ถึงมิตรรักนักอ่านของฉัน....

วันนี้ฉันเดินทางกลับจากจังหวัดพิษณุโลก ระยะเวลากว่า 6 ชั่วโมงบนรถตู้ผ่านไปอย่างยาวนาน ด้วยฝนที่ตกพรำๆ ตลอดทางทำให้รถวิ่งได้ช้า แล้วที่สำคัญรถยังแวะจอดหลายจุด เรียกว่ากว่าจะถึงกทม.ผู้โดยสารอย่างฉันก็น่วมไปทั้งร่างเลยทีเดียว

แต่ในระหว่างทาง สิ่งที่กวนใจ กวนสมอง กวนสมาธิเป็นอย่างมาก คือการที่ผู้ชายคนที่นั่งรถเบาะหลังจากฉัน โทรศัพท์ตลอดเวลา ไม่หยุดไม่หย่อน สายแล้ว สายเล่า จับสำเนียงและเรื่องราวคร่าวๆ เหมือนกับว่าเขาพยายามโทรหาผู้คนมากมาย เพื่อขอโอกาสแก้ไข แก้ตัว ขอเวลาไปนั่งจับเข่า เล่าเรื่องราวบางอย่าง...ให้ัฟัง

และแล้วก็มีอีกสายเป็น video call เข้ามา...แทนที่จะฟังด้วยหูฟัง small talk  เขากลับเปิด video call เสียงดังลั่น ผู้ที่อยู่ปลายสายอีกด้านคือลูกสาวตัวน้อยๆ ที่ส่งเสียงหาคุณพ่อเจื้อยแจ้วด้วยความดีใจ...ซึ่งคนเป็นพ่อก็รับสายด้วยน้ำเสียงยินดี ต่างจากหลายๆ สายก่อนหน้านี้ที่เขาพยายามโทรหาไม่หยุดหย่อน ฉันอดคิดไม่ได้ว่าเขาเป็นพวก 18 มงกุฎ โกหกหลอกลวงหรือไรกัน

จนกระทั่งสายสุดท้าย...รถเคลื่อนเข้าใกล้กรุงเทพฯ แล้ว ฉันคิดว่าเริ่มประมวลผลได้แล้วเช่นกัน

สายสุดท้ายเป็นสายที่เขาคุยกับแม่...เพื่อเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้แม่ฟัง

รวมความได้ว่า ภรรยาของเขา เที่ยวได้ไปกู้เงินคนที่รู้จักนับสิบคน บอกว่าจะนำไปปล่อยกู้
แต่ท้ายที่สุดแล้ว เงินกู้เหล่านั้นหายไปไหน ทำไมไม่ถึงมือผู้ที่ต้องการกู้ เธอกลายเป็นคนสร้างหนี้สินมหาศาล โดยที่เขาไม่รู้ตัว
ฉันสะเทือนใจประโยคที่เขาพูดกับแม่ว่า "ทำไม่คนเราอยู่ด้วยกันมาสิบปี กลับเหมือนเป็นคนไม่รู้จักกันเลย ทำไมผมดูไม่ออกว่ามันเป็นคนนิสัยแบบนี้"

เขาเล่าให้แม่ฟัง พร้อมทั้งร้องไห้...บนรถทัวร์!!!

ฉันเริ่มเข้าใจแล้วว่า...เสียงโทรศัพท์นับสิบสาย ที่เขาพยายามโทรหาขอโอกาสเพื่อไปเล่าอะไรให้ฟังนั้น เป็นการแก้ไขสถานการณ์ซึ่งเป็นผลพวงจากหนี้สินที่ผู้เป็นภรรยาของเขาได้ก่อไว้ให้

มันช่างเป็นน่าเจ็บปวดใจ ที่คนอยู่ด้วยกันเป็นสิบปี...กลับไม่รู้เลยว่าอีกคนไปทำอะไร...ที่ไหน...มีนิสัยอย่างไร เรื่องนี้คงจะเจ็บปวดมากๆ สำหรับใครคนหนึ่งที่เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเอง "ถูกสวมเขา"

ฉันลงรถเมื่อถึงที่หมาย...แต่ก็อดเศร้าใจกับเรื่องที่ได้ยินไม่ได้
ฉันได้แต่หวังว่า...เขาจะผ่านเรื่องนี้ไปได้...ด้วยสติ ด้วยปัญญา ด้วยความเข้มแข็งอดทน
ในขณะที่เรากำลังยิ้ม หัวเราะอย่างมีความสุขนั้น
อาจจะยังมีคนอีกมากมายที่กำลังร้องไห้
ฉันได้แต่บอกตัวเองว่าอย่าลืมเผื่อแผ่ความเข้าใจ...และความรัก...ไปให้ผู้อื่นเยอะๆ
เพราะเราไม่มีทางรู้เลยว่า...ความปวดร้าวของใครคนหนึ่ง ในเวลาที่มองหาทางออกไม่เจอนั้น
มันมากมายขนาดไหน

มาเรียน