สายลมยามค่ำพัดพาความหนาวเข้ามากระทบใบหน้าสีน้ำผึ้งที่กำลังหลับตาอย่างเหนื่อยอ่อนแรงลมอ่อนโชยกลิ่นมะลิหอมหวานละมุนเข้ามาถึงในศาลาหลังน้อย ร่างเล็กเอนตัวซุกบนเก้าอี้หวายตัวใหญ่ที่ดูเผิน ๆ แทบจะโอบล้อมเขาได้ทั้งตัวราวกับมันกำลังทำหน้าที่แทนอ้อมกอดของใครบางคน แต่เก้าอี้ตัวใหญ่ เบาะพิง และผ้าห่มผืนบางยังให้ความอบอุ่นน้อยเกินไป ในอกของเขาถึงสั่นเทิ้มอย่างรุนแรง

เขาไม่ชอบเวลากลางคืนเท่าไหร่นัก มันเงียบเกินไปเงียบ จนเขาได้ยินเสียงหัวใจอ่อนแอของตัวเองที่กำลังเต้นอยู่ แต่ตอนนี้เขากลับนึกขอบคุณความเงียบของค่ำคืน เพราะเขารู้สึกว่ายังได้ยินเสียงหัวใจกำลังทำงานอย่างที่ควรจะเป็น แม้มันจะเริ่มแผ่วเบาลงทุกที เขาฝืนลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก เขาอยากมองบริเวณรอบ ๆ อีกสักครั้ง เขาอยากหันกลับไปมองบ้านสีขาวของเขา บ้านที่เขาอยู่ตั้งแต่ที่เขาจำความได้ บ้านที่เขาเคยอยู่ทั้งในตอนที่มีความสุขที่สุด และเคยอยู่ทั้งในตอนที่มีความทุกข์ที่สุด แต่ความง่วงงุนและความหนาวเย็นกล่อมให้เปลือกตาของเขาหนักขึ้นเรื่อย ๆ และหายใจแผ่วลงเรื่อย ๆ ในสุดเขาก็ยอมแพ้และหลับตาลงตามเดิม เขาพยายามจะยกมือทั้งสองข้างขึ้นกอดต้นแขนตัวเองหวังคลายความหนาว แต่ร่างกายของเขาเหมือนไร้ความรู้สึกไปแล้ว มือทั้งสองข้างถึงได้ยังพาดอยู่บนตักไม่ยอมขยับ ราวกับว่าร่างกายนี้ไม่ใช่ของเขาอีกต่อไปแล้ว

ภาพต่าง ๆ ในอดีตเริ่มย้อนกลับเข้ามาในหัว

เขาเห็นหน้าผู้หญิงคนหนึ่งที่เขารับรู้จากคนรอบข้างและจากภาพถ่ายว่าเธอคือ แม่ แม้จะไม่เคยเจอเธอเลย แต่เธอกลับมีอิทธิพลต่อชีวิตเขาเหลือเกิน

เขาเห็นภาพ พ่อ ทำหน้าผิดหวังและโกรธเกรี้ยว กำลังขยับปากพูดบางอย่างที่แม้ว่าเขาจะไม่ได้ยิน แต่เขารู้ได้เลยว่า พ่อกำลังต่อว่าเขาด้วยถ้อยคำที่เจ็บแสบแค่ไหน พ่อไม่เคยภูมิใจในตัวเขาและเขาก็รู้ตัวว่า ไม่เคยทำให้ท่านภูมิใจในฐานะลูกชายได้เลยสักครั้ง

น้ำตาอุ่น ๆ ซึมผ่านแพขนตารวมตัวเป็นหยาดหยดไหลผ่านแก้มถึงปลายคาง แล้วกลิ้งตัวผ่านผิวหายลงไปกับเสื้อที่เขาสวมใส่ เมื่อใบหน้าของหลายคนที่เขารู้จักทั้งพี่ชาย พี่สาว คุณหญิง เพื่อน และอีกมากมายค่อย ๆ ไหลผ่านเข้ามาในห้วงความคิด ราวกับม้วนฟิล์มที่ถูกสลับภาพผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนถึงคนสุดท้าย

ชายคนสุดท้ายที่เขารักอย่างสุดใจ ความรักที่ชายคนนั้นมอบให้เขาทั้งอบอุ่น เร่าร้อน และสุดท้ายมันก็ทำให้เขาเหน็บหนาวเข้าอก เขาอยากให้ความรักที่เกิดขึ้นกลายเป็นความเกลียดชัง เขาอยากเกลียดชายคนนั้นให้สมกับที่โดนกระทำ แต่เขากลับเกลียดไม่ลงเมื่อนึกถึงเวลาที่ชายคนนั้นเคยมอบช่วงเวลาดี ๆ ให้เขา ทำให้ชีวิตที่เคยบิดเบี้ยวของเขามีความหมายขึ้นมาอีกครั้ง ชายคนนั้นปั้นแต่งชีวิตของเขาให้กลายเป็นรูปเป็นร่างจนเกือบสมบูรณ์อย่างที่ควรจะเป็น แต่สุดท้ายเขากลับทำลายให้ชีวิตของเขาบุบสลายยิ่งกว่าเก่า

ความรักครั้งสุดท้ายของเขา ทำให้เขาเจ็บปวดยิ่งกว่าที่เคยเจอ เพราะความรักที่เกิดขึ้นทำให้เขาหลงคิดไปว่าตัวเองจะได้รับอนุญาตให้มีความสุขได้แล้ว แต่โดยไม่ทันตั้งตัวเขากลับถูกผลักลงจากวิมานความสุขสู่เหวลึก โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าจุดสิ้นสุดมันอยู่ตรงไหน เขารับมือกับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นไม่ไหว เมื่อภาพของชายคนนั้นยังติดตรึงอยู่ทั้งในดวงตาและในหัวใจไม่ยอมหายไป และเขายังคงหวังอย่างผิดบาปว่า ยังอยากได้ความรักของชายคนนั้นอีก ยังคงฝันลม ๆ แล้ง ๆ ว่าเขากับชายคนนั้นจะรักกันได้

เขาเลือกที่จะจบความเจ็บปวดของเขาลงด้วยการให้ตนเองพักผ่อน และเขาก็อยากให้ตัวเองพักผ่อนให้นานที่สุด เมื่อรับรู้ได้ว่าเสี้ยวนาทีสุดท้ายกำลังมาถึง เขาก็เริ่มวิงวอนเขาเลือกที่จะจบความ

"หากชาติหน้ามีจริง

เขาคนนั้นจะตามหาผม

เราจะเจอกัน

ชาติ ภาษา ฐานันดร และเพศ

จะไม่ขวางกั้นเราอีกต่อไป

ชาตินี้ผมไร้สุขแน่แล้ว

แต่ขอให้บุญที่ผมเคยทำและอาจจะได้ทำในภายภาคหน้า

โปรดส่งผลให้ผมมีความสุขกับเขาคนนั้น

ดั่งสัญญา"