ฉันนั่งมองเก้าอี้ที่ว่างเปล่าที่อยู่ตรงหน้าของฉัน ใช่ เก้าอี้ที่นั่งตัวนั้นเป็นที่ของฮาน โซโล อดีตแฟนหนุ่มของฉัน เขาเพิ่งจะย้ายออกจากเมืองบ้าๆ บอๆ นี้ไปโดยที่ไม่ได้บอกไม่ได้กล่าว กว่าจะรู้ก็คือลุคผู้เป็นฝาแฝดของฉันมาบอก
ยอมรับเลยว่าคาบวิชาการฝึกฟอร์ซของอาจารย์โอบีวันน่าเบื่ออยู่พอสมควรในวันนี้ ฉันแทบไม่สนใจการที่จะเป็นเด็กอยู่ห้องรองคิงหรือพรี-เจได มันไร้สาระมาก ไร้สาระสุดๆ
เสียงกริ่งดังขึ้นหมายความว่าคาบวิชานั้นจบลงแล้ว ดีใจจัง ในที่สุดฉันก็จะได้พักผ่อนสักที ฉันเบื่อกับการเรียนห้าวันติดมานานแล้ว เฮ้อ...
ฉันเดินออกจากห้องเรียนจากนั้นก็แวะไปที่ตู้ล็อคเกอร์เพื่อเก็บของ ฉันเปิดตู้จากนั้นก็ยัดของเข้าไปอย่างเป็นระเบียบ ข้างตู้มีรูปฉัน ฮาน ลุคและชิววี่ผู้เป็นเพื่อนของฮาน ฉันหยิบมันออกมาจากนั้นก็พับเก็บใส่ในกระเป๋าเสื้อคลุม
'มิสออร์กาน่า'
ฉันหันหน้าไปที่จุดที่เสียงกำเนิด ซึ่งเจ้าของเสียงก็คืออาจารย์โอบีวัน เขาถือกล่องอะไรบางอย่างที่คล้ายกับกล่องพัสดุมาด้วย เขาเดินมาหาฉันและยื่นมันให้กับฉัน
ฉันมองกล่องพัสดุนั่น 'พัสดุ...หรอคะ?'
อาจารย์โอบีวันทำสีหน้าเหมือนเขางงงวยในคำพูดของฉัน 'อ้าว...นี่เธอไม่ได้สั่งอะไรมาเลยงั้นหรอ'
ฉันขมวดคิ้ว 'ก็ไม่นี่คะ'
'ฉันอ่านจ่าหน้าเจ้าของพัสดุไม่ออกน่ะ แต่คงจะดีหากเธอรับมันไป' อาจารย์โอบีวันบอกฉัน จากนั้นฉันก็ตัดสินใจที่จะรับมัน 'ขอให้พลังจงสถิตอยู่กับเธอ' จากนั้นเขาก็เดินออกห่างฉันไป
ฉันเดินกลับบ้านและเมื่อถึงบ้าน ฉันก็รีบเข้าไปในห้องนอนของฉันทันที โชคดีที่วันนี้ไม่มีการบ้านอะไรที่จะต้องทำ (ปั่น) ฉันหยิบคัตเตอร์จากนั้นก็กรีดเทปกาวข้างกล่องและเปิดกล่อง ข้างในกล่องเต็มไปด้วยจดหมาย 10 ฉบับ และมีกระดาษที่พับอยู่ 2 แผ่น
ฉันหยิบกระดาษแผ่นแรกออกมาและเปิดออก ในกระดาษเต็มไปด้วยลายมืออันไก่เขี่ย
ถึง เลอา
ตัวเธอนั้นมีโฉมงาม ล้ำค่า
ตัวเธอนั้นมีหน้าตา สวยงาม
ตัวเธอนั้นรวยล้นฟ้า ใครใครก็อยากได้
ตัวฉันนี้มีเหตุผล อยากบอกเธอ
ห่วยแตกที่สุด...
ฉันหมายถึงกลอนนะ
หากเธอสงสัยว่าเจ้าของพัสดุที่ไร้จ่าหน้าซองนี่เป็นใคร ก็ฉันขอให้คำใบ้เธอก่อนก็แล้วกัน
1) เป็นคนที่ชอบชื่นชมเธอว่า "เธอสวย"
2) เป็นคนที่หน้าบ้านๆ ทั่วไป ไม่มีอะไรน่าสนใจ นอกจากนิสัยแย่ๆ
3) "ฉันรักเธอ" "ฉันรู้"
4) ฉันเป็นผู้ชาย
ใช่...เลอา ใช่แล้ว
ฉันเอง...ฮาน-ฮาน โซโล
ในกล่องกล่องนี้ มีจดหมายทั้งหมด 10 ฉบับ (หากเธอยังไม่นับฉบับนี้และฉบับที่อยู่ท้ายสุดซึ่งไม่ได้โดนมัดเหมารวมกับฉบับอื่นๆ) ฉันขอให้เพียงเธอเปิดอ่าน อ่านแล้วอย่าหยุดด้วย ฉันคิดว่าวันนี้เธอคงไม่มีการบ้านจะต้องปั่นในวันนี้ ถ้าเธออ่านจดหมายทั้ง 10 ฉบับจบแล้ว เธอก็จะรู้ว่า "ทำไมฉันถึงออกจากเมืองนี้"
รัก
ฮาน
ฉันมองไปที่ซองจดหมายที่มัดรวมกันอยู่ในกล่อง ฉันพับจดหมายที่ฉันเปิดอ่านจากนั้นก็เก็บเข้าไปในกล่อง ฉันหยิบมันขึ้นมาจากนั้นก็เดินออกไปจากห้อง
"ลูกจะไปไหนน่ะเลอา" แม่เลี้ยงของฉันถามฉัน
ฉันหันหน้าไปหาแม่เลี้ยง "วันนี้กลับดึกหน่อยนะคะแม่ พอดี...หนูจะออกไปทำงานที่บ้านเพื่อน"
"แล้ว...เอากล่องไปทำไม?" หล่อนถามต่อ
"มันเป็นส่วนหนึ่งน่ะค่ะ ก็เลยต้องเอาไป"
"โอเค...แต่อย่าดึกมากนะ"
"ค่ะ"
ฉันรู้ว่าการโกหกเป็นสิ่งที่ไม่ดีและมันแย่มากที่จะทำกับแม่เลี้ยง แต่ฉันจำเป็นที่จะต้องทำ
ฉันกำลังจะออกไปไหนหรอ
พ็อพส์คาเฟ่
สถานที่แรกที่ฉันกับฮานออกไปเดตกัน
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in