⠀⠀ฤดูคิมหันต์วนเวียนกลับมาอีกครา

⠀⠀ที่นี้ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปมากเท่าใดนักแม้ว่าเธอจะจากไปร่วมเจ็ดปี

⠀⠀เสียงเกลียวคลื่นซาดซัดเข้าฝั่งยังคงดังเป็นจังหวะเดิมอย่างเคย

⠀⠀พยับแดดในฤดูร้อนส่องกระทบผิวขาวละออโผล่พ้นเสื้อยืดตัวบางออกมาจนต้องขยับเข้ามาหลบใต้ชายคาบ้าน

⠀⠀รอยยิ้มเล็กๆ ประดับแต้มบนริมฝีปากอิ่ม หมวกสานปีกกว้างที่สวมอยู่บนศีรษะถูกถอดออกมาถือไว้ ขณะทรุดกายลงนั่งบนเฉลียงหน้าบ้าน

⠀⠀ใบหน้าหวานผินกลับไปมองบ้านหลังข้างๆ

⠀⠀ภาพความทรงจำบางส่วนย้อนกลับมาเข้ามาเป็นระยะ

⠀⠀พร้อมกับภาพของเขาคนนั้น

⠀⠀แผ่นหลังและลาดไหล่กว้างเหยียดตึงและดูสง่าผ่าเผยทุกคราวที่ขยับกาย

⠀⠀นัยน์ตาสีเขียวอ่อนราวกับลูกแก้วเก็บซ่อนทุกห้วงอารมณ์ไว้ภายนั้นจนบางคราวที่เผลอหันไปสบ ก็เหมือนกับถูกดูดให้หลุดเข้าไปในความเวิ้งว้างไร้จุดสิ้นสุด— ประกายสีอ่อนนั่นในบางครั้ง กลับสะท้อนภาพเธอออกมาอย่างชัดเจนที่สุด

⠀⠀รอยแผลเป็นเล็กๆ บนหางคิ้ว ที่เธอมักจะชอบเลื่อนสายตาไปมองทุกคราวเวลาที่อยากหลบตาเขา เธอหลงรักทุกความไม่สมบูรณ์แบบตรงหน้าอย่างไร้ข้อกังขา

⠀⠀ฝ่ามือใหญ่หยาบกระด้างแต่กลับให้ความรู้สึกอบอุ่นราวกับถูกโอบอุ้มไว้ตลอดเวลาที่เขาสัมผัสลงบนผิวกายขาวนวล

⠀⠀ควันสีขาวลอยคลุ้งขึ้นเหนือศีรษะยามลมหอบเอากลิ่นไอทะเลเข้มข้นและความร้อนชวนให้เหนอะหนะผิวเข้ากระทบฝั่ง แสงอาทิตย์สะท้อนลงผืนทะเลสีครามส่องประกายระยิบระยับขึ้นมาบนเฉลียงไม้ที่ต่อออกไปยังท้องทะเล

⠀⠀นัยน์ตาสีอ่อนทอดมองเบื้องหน้าแต่กลับไร้ซึ่งจุดโฟกัส เสียงส้นรองเท้าคอมแบตเหยียบลงบนพื้นไม้กระดาษเรียกให้ใบหน้าหวานผินกลับไปมองขณะเขี่ยเศษเถ้าลงในขวดน้ำข้างกาย

⠀⠀“อรุณสวัสดิ์ค่ะ” เธอเป็นฝ่ายเอ่ยทักก่อน เขาเพียงแค่เงยหน้าขึ้นมาจากการผูกเชือกรองเท้าแล้วพยักหน้ารับ

⠀⠀“วันนี้ร้อนนะคะ” ควันขาวอีกระลอกพ่นผ่านปลายจมูกรั้น พวงแก้มใสขึ้นสีแดงระเรื่อยามโดนไอแดดลามเลียเป็นเวลานาน

⠀⠀“อืม ร้อนกว่าทุกวัน” เสียงทุ้มตอบกลับมา เธอหย่อนก้นกรองนิโคตินลงในขวดน้ำก่อนหมุนฝาปิด เงยหน้าขึ้นสบแก้วตาสีเขียวอ่อนของชายแก่วัยกว่าข้างบ้าน

⠀⠀“คุณอาทานอะไรมาหรือยังคะ แวะมาดื่มกาแฟที่บ้านหนูก่อนไหม”

⠀⠀หล่อนไม่แน่ใจนักว่ามันเริ่มจากตรงไหน

⠀⠀เพราะรู้ตัวอีกทีเธอกลับมองภาพของเขาเด่นชัดขึ้นกว่าทุกคนที่อยู่รอบกาย

⠀⠀“คืนนี้พระจันทร์สวยดีนะ ว่าไหม” เขาเอ่ยขึ้นขณะจุดมวนบุหรี่ขึ้นสูบ ฉันเงยหน้ามองดวงจันทราเว้าแหว่งเป็นรูปเสี้ยววงกลมส่องแสงสีเหลืองนวลบนฟากฟ้า ไม่แน่ใจนักว่าเขาหมายถึงอะไร แต่เหตุผลทุกประการผลักให้ริมฝีปากขยับตอบกลับแผ่วเบา

⠀⠀“พระจันทร์ก็สวยทุกคืน.. ไม่ใช่หรอคะ” แล้วในคืนนั้นหล่อนก็ได้รู้คำตอบของคำถามที่เฝ้าถามตัวเองมาตลอด

⠀⠀กายบางหยัดยืนขึ้นจนเต็มความสูง ทุกย่างก้าวที่ก้าวไปยตามพื้นไม้หน้าบ้านที่เชื่อมต่อกันหนักอึ้งราวกับมีโซ่ตรวนเส้นใหญ่ถ่วงไว้ที่ข้อขาเล็ก

⠀⠀ภาพบ้านหลังนั้นเริ่มพร่าเบลอขึ้นทีละน้อย แม้เธออยากจะโทษว่าเป็นเพราะว่าวันนี้แดดร้อนมากจนเกินไปก็ตาม แต่ทว่าเมื่อกระพริบตาลง ทุกอย่างกลับมาชัดเจนอีกครั้งพร้อมกับความอุ่นจากหยาดน้ำเปรอะเปื้อนลงบนพวงแก้ม 

⠀⠀ปลายนิ้วเล็กไล้ลงบนราวระเบียงไม้ที่เริ่มผุกร่อนลงตามกาลเวลาเมื่อไม่ได้รับการดูแลรักษา จนมายืนหยุดอยู่หน้าประตู ฝ่ามือบางทาบลงแผ่วเบาซึมซับทุกความแห้งกระด้างของตัวไม้และเศษฝุ่นเล็กๆ ที่ติดอยู่บนนั้น

⠀⠀ไรฟันขาวขบลงบนริมฝีปากพร้อมกับความรู้สึกหลากหลายประการปะทุอยู่ภายในอก ราวกับหัวใจค่อยๆ เต้นถี่ระรัวและเริ่มที่จะช้าลง

⠀⠀มีหลายคำที่หล่อนอยากจะพูดและยังไม่ได้พูด

⠀⠀แต่ก็มากมายเหลือเกินที่พูดออกไปแล้วในขณะที่เขารับรู้ได้

⠀⠀“กลับมาแล้วนะคะ” ราวกับเป็นเพียงแค่เสียงของลมที่พัดเอาความรู้สึกทุกอย่างลอยล่องออกไปไกลแสนไกล

⠀⠀บ้านหลังนั้นเริ่มไกลขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเธอหันหลังจากมา ทิ้งไว้เพียงแค่ช่อดอกทิวลิปสีขาวสะอาดรอวันแห้งเหี่ยวอีกครั้ง