ช่วงหัวค่ำของวันนี้ได้ดูคอนเสิร์ตของวงในเพลงที่สนุก ทุกคนมีความสุข ดูจากสีหน้า รอยยิ้มกว้างของทุกคนบนสเตจ เราที่เห็นและดูผ่านจอโน๊ตบุคทางยูทูป ยังยิ้มตามไม่หุบ เรารับรู้ว่าความรู้สึกนี้คือ

การมีความสุข

เราวนดูคลิปจากคอนเสิร์ตนี้อยู่ตั้งหลายรอบ ชอบลุงคิม (คิมจองวาน) มากเลย เปลี่ยนไปตีกลองจนทำให้รู้สึกพิเศษกับโชว์นี้มากขึ้นอีก อิริยาบท อาการที่ขำ หัวเราะพี่จองอจวอนร้องเพลง รอยลักยิ้มของคุณพี่  ลีแจคยองก็ลึกยาวไปถึงติ่งหู 

ดูความยิ้มลุงคิมที่ปกนั้น 

แล้วมายิ้มที่ปกนี้อีก 

ลุงก็อมยิ้มไปสิ ใครจะว่าอะไรได้ ได้เห็นแค่ในคลิป ฮ่า

ลุงคิมยิ้มห่อใหล่จะน่ารักไม่ไหวแล้ว ก็วนดูแบบ เออ นี่คือความสุข วนดูหลายรอบจนคิดว่า วันนี้น่าจะจบวันด้วยเพลงที่ไม่หม่นของเนลล์บ้าง แต่แล้ว ก็วนไปฟังเพลงหม่นอยู่ดี มันวนกลับไปเอง

วนมาที่เพลงนี้

พอได้ฟังเพลงเศร้ามันก็รู้สึกได้รับพลังงานบางอย่าง

นี่เรายังชอบความสุขอยู่มั้ยนะ ในเมื่อความหม่นเศร้ากลับให้คุณค่าบางอย่าง

จนไม่แน่ใจว่าความสุขยังสำคัญอยู่มั้ย ความสุขนี่หมายถึงหรือมีความหมายว่ายังไง

ความสุขไม่มีความหมาย หรือเพราะเราเองที่ไม่ยอมรับมัน จนไม่ให้ความหมายกันแน่

ไม่ได้เจ็บปวด ไม่ได้เศร้าใจ หากเพียงการเสพงานของเนลล์มันก็เกินเยียวยา

เกินที่จะออกมาจากวงจรนี้ได้ ที่ทำได้คือลึกลงไปอีก ลึกแบบไม่รู้ว่าจุดสิ้นสุดอยู่ตรงไหน

สุดขอบของความหม่นเศร้ายังมีอยู่หรือไม่