สภาพอากาศในฤดูใบไม้ผลิช่วงเดือนเมษายนของนครลอสแอนเจลิสนั้นอบอุ่นกำลังพอดี ถ้าหากว่าไม่ได้ออกไปยืนอ้าแขนรับแดดอยู่กลางสนามแล้วล่ะก็ อุณหภูมิยี่สิบสี่องศาคงถือได้ว่าเป็นอุณหภูมิที่ไม่ร้อนเกินไปนักสำหรับตอนเที่ยงวัน

รถเชฟโรเลต เทรลเบลซเซอร์สีดำสนิทจำนวนสี่คันค่อย ๆ เคลื่อนตัวเข้ามาจอดในบริเวณลานจอดรถของโมเต็ลแห่งหนึ่ง เจย์เดน จอง หนึ่งในผู้ที่ได้รับหน้าที่เป็นคนขับนั้นหันมองไปยัง เทย์เลอร์ ลี คู่หูของตนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ และเมื่อเห็นอีกฝ่ายพยักหน้าเบา ๆ มาให้หนึ่งครั้ง เขาจึงคว้าเอาปืนบาร์เร็ตต้าไนน์ทูเอฟเอส ขนาดเก้ามม.ที่วางอยู่ตรงคอนโซลเกียร์ขึ้นมา ดับเครื่องยนต์ ดึงกุญแจรถใส่กระเป๋ากางเกงของตนและลงจากรถ

เสื้อกันกระสุนหนาดูเทอะทะที่มีอักษรเอฟบีไอแปะหราอยู่กลางอกนั้น ไม่ได้ทำให้คนกลุ่มหนึ่งที่สวมมันอยู่เคลื่อนไหวเชื่องช้าลงเลยแม้แต่น้อย เจย์เดนจับปืนในมือของตนด้วยท่าทีเตรียมพร้อม เขาเหลือบสายตามองไปยังเจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ ที่ทยอยกันลงมาจากรถยนต์ของตนเอง ทุกคนต่างเฝ้ารออะไรบางอย่างด้วยความอดทน แต่เจย์เดนรู้ดีว่าความนิ่งสงบเหล่านั้นเป็นเพียงฉากหน้า เพราะทุกคนในที่นี้--รวมทั้งตัวเขา--พร้อมที่จะพุ่งตัวออกไปจากตรงนี้อย่างรวดเร็วทุกเมื่อ และทันทีที่ได้รับสัญญาณมือจากหัวหน้าทีมในภารกิจนี้ สัญญาณมือที่มีความหมายว่าให้บุกเข้าไปได้ พวกเขาทั้งหมดก็เคลื่อนตัว

แน่นอนว่าเจ้าหน้าที่ในชุดดำกลุ่มใหญ่บนลานจอดรถคอนกรีตกลางแจ้งที่มีรถจอดอยู่ไม่ถึงสิบคันเป็นอะไรที่สะดุดตาและสามารถสังเกตเห็นได้อย่างง่ายดายอยู่แล้ว ผ้าม่านภายในห้องพักที่อยู่ริมสุดห้องหนึ่งบนชั้นสองของโมเต็ลแห่งนั้นปิดลง เมื่อจุดขนาดใหญ่สีดำนับสิบจุดบนลานจอดรถเริ่มตรงเข้ามาใกล้ตัวตึกทีละนิด





"พวกมันมาแล้ว" เสียงทุ้มที่เอ่ยออกมานั้นฟังดูรีบร้อน กายอวบอ้วนเทอะทะของชายวัยรุ่นคนหนึ่งเดินตรงไปหาคนตัวผอมกว่าที่กำลังรัวนิ้วพิมพ์อะไรบางอย่างลงในแล็ปท็อป "เมื่อไหร่จะเสร็จ เร่งมือหน่อยได้ไหม?"

"อีกสิบเปอร์เซ็นต์" ชายหนุ่มคนนั้นเอ่ยตอบขณะจ้องหน้าจอแล็ปท็อปตรงหน้าตนตาไม่กระพริบ เฝ้ารอให้แถบสีเขียวที่อยู่ในนั้นเคลื่อนตัวจนเต็มช่องว่างที่เหลืออยู่ ขาที่กำลังเขย่าขึ้นลงไม่หยุดนั้นแสดงให้เห็นถึงท่าทีรีบร้อนไม่แพ้กัน "นายจะหนีไปก่อนก็ได้นะ"

"หนีก่อนเพื่อให้นายหอบเงินของฉันไปน่ะเหรอ เหอะ!" ชายร่างอวบสวนตอบกลับอย่างรู้ทัน ท่าทีรีบร้อนเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นหงุดหงิดในพริบตา "ไอ้พวกเอฟบีไอนี่ก็เหมือนกัน จมูกไวอย่างกับสุนัข ให้ตายสิ"

"ใกล้แล้ว อีกเจ็ดเปอร์เซ็นต์"

ชายอีกคนร้องบอก ดวงตายังคงจับจ้องอยู่ที่หน้าจอ ทว่าตัวนั้นลุกขึ้นจากโซฟาเรียบร้อยแล้ว เขาใช้มือกวาดข้าวของอื่น ๆ ของตัวเองที่วางอยู่บนโต๊ะลงกระเป๋าเป้ เตรียมพร้อมที่จะพุ่งกระโดดออกจากหน้าต่างทางด้านหลังของห้องได้ทุกเมื่อ ทว่าความกระวนกระวายของคนทั้งสองนั้นไม่ได้ทำให้แถบสีเขียวบนจอคอมพิวเตอร์วิ่งเร็วขึ้นเลยแม้แต่น้อย ตัวเลขสีเขียวเดียวกับแถบตรงมุมจอยังคงเป็นเก้าสิบสามเปอร์เซ็นต์ไม่เปลี่ยน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"นี่เจ้าหน้าที่เอฟบีไอ เปิดประตู"

"เวรเอ้ย!"

เสียงเคาะประตูห้องที่ดังขึ้น ตามด้วยเสียงของเจ้าหน้าที่ที่อยู่ด้านนอกนั้นทำเอาชายร่างท้วมสบถออกมา เขาหันขวับไปมองยังคนที่อยู่ภายในห้องด้วยกัน และก็พบว่าอีกฝ่ายนั้นได้พับหน้าจอของแล็ปท็อปลงเรียบร้อยแล้ว ก่อนที่เจ้าตัวจะรีบพุ่งไปยังหน้าต่างห้องที่ถูกเปิดเอาไว้สำหรับเป็นทางหนี ราวกับว่าการอดทนนั่งรอให้แถบสีเขียววิ่งถึงร้อยเปอร์เซ็นต์จนถึงวินาทีสุดท้ายก่อนหน้านี้ไม่ได้เกิดขึ้นจริง เขาที่เห็นดังนั้นก็ไม่รอช้าเช่นกัน รีบวิ่งตรงไปยังหน้าต่างบานเดียวกันในทันที

โครม!

ไม่มีการเอ่ยเตือนใด ๆ อีกเป็นครั้งที่สองจากเจ้าหน้าที่เอฟบีไอที่อยู่ด้านนอก ประตูห้องพักถูกเจ้าหน้าที่ที่มีร่างกายสูงใหญ่คนหนึ่งกระแทกจนมันเปิดผางออก เสียงประตูกระทบผนังดังลั่น ทว่าไม่มีใครนึกสะดุ้งตกใจกับมันเลยสักคน เจ้าหน้าที่จำนวนหนึ่งพากันทยอยเข้ามาด้านในห้อง ทุกคนต่างยกปืนในมือของตนขึ้นในท่าเตรียมพร้อมยิง

"เคลียร์!"

ห้องพักเล็ก ๆ ห้องนี้ถูกตรวจค้นภายในเวลาอันรวดเร็ว ก่อนที่สัญญาณมือจากเจ้าหน้าที่ด้านบนนั้นจะถูกส่งไปให้เจ้าหน้าที่ด้านล่างว่าผู้ต้องหาหลบหนีไปได้ และเส้นทางที่ผู้ต้องหาใช้หลบหนีออกจากห้องนี้ไปก็คือทางหน้าต่างบานที่ถูกเปิดทิ้งเอาไว้นั่น

เจย์เดนและคู่หูที่ยืนรอสัญญาณบุกจากทีมด้านบนเห็นดังนั้นจึงรีบออกตัววิ่งอ้อมไปยังด้านหลังของตึก ทั้งคู่สังเกตเห็นแผ่นหลังของคนสองคนที่กำลังวิ่งนำอยู่ด้านหน้าของพวกเขาในทันที

"หยุด! เจ้าหน้าที่เอฟบีไอ"

เขาที่สาวเท้าจนใกล้จะเข้าไปประชิดคนทั้งคู่รีบตะโกนบอก ยกปืนขึ้นเล็งแต่สุดท้ายก็ลดปืนลงเมื่อเห็นว่าชายร่างอวบที่ดูคล้ายจะหมดแรงกับการวิ่งไล่จับนี้เต็มทีถูกชายอีกคนที่ปราดเปรียวกว่าทิ้งไว้ด้านหลัง เจย์เดนรีบกระโจนเข้าไปหา ก่อนที่คู่หูของเขาจะตามมาถึงในเวลาที่ไล่เลี่ยกัน

"นายจัดการเขา"

เจย์เดนเอ่ยกับคู่หูที่กำลังรวบตัวและเอ่ยคำเตือนมิแรนด้ากับชายร่างอวบคนนั้น ก่อนที่เขาจะรีบพุ่งตัวเพื่อวิ่งตามชายอีกคนไป

ความเร็วในการวิ่งของคนที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีของเจ้าหน้าที่เอฟบีไอภาคสนามนั้นถือได้ว่าเร็วและสม่ำเสมอกว่าคนทั่วไปอยู่พอสมควร ยิ่งเทียบกับคนที่กำลังวิ่งพร้อมกับหอบแล็ปท็อปแนบอกอยู่ด้วยแล้วนั้น เขาวางข้างตัวเองร้อยเหรียญเลยว่ายังไงเขาก็ไล่ตามทัน และก็เป็นจริงดังที่คาดไว้ เจย์เดนรีบพุ่งเข้าตะครุบตัวชายคนนั้นอย่างรวดเร็วเมื่อเขาสบโอกาสเข้าประชิดตัวได้สำเร็จ และเพราะว่าน้ำหนักตัวของเขานั้นไม่ใช่น้อย ๆ จึงทำให้คนที่ถูกกระแทกจากทางด้านหลังถึงกับเสียหลัก เสียงร่างกายกระแทกกับพื้นดินดังพลั่ก ชายคนนั้นเอียงตัวให้ไหล่ของตนกระแทกพื้น แล็ปท็อปยังคงถูกเจ้าตัวกอดไว้แนบอกราวกับว่ามันคือแก้วตาดวงใจ ซึ่งเจย์เดนก็คิดว่ามันเป็นแก้วตาดวงใจของคนตรงหน้านี้จริง ๆ

"คุณมีสิทธิ์ที่จะไม่พูด เพราะสิ่งที่คุณพูดอาจถูกนำไปใช้ในชั้นศาล คุณมีสิทธิ์ที่จะขอทนาย ถ้าไม่สามารถจ้างทนายได้รัฐจะจัดหาให้"

เขาเอ่ยคำเตือนมิแรนด้าออกมาขณะพยายามคว้าแขนทั้งสองของชายคนดังกล่าวไพล่หลังและสวมกุญแจมือเพื่อจับกุม แล็ปท็อปที่เจ้าตัวถนอมนักหนาถูกวางไว้กับพื้นก่อนที่มือหนาของเจย์เดนจะเอื้อมไปคว้ามาถือ เขารู้ถึงความสำคัญของมันดี เพราะสิ่งที่อยู่ในนี้คือหลักฐานทั้งหมดที่จะเอาผิดคนตรงหน้าและเพื่อนอีกคนได้ เขาลุกขึ้นพร้อมกับออกแรงกระชากให้ชายคนดังกล่าวลุกขึ้นตาม ก่อนจะถูกเจ้าหน้าที่พิเศษคนอื่นที่เพิ่งวิ่งตามมาถึงรีบรับเอาตัวไป เจย์เดนสังเกตเห็นสีหน้าเจ็บปวดจากการโดนเจ้าหน้าที่กระชากแขนข้างที่กระแทกกับพื้นของชายคนนั้น ทว่าเขาไม่สนใจ สิ่งที่เขาสนใจที่สุดตอนนี้คือสิ่งที่อยู่ในมือของเขา แล็ปท็อปที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจของชายคนนั้น