"ฉันไม่ได้เห็นผี... ฉันแค่เห็นพลังงานในรูปแบบคน ที่ opacity ประมาณ 70%"

ยินดีต้อนรับเข้าสู่ปี 2021 ที่ใครหลายๆคนบอกว่ามันคือ 2020part 2 และใช่จ่ะ...มันก็เป็นเช่นนั้น 
ทั้งโควิดที่ยังไม่ยอมหาย การเมืองที่อิหยังวะไม่หยุดหย่อน แต่โลกเรายังโชคดีที่ผู้คนได้พบกับ Clubhouseแอปพลิเคชันเข้าสังคมล่าสุดที่มาแรงสุดๆ ฟันธงกับเทรนด์ FOMO (fear of missing out) ได้สุดๆ เพราะผู้คนต่าง กลัวที่จะคุยกับเพื่อนไม่รู้เรื่อง
กลัวที่จะพลาดเรื่องราวสำคัญ หรือไร้สาระบางอย่างในชีวิตไป

                ฉันกำลังนั่งฟังClubhouse ห้อง How to สร้างธุรกิจ 100 ล้าน พลางไถไอจีสตอรี่สอดส่องชีวิตชาวบ้านตามประจำที่ทำทุกวันเสียงผู้คนในห้องธุรกิจหลากหลายวุ่นวายฟังแทบจับใจความไม่ถูก
เอาตรงๆด้วยหน้าที่การงาน ฉันแค่กำลังต้องการโชว์ให้หัวหน้าและเหล่าเพื่อนร่วมงานทั้งหลาย
ได้เห็นว่าฉันนั้นสุดแสนจะproductive ถามว่าจำอะไรได้บ้างรึป่าว ก็คิดว่าไม่...

เวลาแห่งการสิ้นเปลืองพลังงานแบตเตอรี่ก็ลากยาวมาจนเกือบตี3 อย่างไม่ทันรู้ตัว สตอรี่ก็เริ่มวนมาเจอแต่คนเดิมๆนังติ๋มที่ลงรูปโอมากาเสะจุดไข่ปลา ไม่จบไม่สิ้น คอร์สมันมี 1,200 คำรึไงวะ ฉันคิดในใจ 
แต่แล้วจู่ๆไฟในห้องก็ดับลง...

                อืม...ไฟดับเวลาตี 3 แบบนี้สำหรับฉันโครตไม่ปกติ และก็เป็นอย่างที่คิด แสงไฟสีเขียวจาก
เราเตอร์อินเตอร์เน็ตที่กำลังกระพริบดับลง ทำให้ฉันเห็นเงาลางๆของผู้ชายคนหนึ่งที่ดูวัยรุ่นและน่าจะเด็กกว่าฉันหลายปีได้ เขาค่อยๆถอนหายใจเบาๆ ฉันถอนหายใจตาม พยายามที่จะไม่สนใจ โชคดีที่
มือถือยังพอมีแบตและอินเตอร์เน็ต 5G ทำให้เสียงของ Clubhouse ยังดังเป็นบรรยากาศระหว่างเรา ฉันเริ่มพยายามโฟกัสกับสิ่งที่ฟังมากขึ้น หวังว่าไม่นานชายหนุ่มคนนั้นจะหายไป เรื่องราวในกรุ๊ปเริ่มเข้มข้น เด็กหญิงวัยเพียง 19 ปี ทำธุรกิจอาหารเสริมรายได้พันกว่าล้าน สร้างบ้าน ซื้อรถ ปลดหนี้ ได้ด้วยตัวเอง คลีเช่ โครตๆ แต่ก็ยังทำให้ผู้คนคล้อยตามไปได้ ฉันพยายามนึกภาพตัวเองตอนอายุ 19

“ปีหนึ่งปะวะ ไปเรียนกับเข้าเชียร์ก็แทบไม่มีเวลาไปทำอะไรแล้ว”
ฉันพึมพำกับตัวเอง โดยลืมไปว่า จะมีคนโต้ตอบด้วย

“จริงพี่ ชีวิตคนปกติ แค่ทำตัวปกติแม่งก็แทบจะไม่ได้พักอยู่แล้ว”
แสงไฟจากมือถือทำให้ฉันเห็นหน้าเขาชัดขึ้น โชคดีว่าสภาพของเขาก็ดูไม่ได้แย่เท่าไหร่นัก
สมองของฉันกำลังตัดสินใจว่าจะคุยต่อหรือแกล้งทำเป็นไม่เห็นเขาต่อไปดี

“พี่ไม่ต้องตอบอะไรผมก็ได้นะผมถูกคนทั้งโลกเมินมาจนชินแล้วหละ”
น้อยใจใส่ด้วยว่ะ เอาไงดีวะ ฉันยังนิ่งต่อ

“พี่ว่าป่ะ การเป็นคนธรรมดาสมัยนี้แม่งแย่มากเลยเนอะ”
เอ้า มึงบอกกูไม่ต้องตอบ แล้วขึ้นต้นด้วยคำถามเนี่ยนะ ฉันยังนิ่งต่อ

“ผมอะ เพิ่งเรียนจบปีที่แล้ว มีป้ายนักศึกษาจบใหม่แปะอยู่แต่ด้วยสถานการณ์โควิด มันก็กลายเป็นป้าย นักศึกษาตกงานใหม่”

โอ้โห้ มีเล่นคำ เจ้าบทเจ้ากลอนของแท้ฉันยังนิ่งต่อ พยายามไถดูไอจีสตอรี่ไปเรื่อยๆ
แต่แล้วจู่ๆก็มีเงามือดำๆค่อยๆโผล่เข้ามาบังหน้าจอมือถือของฉันไว้
หน้าจอมือถือเหมือนถูกรบกวนด้วยสัญญาณบางอย่าง มันกระพริบไม่หยุด... 
ไม่ไหวแล้วโว้ย ! 

“อะ มีอะไรว่ามาเลย อย่าทำ Iphone 12 pro max พัง เพิ่งซื้อ ผ่อนไปได้แค่เดือนเดียว เหลืออีกตั้ง 35 เดือน คนมีภาระนะเว้ย แล้วคราวหลัง ถ้าอยากจะคุยก็ให้พูด ไม่ต้องมาอ้อมค้อมบอกไม่คุยก็ได้ เข้าใจป่ะ ทั้งคนทั้งผี สมัยนี้เป็นกันแบบนี้หมด ทำเป็นเกรงใจแค่โผล่มาให้เห็น ก็ไม่นับว่าเกรงใจแล้วป่ะ!”
ฉันรัวใส่เขา ประหนึ่งเข้าแข่งขัน The rapper ซีซั่นใหม่ ก่อนที่จะคิดได้ว่า ฉันระเบิดลงใส่เขาทำไม
ไม่ได้อยากมีคราวหลังซะหน่อย....
เขานิ่งไปซักพักดูไม่ออกว่าโกรธ หรือไม่โกรธ หรือเศร้า หรืออะไร ต้องง้อมั้ยนะ?