ผีมีจริงไหม?

   ตายแล้วไปไหน?

   หลากหลายคำถามที่มนุษยชาติล้วนมีคำตอบของคำถามนั้นในใจ อดีตกาลผันเปลี่ยน วันเวลามุ่งหน้าเข้าสู่กาลปัจจุบันจวบจนวันพรุ่งนี้ที่เราเชื่อว่ามันคืออนาคต

   สำหรับโลกในปัจจุบัน โลกที่วิทยาศาสตร์ไม่เคยอยู่เหนือความเชื่องมงายเหล่านั้น หลายสิ่งที่พิสูจน์ได้ในวันเวลาข้างหน้า และบางสิ่งยังคงเป็นความลับตลอดกาล

   เรื่องเล่า ความเชื่อ ความงมงาย สืบสานมานับหลายศตวรรษ ผู้คนยังคงจมจ่ออยู่ในห้วงเวลาเหล่านั้น เรื่องเล่าลี้ลับ ปริศนาต่างๆ ที่ไม่เคยพิสูจน์ได้ ปัญหาไร้ที่มาและที่ไปที่เกิดขึ้นในบางครั้ง ก่อร่างสร้างตัวเป็นมายาคติที่มิอาจลบเลือนได้ชั่วกัลป์

—

   เรียวคิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน อ่านทุกบรรทัดที่เจ้าของห้องบรรจงพิมพ์ทีละถ้อยคำ พรั่งพรูผ่านปลายนิ้วปรากฎเป็นตัวอักษรบนหน้าจอคอมพิวเตอร์แล้วนึกขันในใจ เขาไม่ได้พูดอะไรออกไป ยังคงมองอีกฝ่ายที่แผ่นหลังบางนั่นเริ่มคดคู้ลงจนปลายคางวางเกยโต๊ะคอม

   เรียวขายาวก้าวถอยกลับไปทิ้งตัวลงบนเตียงขนาดห้าฟุตที่วางชิดกำแพงห้องขนาดสตูดิโอ ปล่อยให้เสียงถอนหายใจหนักจากอีกฝ่ายดังขึ้นท่ามกลางความสงบเงียบของห้อง เขาไม่ได้พูดอะไรออกไปเช่นเคย 

   นัยน์ตาคมเหลือบมองแผ่นหลังกว้างโค้งลงจนเห็นแนวกระดูกสันหลังโผล่ขึ้นมา ความคิดประหลาดผุดขึ้นมาในสมองหลากหลายอย่าง แต่เขาก็ยังคงนอนอยู่ตรงนั้น ละสายตาจากชายหนุ่มอีกคนขึ้นมองเพดานสีขาวสะอาด มีเพียงหลอดไฟที่สว่างจ้าอยู่กลางห้อง

—

   เปลือกตาสีอ่อนปิดลง ประโยคแรกในหน้าจอคอมพิวเตอร์ผุดซ้ำขึ้นมาแทนที่เจ้าของใบหน้าเซื่องซึมนั่น

   ‘ผีมีจริงไหม?’ งั้นหรอ.. 

   ผมหัวเราะออกมาเบาๆ แต่กลับไม่มีเสียงเอ็ดจากอีกฝ่ายตอบกลับมาอย่างที่เคยเป็น เมื่อผมสร้างเสียงรบกวนยามที่เขาเริ่มเขียนงานอีกครั้ง

   สำหรับเขา ผมว่าเขาคงคิดว่าไม่,

   ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นสูง ความบางเบาโปร่งแสงจนเพดานสีสะอาดทะลุผ่านหลังมือ สะท้อนชัดบนแก้วตาสีเข้ม ความวูบไหวพาดผ่านเพียงชั่วเวลาที่เขากระพริบตาลง

   แต่สำหรับผม ที่ยังคงมีตัวตนอันเลือนลางอยู่ตรงนี้และยังอยากบอกให้เขารับรู้เสมอ ว่าทุกอย่างที่เขากำลังทำผมจะยังเป็นกำลังใจให้

   แม้ว่าเขาไม่อาจรับรู้มันอีกต่อไปแล้วก็ตาม