freeze -chanyeol x kyungsoo

____________________

“ไม่อยากเชื่อเลยแหะ...” ปัญหาตู้เย็นว่างของคยองซูมันไม่น่าเกิดขึ้นจริงๆ นั้นแหละ ว่างขนาดจะทำไข่เจียวกินเองยังยาก จากการหมกตัวอยู่ในห้องของคยองซู ทำให้ไม่มีอาหารเย็นในสัปดาห์ของวันทำงานแบบนี้

คงไม่พ้นต้องสั่งพิซซ่าสักถาดมากิน เขาจะไม่ยอมนอนหลับไปพร้อมกับเสียงท้องร้องแน่นอน

“สวัสดีครับ…สั่งพิซซ่าครับ อ่า เอาเป็น…” 

โทรศัพท์เครื่องบางถูกหนีบอย่างทุลักทุเล ขณะเปิดตู้เย็นหลังเดิมเพื่อสำรวจอีกทีว่ามีของอะไรรองท้องเขาได้  

เหมือนจะมีแต่แซนวิสแฮมชีสแข็งๆ

เสียงกริ่งหน้าบ้านดัง หลังจากวางสายร้านพิซซ่าในย่านแถวบ้านไปได้ 10 นาที เขาคิดถูกที่ไม่ได้เลือกร้านดังนัก ทำให้มาเร็วกว่าที่ควร ไม่อย่างนั้นคนส่งพิซซ่าอาจโดนเขากินไปด้วยเมื่อมาถึง

“พิซซ่ามาส่งครับ…เห้ย!”

“พี่..”

“…ชานยอล”

______

ความหิวของคยองซูหายไปพร้อมกับลมเอื่อยที่เข้ามาปะทะตัว ตอนนี้ตัวเขาเองกำลังซ้อนท้ายชานยอล บนจักรยานยนต์สีเหลือง สีของแบรน์พิซซ่าที่รุ่นน้องคนนี้ทำงานอยู่เองก็สะท้อนอยู่ในตาของเขาเมื่อมองตามเเจ็กเก็ตที่โป่งพอง สองข้างทางคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด แม้เขาจะไม่ค่อยได้ออกนอกบ้านบ่อยนัก

ก็คนที่ชอบพาเขาออกจากบ้านก็นายวินชั่วคราวคนนี้แหละ

“มาทำงานที่นี้นานหรือยัง”

“ห้ะ”

ชานยอลพยายามจะหันหน้าและพูดดังขึ้นกว่าปกติเล็กน้อย 

เป็นหมวกกันน็อคที่ทำให้เราไม่ได้คุยกันมากเท่ากับคำถามที่มีในหัว

“เฮ้อ ขับไปเหอะ” คยองซูเลือกจะบ่นกับตัวเองแทนที่จะเป็นคนข้างหน้า

______

“ถึงแล้ว ลงๆ” ชานยอลไล่ผู้โดยสารลงก่อนจะยกขาตั้งขึ้น ถอดหมวกกันน็อคเสร็จสรรพจึงหยิบพิซซ่าตามคนพี่ที่เสร็จก่อนไปนั่งด้วย

 

ถือเป็นบรรยายกาศที่ดี เพราะเราหันหน้าเขาแม่น้ำซึ่งตัดกับผืนฟ้าส้มเหลือบแดง หญ้าที่เคยทิ่มเข่าเพราะพ้นออกมาจากกางเกงสีกากี รองเท้าสีเดียวกันรอยเชือกอย่างเรียบร้อยเมื่ออยู่ที่โรงเรียน ถูกทับแบนเป็นที่รองก้นเมื่อมาถึงที่นี้ 

“พิซซ่ามี 6 ชิ้นพอดี แบ่งกันนะพี่”

“อะไร ตอนนี้ยังเป็นลูกค้าอยู่มั้ยเนี่ย”

“เอ้า พี่คิดจะกินคนเดียว ให้ผมนั่งดูอ่อ”

“ใจร้ายว่ะ”

ในระหว่างนั้นไม่มีเสียงบทสนทนาระหว่างเราแม้แต่น้อย มีแต่เสียงพี่เขาเป็นฟู้ดไฟท์เตอร์อยู่คนเดียว 

“โทรศัพท์สั่น”

คนอย่างชายยอลไม่ใช่ไม่เปลี่ยนหรอก แต่คงไม่อยากเปลี่ยนมากกว่า