สิ่งที่ถูกกดทับไว้เป็นเวลานานๆมันย่อมรอการปลดปล่อย
งานที่หนักกับเวลาที่ไม่เคยเพียงพอ
ความรู้สึกที่เหนื่อยล้าทั้งร่างกายและจิตใจถูกเก็บเอาไว้รอเวลาปลดปล่อย
เหนื่อยมาก ก็ร้องไห้ไม่ได้เสียเวลา ท้อมาก ก็หยุดทำไม่ได้ เพราะเวลาไม่เคยหยุดรอ
.
.
.
ถึงเวลาน้ำตาไหลสักทีนะ
.
.
.
ถึงแม้จะร้องไห้แบบโง่ๆแต่มันสบายใจดี
ร้องไห้ไม่กี่นาทีวันพรุ่งนี้พระอาทิตย์มาใหม่ก็สดใสเหมือนเดิม
สู้ๆนะตัวฉัน
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in