• [Fanfic BTS]

• Genre : |Os| erotic|

• Pairing: Jijin l Park Jimin*KimSeokjin l

• Rate: NC-18

• warning: Roleplay, Oral sex, Spank, Sex toy, Tail plug

สำหรับคนที่ยังไม่เคยอ่านตอน1และ2 จะมาทยอยอัพในนี้ทีหลังนะคะ

Pt1. https://minimore.com/b/ZxoyU/4

Pt2. https://minimore.com/b/ZxoyU/11

“ดอกไม้บนหลังคุณ”

“สวยใช่ไหม? ”

ซอกจินยิ้ม รู้ว่าจีมินหมายถึงอะไร

แสงอาทิตย์ส่องผ่านร่างสูงโปร่งที่ออกไปรับจุมพิตของแสงอรุณ เสื้อเชิ้ตสีขาวที่ปิดแค่คืบนั่นดูโปร่งบาง โปร่งจนเห็นความโค้งเว้า ผิวอมชมพูสะท้อนกับแสงดูเปล่งปลั่ง นวลเนียน ทำให้ซอกจินเหมือนนางฟ้าที่ดูนุ่มนวล แม้ริมฝีปากสีเชอรี่จะคาบมวนแท่งขาวที่ดูขัดกันกับเจ้าของริมฝีปาก คงจะมีแต่เพียงกลิ่นเท่านั้นที่เหมือนกัน

กลิ่นเถ้าและเชอรี่

จีมินลุกจากเตียง โอบเอวเพรียวที่ดูบางจนจีมินเริ่มสงสัยว่าขนมที่กินทุกวันถูกเก็บไว้ส่วนใดของร่างกายกัน ก่อนคำตอบจะจบลงที่แก้มนุ่มนั้นฉกฉวยลิ้มกลิ่นหวาน ก่อนที่ปลายจมูกจะไล้ลงมาฝั่งกับบ่ากว้างที่เสื้อไหลเปิดข้างนึง คนกอดด้านนึกมันเขี้ยวจึงขบเบาๆ บนผิวขาวแต่งแต้มสีแดงช้ำเพิ่มเติม คนถูกเย้าแค่ครางครือในลำคอ พ่นควันขึ้นในอากาศ และหันริมฝีปากอิ่มไปจรดขมับของคนด้านหลังเบาๆ

“ผมสงสัยอยู่นานแล้ว ว่าคุณได้มาตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ? ”

“สองปีก่อน ก่อนจะเจอคุณละมั้ง? ”

ซอกจินเองก็จำไม่ได้ มันก็แค่ช่วงเวลาที่เจ็บปวด ตอนนั้นเขาคิดแค่เพียงอยากให้มีบางอย่างที่เจ็บปวดความบอบช้ำบนหัวใจ ถึงได้สลักดอกไม้ที่มีสีฟ้าแสนน่ารักนี้ลงบนแผ่นหลังเผื่อสักวันดอกไม้และความหมายของมันจะเชื่อมโยงเขาเข้ากับใครสักคน ใครสักคนที่ที่เขารักและรักเขาเช่นกัน

และจีมินก็คือคนๆ นั้น

“Forget me notสินะ? ...ใครเป็นคนสักให้คุณล่ะ? ”

“เขาเป็นผู้ชายผิวขาว ตัวเล็กเท่าๆ คุณ น่าจะสูงกว่าสักหน่อยละมั้ง? เขาสักทั้งแขนเลย กัดผมสีเขียวมิ้นท์ด้วย แต่หน้าเขาดูตี๋ๆ จืดๆ เต้าหู้หน่อยๆ ...? ”

ในขณะที่คิมซอกจินกำลังนึกย้อนไปในภาพความทรงจำที่ไม่เลือนลางสักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้ไม่น่าจำขนาดนั้น จนไม่ทันได้สังเกตถึงบรรยากาศขุ่นมัวของคนด้านหลังที่กำลังขมวดคิ้วมุ่น แต่กระนั้นจีมินก็เป็นคนใจเย็นมีเหตุผลมากพอกับเรื่องในอดีตของคนรักจนกระทั่ง..

“งั้นเหรอ? แล้วค่าสักเท่าไหร่เหรอครับ? ”

“ไม่รู้ ตอนนั้นจ่ายด้วยเซ็..... เช็ค? ”

ซอกจินงับริมฝีปากล่างไว้ทันก่อนจะเกือบหลุดพูดอะไรที่ไม่ควรออกไป แต่ดูเหมือนว่า มันคงจะไม่ทันการเสียเท่าไหร่ เมื่อรู้ถึงเค้ารังสีบางอย่างที่กำลังคุกกรุ่นอย่างเย็นเยียบที่ด้านหลังพร้อมวงแขนที่กอดรัดเอวเพรียวแน่นขึ้น ซอกจินลอบกลืนน้ำลาย เคาะเถ้าบุหรี่ลงกับที่เขี่ยอะคริลิคใส รู้สึกเหมือนจู่ๆ ริมฝีปากก็แห้งปากรวมถึงลำคอด้วยเช่นกัน ก่อนที่ซอกจินจะพบว่าเสียงของเขาเองหายไปพร้อมๆ กับใจที่หล่นตุบไปแล้ว

“หืม......เช็คเหรอครับ? ตอนนั้นคุณมีเงินเยอะสินะ? ”

จีมินยิ้มกริ่ม ริมฝีปากหนาไล่จูบลงมาตามแนวสันหลังที่เริ่มแอ่นเกร็งตามร่องรอยอุณหภูมิ จนถึงบั้นเอวและสะโพก ซอกจินหลับตาลงแน่น รู้สึกจั๊กจี้ เพราะลมหายใจอุ่นๆ ที่เป่ารด และมันทำให้ความรู้สึกบางอย่างก่อตัวในช่วงท้อง และปั่นป่วนอย่างน่าประหลาด

“อ-อืม ต...ตรงนี้ไม่ได้....อื้น...”

ความรู้สึกปั่นป่วนมากขึ้น ในตอนที่ซอกจินรู้สึกถึงชายเสื้อที่เลิกขึ้นช้าๆ ตามฝ่ามือที่กำลังไล้ตามแนวกรอบสะโพกขึ้นสู่เอวคอด แทบจะเปลือยหากไร้เสื้อผ้าด้านบน มือรีบดึงผ้าม่านมาปิดบังกิจกรรมที่กำลังจะเกิดขึ้นเพราะกลัวสายตาของใครจะบังเอิญเห็นมันเข้า ซอกจินหลุดครางออกมาแผ่วๆ เมื่อฝ่ามือค่อยฟอนเฟ้น บีบเค้นไต่ระดับอารมณ์ และซอกจินหลุดเสียงหวานอีกครั้งกริมฝีปากเมื่อคนด้านล่างเริ่มสวมบทบาทเป็นจิตรกร ใช้ริมฝีปากประทับตราอุณหภูมิร้อนๆ ที่ตัดผิวเนียนเย็นๆ ใต้ร่มผ้า ตามด้วยความคบของฟันที่กำลังละเลียดเล็ม แต่งแต้มสีแดงก่ำคล้ายกลีบดอกไม้ลงบนแผ่นหลังของซอกจิน

ความรู้สึกหยุ่นนุ่ม ร้อน และเปียกชื้น ปั่นป่วนจนแทบจะทนไม่ไหว

จากตำแหน่งของความร้อนที่ป้วนเปี้ยนคอยตามใจริมฝีปากอย่างเอาแต่ใจ ซอกจินรู้ได้ทันทีว่าตรงนั้นคือตำแหน่งใด

ก็ตำแหน่งรอยสักของซอกจินยังไงล่ะ

“จีมิน...พอเถอะ...อือ ตรงนี้ไม่ได้...”

แต่ดูเหมือนคนรักจะถูกอารมณ์หึงหวงครอบงำเสียแล้ว ซอกจินเม้มปากแน่น เรียวขาเริ่มสั่นเทิ้ม นิ้วที่ยึดเกาะขอบหน้าต่างไว้เริ่มขึ้นข้อขาว แทบจะคิดอะไรไม่ออกตอนที่มือกร้านเคล้นคลึงสะโพกเขาอย่างเอาแต่ใจ

“ด....แด๊ดดี้คะ...”

“คะ? ”

“ไม่เอาตรงนี้ได้ไหม....ได้โปรด”

“ถ้าแด๊ดไม่ทำตรงนี้ หนูจะตามใจแด๊ดใช่ไหมคะ? ”

“ค...ค่ะ”

“หึ ถือว่าตกลงแล้วนะคะเด็กดี”

x

“อ๊ะ! ”

“อดทนหน่อยสิคะ”

“ด...แด๊ดดี้ เอามันออกไปไม่ได้เหรอ? ”

“ไหนหนูบอกจะตามใจแด๊ดไงคะ? ”

ซอกจินกัดริมฝีปากแน่นพลางสะอื้นฮัก เปลือกตาแดงปิดแน่น แพขนตาชุ่มๆ และใบหน้าแดงปลั่งช่างน่าอ็นดู ลำตัวครึ่งบนของคนเก่งพาดอยู่บนตักแกร่ง ขณะที่สะโพกพยายามยกเกร็งโก่งโค้งรับเอาบางอย่างเข้าที่แด๊ดดี้ป้อนให้เข้าในร่างกาย ซอกจินสะอื้น ครางเสียงหลงเมื่อจีมินดันมันเข้ามาจนสุด หอบหายใจหนักจนตัวโยน เม้มปากแน่นกับความอึดอัดที่เพิ่มขึ้น

ทั้งๆ ที่ข้างในก็มีอีกอันแล้วแท้ๆ

“แด๊ดบอกไม่ให้เกร็ง หนูนี่ดื้อจริงๆ ” ฝ่ามือกร้านฟาดเข้าที่ก้นเนียน แกล้งคนบนตัก และใช้ปลายนิ้วละไล้เบาๆ บนผิวเนื้อแดงป้านที่เริ่มร้อนขึ้นนิดๆ เพราะน้ำหนักมือที่ไม่หนักไม่เบาฟาดเข้าเมื่อครู่

จีมินก้มลงไปใกล้ใบหู กระซิบดั่งซาตานล่อลวงลูกแกะ น้ำเสียงทุ้มนุ่มคลอเคลียกระเซ้าเย้าแหย่ปนความออดอ้อนทำให้คนฟังเขินอาย

“อยากให้แด๊ดมีความสุขไหมคะ?

ซอกจินพยักหน้ารับทั้งน้ำตา

“งั้น,—-

ใช้ปากของหนู ทำให้แด๊ดมีความสุขสิคะ คนเก่ง”

คนเก่งพยักหน้าหงึกหงัก ว่าง่ายอย่างเชื่องเชื่อ ถอยลงไปนั่งกับพื้นอย่างรู้งาน มือเรียวถอดรั้งกางเกงลงมาพร้อมชั้นใน กดจูบที่ส่วนฐานและแลบลิ้นเลียเบาๆ จนท่อนเนื้อร้อนกระตุกเล็กน้อย คนเก่งจึงลากปลายลิ้น ลัดเลาะตามแนวเส้นเลือดจนกระทั่งสุดความยาว จุมพิตเบาๆ อีกครั้งที่ปลายหัวหยัก ก่อนที่ใช้ริมฝีปากปรนเปรอให้แด๊ดเป็นอย่างดี

แด๊ดดี้ปิดเปลือกตาลงรับความสุขสมจากริมฝีปาก แหงนใบหน้าขึ้นจนเห็นแนวสันกระเดือก จีมินหอบหายใจหนัก เกร็งกล้ามเนื้อทุกส่วนจนหน้าท้องขึ้นเป็นลอน ปลายนิ้วจิกเข้ากับขอบเตียงจนเส้นเลือดบนท่อนแขนปูดโปน หลุดครางทุ้มพร่าเป็นบางครั้ง

ก่อนที่จะก้มลงมา ปรือนัยน์ตาที่เต็มไปด้วยหมอกราคะมองที่บานกระจกที่ตั้งอยู่ชิดผนังฝั่งปลายเตียง

เขาเห็นคนเก่งกำลังขยับศีรษะปรนเปรอ ไล้ลงมามองสัดส่วนร่างกายที่มีไหล่กว้าง แต่กลับมีเอวคอดเพรียวและสะโพกที่ผายออกเล็กๆ เหมือนสตรี แต่ที่ทำให้แด๊ดดี้พึงพอใจที่สุดเห็นจะเป็นเจ้าหางฟูๆ สีขาวที่คนเก่งของเขายอมใส่ มันทำให้จีมินนึกถึงแมวเปอร์เซียร์ขนฟู

ใช่ สำหรับพัคจีมิน ซอกจินก็เหมือนลูกแมวที่ทั้งเชื่องและขี้อ้อนและมันทำให้เขาอดที่จะแกล้งลูกแมวคนเก่งของเขาไม่ได้เสียด้วยมือหยิบรีโมทอันเล็กขึ้นมา เขามองปุ่มก่อนกดลงไป คนเก่งสะดุ้งครางฮือในลำคอจนจีมินต้องสูดริมฝีปาก

“ฮ...ฮื่อ…...อื้น!!? ”

ซอกจินครางฮือ ผละริมฝีปากเปียกชุ่มออกมาเมื่อบางอย่างข้างในเริ่มสั่นถี่ในจุดที่หมิ่นเหม่ และอึดอัดมากขึ้นเมื่อบีบรัดสิ่งที่อยู่ข้างในมากขึ้น คนเก่งช้อนตามองอ้อนแด๊ดดี้ทั้งน้ำตา “..แด๊ด..ดี้..”แต่สิ่งที่ตอบรับกลับมีเพียงรอยยิ้มกรุ่มกริ่มกับคำสั่งแสนเนิบนาบ

“ทำต่อสิคะ” นิ้วสอดเข้าเรือนผมหลังท้ายทอย ก่อนดันให้ริมฝีปากรับตัวตนที่กำลังตื่นตัวของจีมินอีกครั้ง ซอกจินปรนเปรออย่างดี ไม่บกพร่องใดๆ รสชาติและกลิ่นของเป็นชายกำลังผลักดันให้ซอกจินเคลิ้มไปกับรสชาติของท่อนเนื้อที่กำลังขยับเข้าออกรุนแรงขึ้น แต่คนเก่งก็ขยับอ้าปากและสอดรับจังหวะเอาแต่ใจของแด๊ดดี้อย่างดี ประกายที่กำลังลุกไหม้ในแววตาของจีมิน ประกายอารมณ์ที่กำลังให้ซอกจินเริงโลดไปกับมัน ผีเสื้อนับพันกำลังโบยบินด้วยความเริงร่า

แด๊ดดี้สบกับนัยน์ตาวาวน้ำ ประกายที่เย้ายวนและเชื้อเชิญ แก้มแดงปลั่ง ภาพของริมฝีปากที่ขึ้นสีแดงก่ำที่ชุ่มช่ำไปด้วยคราบน้ำทั้งของเขาและคนเก่ง ภาพตัวตนของเขาที่กำลังผลุบเข้าออกโพรงปากร้อนชื้น ทำให้นิ้วของจีมินกดเร่งรีโมทไปถึงขีดสุด ซอกจินครางฮือเมื่อของเล่นข้างสั่นถี่มากกว่าเก่า ทุกอย่างเริ่มจะพรั่งพรูจนกระทั่งจีมินกดให้ซอกจินรองรับห้วงอารมณ์ที่เขาปลดปล่อยทุกหยาดหยด ริมฝีปากรูดรั้งดูดดึงท่อนเนื้อที่อ่อนตัวลงจนหมดสิ่งที่คั่งค้างแล้วจึงผละออกมาทั้งสำลักและหอบหายใจหนัก

จีมินที่ระดับอารมณ์ลดลงมาในระดับปกติแล้วมองใบหน้าอ้อดอ้อนติดจนหงอยที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบต่างด้วยความเอ็นดู มุมปากยกขึ้นแฝงความเจ้าเล่ห์ไม่น่าไว้ใจไว้ในเส้นริมฝีปาก

“ว่าไงคะ? ”

“จ-จิน”

“คะ? ”

“....หนูยังไม่เสร็จเลยค่ะ…”

คนเก่งพูดด้วยใบหน้าแดงก่ำ ช้อนตามองคนเป็นแด๊ดดี้ของตนด้วยประกายออดอ้อน จีมินยกยิ้ม มองคนที่นั่งกับพื้นพลางไขว้ห้างเท้าคาง

“แล้วหนูคิดว่า…..แด๊ดควรทำยังไงดี? ”

ซอกจินกลืนน้ำลายกับคำถาม นัยน์ตากลมเสมองไปอีกทางก่อนหันกลับมามองสบแววตาแสนเจ้าเล่ห์ที่มองมาก่อนอยู่แล้ว ซอกจินกลืนน้ำลาย ลุกขึ้นด้วยขาสั่นเทิ้ม ขึ้นคร่อมตัก ในตำแหน่งหมิ่นเหม่ที่หางฟูกำลังละคลอเคลียที่เจ้าหนูของจีมิน

“Please…...fu*k my ass with yours, Daddy”

“Oh, Damn”  จีมินคำราม  “You Cheeky Kitty want Daddy fu*k your ass right? "

x

“ด-แด๊ดดี้ แด๊ดดี้ หนูไม่ไหวแล้ว อื้อ! ”

“อดทนอีกนิดนะคนเก่ง”

“อ๊ะ! ม...มันลึกไป”

“แต่หนูก็ชอบนี่คะ? ใช่ไหมหืม? ชอบให้แด๊ดทำแบบนี้ใช่ไหมคะคนเก่ง? ”

“ค..ค่ะ อ๊า! ”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

มื้อเที่ยงของพัคจีมินเป็นอาหารแช่แข็งง่ายๆ แค่เอาเข้าเวฟและรออีก3นาทีก็จะได้ที่ มันเป็นเรื่องช่วยไม่ได้ พวกเขามีเซ็กส์กันตลอดเช้า ตอนที่จีมินเสร็จอีกครั้ง ซอกจินก็แทบจะหลับแล้ว หลังจากจัดการเช็ดเนื้อเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ซอกจินแล้ว ก็กลายเป็นว่าไม่มีคนทำมื้อเที่ยงให้ทาน ยิ่งคนอย่างพัคจีมินด้วยแล้ว อย่างดีเขาก็แค่เป็นลูกมือช่วยซอกจินในครัว ไม่เคยทำเองแบบจริงๆ จังๆ เขากลัวครัวจะไหม้เสียด้วยซ้ำ

จีมินยกมือทาบหน้าท้องฟังเสียงโครกครากที่กระเพราะกำลังร้องเรียกอาหาร

“ให้ตายสิ อย่าร้องมากได้ไหม ก็รู้หรอกน่าว่าใช้แรงไปเยอะ…..”

พัคจีมินบ่นเบาๆ หน้าไมโครเวฟขณะรอให้อาหารแช่แข็งเสร็จสักที

-FIN-

#สถานีอวกาศno95

Story by Macbeth1995

Talk;

พล๊อตเนี่ยเป็นสิ่งที่ผุดขึ้นมาปุปปับเหมือนดอกเห็ดเลยนะคะ

แถมตอนนี้กามทั้งเรื่องอีกต่างหาก (เขิน)

ไม่มีอะไรมากมายไปกว่าจู่ๆก็นึกถึงประโยคว่า "ดอกไม้บนหลังคุณสวยดีนะ"  "สวยใช่ไหมล่ะ"

"ใช่ สวยมาก" "งั้นก็ดมมันสิ" อะไรทำนองนี้ล่ะค่ะ ตอนแรกจะเขียนฟุ้งๆเฟ้อๆตามประสา แต่ไม่เป็นแบบนั้นซะแล้ว

ว้า เอาเป็นว่าขอตัวไปเขียนอีกเรื่องก่อนนะคะ อันนี้มาเซอร์ไพรซ์เฉยๆ อิอิ

ป.ล.ถ้าหนูพิมพ์ผิดอีกก็ฟาดได้เลยค่ะ ทำไมก็ไม่รู้ มันถึงผิดอยู่เรื่อย ฟฟฟ