⠀⠀ เราทั้งคู่ต่างก็เป็นบทเพลงแห่งชีวิตของกันและกัน

⠀⠀ ตลับเทปคาสเซ็ทเก่าเก็บถูกพบเจอระหว่างการรื้อของในตู้ออกมาจัดเรียงใหม่ 

⠀⠀ หลายสิ่งหลายอย่างระหว่างทางในวัยเยาว์ที่เกือบหลงลืมไปแล้วว่าเคยมีอยู่ ยังคงอยู่ในสภาพดีแม้ว่าจะถูกปล่อยทิ้งให้ฝุ่นจับเป็นเวลานาน

⠀⠀ บนหน้าตลับถูกขีดเขียนด้วยสายมือยึกยือ รอยน้ำหมึกสีดำลอกกร่อนซีดจางลงจนตัวหนังสือบางตัวเลือนลางลงไปบ้าง สัมผัสมันด้วยความแผ่วเบาราวกับกลัวว่าหากลงแรงไปมากกว่านี้อีกเพียงนิด เศษเสี้ยวนั้นของเขาอาจเลือนหายติดขึ้นมากับปลายนิ้ว

⠀⠀ หล่อนจำไม่ค่อยได้เสียเท่าไหร่ว่าในตลับเทปชิ้นนี้มีบทเพลงหรือถ้อยคำใดของเขาบันทึกไว้บ้าง เพราะนับตั้งแต่คราวนั้น มันก็นานนับสิบกว่าปีแล้วที่แยกจากกันมา

⠀⠀ เสียงดีดกีต้าร์ฟังแล้วชวนให้เปร่งปร่าในโสตในคราแรกนั้นค่อยๆ ย้อนกลับเข้ามาในความทรงจำทีละฉากต่อฉาก

⠀⠀ ชายชุดนักเรียนขาวสะอาดหลุดรุ่ยออกนอกกางเกงสีดำสั้นเหนือหัวเข่า

⠀⠀ เสียงตะโกนร้องเพลงรักยังคงดังกังวาลอยู่ในหัวใจเสมอ หากแต่เธอเลือกที่จะฝังกลบมันลงไปให้ลึกสุดเท่าที่เธอจะสามารถทำได้

⠀⠀ รอยยิ้มและเสียงหัวเราะในวัยที่ยังไม่มั่นใจนักว่านั่นคือสิ่งที่เรียกว่าสายสัมพันธ์

⠀⠀ ทุกอย่างถูกยึดโยง ร้อยเรียงไปที่ละเรื่องจนมันขมวดเป็นปมขนาดใหญ่เกินกว่าจะช่วยกันแก้

ทางเลือกสุดท้ายที่เราทั้งคู่ต่างยินยอมพร้อมใจให้มันเป็นไป คือการสะบั้นทิ้ง

⠀⠀ หล่อนเลือกที่จะเก็บตลับเทปคาสเซ็ทชิ้นนี้เอาไว้ในกล่องใบเดิม แม้ว่าเราทั้งคู่จะเลือกทางเดินไปข้างหน้าต่อแล้ว แต่หากมีอีกเพียงสักครั้ง, หล่อนก็อยากที่จะเก็บเศษเสี้ยวตัวตนของเขาไว้กับหล่อนให้นานกว่านี้อีกสักหน่อย

⠀⠀ เธอทราบดีว่าไม่มีสิ่งใดเหมาะสมกับคำว่านิรันดร์เลยแม้แต่เพียงสิ่งเดียว

⠀⠀ แต่อย่างน้อยตัวตนของเขา รวมทั้งรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ หรือแม้กระทั่งหยาดน้ำตาของเรา

หล่อนก็อยากจะเก็บกักมันไว้ทั้งหมด เพื่อรอวันที่จะกลับมาเปิดดูได้อีกครั้งโดยที่ไม่หลงเหลือความรู้สึกใดอยู่เลย

⠀⠀ นอกเสียจากความคิดถึง