แล้วก็พบต้นเหตุของมัน

ตาเฉี่ยวฉายแววออดอ้อน

สายตาหวานเยิ้มเหมือนจะสื่อสารว่าต้องการอะไร

ดั่งคำประกาศิต เขาพยักหน้าและเตรียมเก็บของ

ใครบอกว่าอัลฟ่าอยู่จุดสูงสุดของห่วงโซ่

ควีนโอเมก้าอย่างอูจินต่างหาก

"พี่ช้า ผมมารอตั้งนาน"

"ก็มินฮยอนเขาเรียกไปชมนี่นา"

คนตัวเล็กยิ้มอ้อนและรับหมวกกันน็อคจากเขา

อูจินสวมหมวกและดึงสายคาดมาล็อคตรงคาง

"ผมทำให้"

จีฮุนอาสาเมื่อเห็นว่าสายคาดมันยาวไป(เพราะแจฮวานแก้มเยอะเลยดึงสายซะยาว)

ใบหน้าที่ห่างกันเพียงคืบทำให้ได้ยินเสียงลมหายใจและกลิ่นฟีโรโมนของกันและกัน

"หอม แต่ไม่น่ามีกลิ่นไอพี่มินฮยอน"

"ทำไมล่ะ กลิ่นกาแฟก็เข้ากับกลิ่นเค้กดีไม่ใช่หรอ"

อูจินยิ้มเยาะและขึ้นซ้อนท้ายเขา

เขาไปส่งอูจินที่บ้านแค่3ครั้ง ครั้งนี้เป็นครั้งที่4

ในครั้งแรกเขาอยู่ดูบาสฯจนดึกและออกมาเห็นอูจินยืนรอรถบัสอยู่คนเดียวจึงอาสาไปส่ง

และในครั้งต่อๆมาเป็นอูจินเองที่ขอให้ไปส่ง เขาเองก็เต็มใจมากถึงมากที่สุดเลยล่ะ

เป็นคนแอบชอบที่ได้ทำอะไรมากกว่าการแอบมอง

"ขอบใจนะ"

อูจินถอดหมวกคืนแล้วส่งยิ้มให้

"พรุ่งนี้ผมมาส่งพี่อีกได้มั้ย"

"อืม...คงไม่ได้ พรุ่งนี้พี่ซ้อมบาสดึกเดี๋ยวนายกลับดึก"

"ผมรอพี่ได้"

"ขับมอ'ไซต์ตอนมืดๆมันอันตราย"

อูจินยีผมเขา

เขาต้องทำเป็นไม่รู้จักกับอูจิน ต้องแกล้งเป็นคนแอบชอบที่ได้แต่มอง ต้องหลอกกระทั่งแจฮวาน

เพียงเพราะอูจินขอไว้ตั้งแต่มาส่งที่บ้านครั้งแรก

"คนที่รอเก่งจะได้อะไรที่พิเศษเสมอรู้มั้ย"

อูจินยิ้มอย่างมีเลศนัย 

เขาไม่เข้าใจ

อูจินหันหลังกลับเข้าบ้านตัวเอง

เขาเข้ามาอยู่ในห้องของอูจินที่ตกแต่งเรียบๆด้วยสีดำและขาว

เฟอร์นิเจอร์ถูกจัดเรียงตามเป็นระเบียบตามนิสัยของเจ้าของห้อง

ถ้วยนักบาสฯถูกตั้งอยู่ในตู้พร้อมกับเหรียญรางวัลอีกมากมาย

เขานั่งมองห้องไปรอบๆระหว่างรออูจินอาบน้ำ

งงไม่น้อยที่จู่ๆก็ถูกชวนเข้ามา

ทำอะไรไม่ถูก

ทั้งดีใจและแปลกใจ

หยิบคุ้กกี้บนโต๊ะที่อูจินเอามาวางไว้ให้ก่อนที่จะเข้าไปอาบน้ำขึ้นมากิน

"กินเยอะๆก็ได้นะ"

อูจินที่อยู๋ในเสื้อแขนกุดและกางเกงขาสั้นออกมาจากบานประตู

กลิ่นแชมพูและครีมอาบน้ำหอมอบอวล

แต่ก็กลบกลิ่นเค้กของอูจินไม่มิด

มือเล็กยื่นผ้าเช็ดผมและนั่งลงข้างๆเขา

"เช็ดผมให้หน่อยสิ"

อูจินหันหลังให้เขา ผ้าค่อยๆซับความชื้นออกจากกลุ่มผมสีสว่าง

ไม่สามารถจะละสายตาออกจากคอระหงส์ได้เลย

จากจะฝังเขี้ยว อยากจะตีตรา

แต่ก็เพียงความคิดเพ้อฝัน

ไม่มีสิทธิ์จะทำอะไรแบบน้้นหรอก

"หันหน้ามาสิครับ"

อูจินหันหลังกลับมาหาเขาตามที่บอก

ใบหน้าน่ารักยิ้ม หัวสั่นคลอไปตามแรงที่เช็ดให้

"พี่จะปล่อยตัวไปรึเปล่า"

"พี่มีอะไรต้องกลัวหรอ นายก็โอเมก้าเหมือนกัน"

"ก็ไม่ต้องกลัว แต่ระวังตัวไว้บ้าง"

"เดี๋ยวชินแล้วไปทำแบบนี้กับอัลฟ่าเข้า จะแย่เอา"

"เป็นห่วงหรอ"

"ไอเด็ก"

อูจินบีบแก้มเขา

"จีฮุน"

"?"

อูจินเขยิบตัวเข้ามาใกล้เขามากขึ้น มือที่เช็ดผมให้อีกคนหยุดลง

"ทำไม..."

"ก็เคยบอกแล้วหนิว่าคนที่รอเก่งจะได้อะไรที่พิเศษเสมอ"

"พี่..."

"จูบพี่"

"นะ"

ไม่เหมือนคำขอ

แต่เป็นคำสั่ง

ไม่รู้เหมือนกันว่าโอเมก้าจูบกันจะรู้สึกดีรึเปล่า

แต่ถ้ากับอูจินมันต้องดีมากแน่ๆ

เขาประคองแก้มทั้งสองข้างของอูจิน เอียงใบหน้าและประกบปากลงไป ดูดคลึงริมฝีปากนิ่มอย่างเอาแต่ใจ กลิ่นมิ้นท์อ่อนๆของยาสีฟันทำให้เขาพอใจ

ฟีโรโมนหอมฟุ้งไปทั่ว กลิ่นเค้กสตอร์เบอร์รี่ของอูจินทำเขาตาพร่าไปหมด

มันทำให้เขานึกถึงรสชาติของเค้กจริงๆ

ริมฝีปากนิ่มนี่ถึงได้หวานขนาดนี้ได้

มือสากเริ่มไล้ต้นขาเนียนเข้าไปในกางเกงขาสั้น

อูจินสะดุ้งเฮือกเพราะโดนเค้นบั้นท้ายมน

สองมือเล็กโอบรอบคอไว้และตอบรับจูบเขาอย่างดี

ให้ตายเถอะ

อยากได้มากกว่านี้

อยากจะทำมากกว่านี้

อยากเป็นเจ้าของอูจิน

"พี่อูจิน..."

เขาผละออกมา เมื่อต้องการจะบอกบางอย่าง

ใบหน้าน่ารักช้อนมองเขา แก้มเห่อร้อนจนแดง ริมฝีปากสีเข้มขึ้น น้ำสีใสไหลออกมาหล่อเลี้ยงตา

อูจินคือควีนโอเมก้าโดยแท้

"พี่ก็รู้ผมเป็นโอเมก้าแต่ผมชอบพี่จริงๆ..."

"เพราะงั้น"

"ชู่ว"

นิ้วเรียวทาบที่ปากของเขา

"พี่ขอพูดอะไรก่อน"

อูจินแสยะยิ้ม

"พี่ถามอะไร พี่ดูออกง่ายจะตายไป"

"แล้วนายเคยถามพี่หรอว่าพี่เป็นอะไร"

อูจินลูบแก้มเนียนของเขาเบาๆ แววตามีเลศนัย

"ก็...ไม่เคย แต่ได้กลิ่นพี่ผมก็รู้"

"เจ้าเด็กน้อย"

"!!!"

จู่ๆอูจินก็ผลักเขาลงกับพื้นพรม สองมือที่เล็กกว่ากดข้อมือเขาแนบพรม

นี่มันเรื่องอะไรกัน

แล้วแรงที่กดมาก็ไม่รู้ว่าเอามาจากไหน

มันอาจจะเป็นเพราะกีฬาที่เล่น

แต่บ้าหน่า

ตัวเล็กขนาดนี้จะมีแรงขนาดนี้ได้ยังไง

ขนาดแจฮวานที่เป็นนักกีฬาวิ่งผลัดยังไม่มีแรงขนาดนี้

"ทำไมน้า คนชอบคิดว่าพี่เป็นโอเมก้าไปหมดเลย จริงๆมันไม่ใช่สักหน่อย"

"พ พี่อูจิน อื้อ!"

สันจมูกคมไล้กับคอขาวของเขา ริมฝีปากนิ่มเม้มจนเกิดรอยแดง

สันจมูกยังคงคลอเคลียไม่เลิก เขาพยายามจะผลักออกแต่แรงก็สู้ไม่ได้

อย่าบอกนะ...

ให้ตายเถอะ

อูจินยิ้มจนเขี้ยวออก

"สมัยนี้ไม่ได้มีเพศรองแค่3เพศนะ"

"เพศหายากแบบพี่ก็มี"

"...."

เขาถึงกับเหงื่อตกที่ตัวเองติดกับของแรร์อัลฟ่า

อัลฟ่าที่เป็นจิ้งจอกห่มหนังแกะ

อัลฟ่าที่ปิดบังเพศรองของตัวเองได้อย่างไม่มีใครจับได้

อัลฟ่าที่คอยหลอกล่อเหยื่อให้หลงกล

"กลิ่นนี้น่ะ แค่เอาไว้หลอกเหยื่อเท่านั้นแหละ"

"ติดกับง่ายจังน้า"

อูจินยิ้มเยาะ

เขาน่ะไม่ใช่เหยื่อรายแรกของอูจินหรอก

"พี่หลอกผม..."

"ก็ไม่เคยบอกว่าเป็นนี่นา พี่ไม่ผิด"

"ให้ตายเถอะ"

จีฮุนถึงกับถอนหายใจ

แต่

มันก็ยังมีสิ่งหนึ่งที่อูจินไม่รู้เหมือนกัน

"เฮ้ย!"

เขาพลิกอีกคนลงกับพรมมันเท่ากับว่าเขาอยู่บนตัวของอูจิน

อูจินตกใจไม่น้อย พยายามจะผลักเขาออก

แต่ก็ทำไม่ได้หรอก

"อะไรกันจีฮุน"

"หน้าพี่ตอนตกใจน่ารักดีนะ"

เขายกยิ้ม

ก้มลงชิมรสหวานอีกครั้ง ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดอย่างหื่นกระหาย ความชื้นแฉะสัมผัสกันทำให้รู้สึกดีไม่หยอก

อูจินพยายามหนีแต่เขาก็พยายามต้อนจนอีกคนยอม

ลิ้นร้อนทั้งสองบดเบียดกันจนไอร้อนรดหน้าของทั้งคู่

กลิ่นเค้กสตอร์เบอร์รี่หอมอบอวลกว่าเดิมจนเขาแทบคลั่ง

"อ๊ะ เจ็บ"

จนกัดริมฝีปากนิ่มจนเลือดซิบ กลิ่นคาวเลือดไม่ได้ทำให้มันหวานลงแม้แต่น้อย

"จ จีฮุน พอก่อน"

อูจินเอ่ยห้าม 

"นาย เป็นอะไรกันแน่"

พัค จีฮุน แรร์โอเมก้า 0.1% ของโอเมก้าทั้งหมด

เขาคือโอเมก้าที่ไร้กลิ่นฟีโรโมน

และสามารถเป็นพ่อพันธุ์ได้อีกด้วย

เป็นเพศรองที่โอกาสการเกิดเป็นไปได้ยากกว่าแรร์อัลฟ่า

"ถ้าพี่หลอกเหยื่อด้วยกลิ่นฟีโรโมนนั่น"

อูจินอึ้ง แววตาที่เหมือนลูกกระต่ายยามที่มองมามันทำให้ปักใจเชื่อว่าคือโอเมก้าแน่ๆ

แต่ตอนนี้แววตานั่นเป็นดั่งนักล่าที่กระหายเหยื่อ

อูจินถึงกับเหงื่อตก

อัลฟ่าคือผู้สูงสุดบนห่วงโซ่และแรร์อัลฟ่าอย่างตัวเองคงสูงกว่านั้นมากโข

แต่ชั้นล่างอย่างโอเมก้า 

ทำไมกัน

แรร์โอเมก้าถึงเทียบเท่ากับแรร์อัลฟ่าแบบตัวเองแบบนี้ได้

"แล้วสรุปใครกันแน่ที่เป็นเหยื่อ"

"สงสัย จะเป็นพี่ซะแล้วมั้ง"

"พี่อูจิน"

"ฮึก อื้อ จีฮุน อย่ากัด"

อูจินร้องห้ามเมื่อเขาขบเม้มไปทุกอณูผิวสีแทน

รอยรักสีกุหลาบช่างเข้ากันกับมันเหลือเกิน

จังหวะสะโพกขยับเข้าออกทำให้อูจินรู้สึกดีจนแทบคลั่ง

ความเจ็บในคราแรกหายไป

ความต้องการที่พวยพุ่งและความรู้สึกเสียวซ่านแทรกเข้ามาแทน

อูจินกอดรั้งเขาไว้

สะโพกมนขยับตาม เข้าจังหวะกันเป็นอย่างดี

กว่าเขาจะจัดการปราบพยศอูจินลงได้ ก็นับรอยเล็บที่หลังเขาเอาละกัน

"พี่อูจิน พี่ชอบมั้ย"

"อ อึก อื้อ อย่าถาม อ๊ะ!"

เขาแกล้งเน้นที่จุดนั้นของอูจิน คนใต้ร่างหดเกร็งตัวจนข้างในรู้สึกคับแน่นไปหมด

"มันน่าอายแค่ไหนรู้มั้ย พี่เป็นอัลฟ่าเชียวนะ"

"แล้วยังไงล่ะครับ เป็นอัลฟ่าก็ไม่ได้แสดงว่าจะเป็นผู้ล่าตลอดไป"

ก็เช่นเดียวกับโอเมก้าที่ไม่ใช่เหยื่อเสมอไป

"พี่ยอมรับเถอะครับ"

"ว่าพี่รู้สึกดีแค่ไหนกับโอเมก้าอย่างผม"

เขาขบเม้มติ่งหูนิ่มอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนจะประกอบริมฝีปากเป็นครั้งที่สิบของวัน

สองร่างบนเตียงมอบความรักให้กันอย่าไม่หยุดพัก

รอยรักปรากฎเต็มผิวกาย

กลิ่นฟีโรโมนหอมคลุ้งจนไม่ได้กลิ่นสิ่งอื่น

เขามอบความความรู้สึกดีๆของตัวเองให้อูจิน

แต่ก็ไม่รู้ว่าอูจินจะคิดแบบเขารึเปล่า

ตอนแรกอูจินอาจจะล่าเหยื่อเล่นๆเหมือนที่ผ่านมาก็ได้

"เฮ้ยจีฮุน!"

"อะไร"

"ตรงหลังคอ"

"ทำไม"

จีฮุนลูบหลังคอตัวเอง