เพลงเก่าจบลง เพลงใหม่ Sometimes when we touch คลอไปเบา ๆ ฉันเดินกลับเข้าไปในห้องนอน หยิบหนังสือ "รักเร้นในโลกคู่ขนาน" (Sputnik Sweetheart) ของเฮียมู  Haruki Murakami ที่อ่านค้างไว้เมื่อตอนกลางวัน มานั่งเอกเขนกอ่านต่อตรงระเบียง หนังสืออะไรแค่ชื่อก็เหงาแล้ว  ไวน์พร่องลงไปเกือบครึ่งขวด เปล่าหรอก ฉันไม่ได้คอแข็งดื่มไวน์เป็นน้ำอะไรขนาดนั้น แต่ซุ่มซ่ามทำไวน์หกก่อนหน้านี้ไปเสียเกือบครึ่ง เสียดาย แต่ทำอะไรไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้นและจบลงไปแล้ว ไวน์หกไปเอาคืนมาก็ไม่ได้ ความรักก็เช่นกัน ถ้าเราปล่อยมือจากกันไป ก็คงกลับมาจับมือกันไม่ได้อีกแล้ว 

ฉันก้มลงอ่านหนังสือต่อ ปล่อยให้ความรู้สึกหน่วงจู่โจมหัวใจอย่างเงียบ ๆ

เสียงเพลงจากเครื่องเล่นเสียงยังคงดังทำลายความเงียบ ไวน์หมดขวดไปแล้ว แต่หนังสือยังค้างไว้ที่หน้าเดิม ฉันหยิบมือถือขึ้นมาดูข้อความที่เพิ่งมีคนส่งเข้ามา หน้าจอมือถือบอกเวลา 11:11pm นานแค่ไหนที่ความเป็นมนุษย์แอนะล็อกไม่สนใจกับเลขที่เรียงกันสวย ๆ ตามนาฬิกาแบบดิจิทัลแบบนี้เลย มีคนบอกว่าถ้าเราบังเอิญมองเวลาแล้วเจอตัวเลขที่ซ้ำกันแบบนี้ แสดงว่ามีคนคนหนึ่งกำลังคิดถึงคุณอยู่ ให้อธิษฐาน แล้วคำอธิษฐานนั้นจะเป็นจริง ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยเชื่อ แต่เวลาที่เห็นสิ่งเซอร์เรียลอะไรแบบนี้ ฉันมักคิดถึงใครคนหนึ่ง คนที่กลายเป็นคนเคยรู้จัก เราต่างทำตัวเป็นนาฬิกา ไลน์ไปบอกเวลากันทุกครั้งที่เห็นเลขเรียงสวย ๆ แบบนี้ เป็นกิจกรรมที่ดูไม่มีสาระ แต่ก็เป็นสิ่งบันเทิงอย่างหนึ่งที่เราทำร่วมกัน แม้ในตอนที่ไม่ได้คุยกันแล้ว ทุกครั้งที่ฉันเห็น ฉันยังนึกถึงเขาเสมอ เป็นความนึกถึงที่ค่อนไปทางคิดถึง ฉันคิดถึงเขามากจริง ๆ แต่ไม่แน่ใจเลยว่าทุกครั้งที่เขาเห็น เขาจะนึกถึงฉันบ้างไหม สถานะของเราวันนี้เป็นแค่คนที่เคยคุย เราต่างเงียบหายไปจากกันเหมือนสิ่งนั้นไม่เคยเกิดขึ้น ปล่อยมือจากกันง่ายดาย ไม่พยายามที่จะรักษากันไว้ในชีวิตเลย ปล่อยให้อีกคนคิดว่าที่ผ่านมาไม่เคยมีความหมาย ไม่มีค่าพอให้ดึงรั้ง แม้จะเข้าใจในธรรมชาติแห่งการเปลี่ยนแปลง ทุกสิ่งล้วนมีเกิดขึ้น ตั้งอยู่เพียงชั่วระยะ แล้วดับไป ไม่มีใครเป็นเจ้าของใคร ไม่มีใครจะอยู่กับเราไปตลอด แม้จะเข้าใจแค่ไหน แต่หัวใจก็อดร้าวรานไม่ได้อยู่ดี