เอาจริง ๆ เริ่มตื่นเต้นตั้งแต่พี่ที่ We are innosense โทรมาแล้วล่ะ ส่ง resume ไปตอนเช้า เย็นวันนั้นพี่เค้าโทรมาเลย สองวันที่ผ่านมาก็มีแต่เรื่องนี้อยู่ในหัว ว่าแบบ เห้ย ทำไมพี่เค้าเรียกไปคุยวะ คือตอนพี่เค้าโทรมา เค้าก็ถามว่ามีงานเขียนบ้างมั้ย นี่ก็เป็นคนตรง ๆ ซื่อ ๆ ก็เลยบอกไปตามความจริงว่าไม่มีเลยค่ะ โอโห อะไรกันเนี่ย พี่เค้าก็เลยบอกว่างั้นลองเข้ามาคุยกันก่อนวันพฤหัสนี้ บ่ายสามโมงถ้าจะไม่มาบอกก่อนนะ ถ้ามาก็อย่าสาย นาทีนั้นคือกลัวมาก ทำไมดุจังอ่ะ
"เอาวะ เป็นไงเป็นกัน" จริง ๆ แล้วประโยคนี้เป็นคำพูดที่ชอบใช้ให้กำลังใจตัวเองมาโดยตลอด
ตืนเต้นขนาดไหนให้ทาย นัดบ่ายสาม มาถึงตั้งแต่บ่ายครึ่ง ก็เลยไปนั่งรอที่ร้านกาแฟ บอกเลย ว่านี่เป็นครั้งแรกที่กินกาแฟไม่หมดแก้ว ใจสั่นมากตอนนั้น ไม่รู้ว่าเป็นเพราะกาแฟ หรือตื่นเต้นกันแน่ แต่ถ้าให้เดาน่าจะเป็นอย่างหลังมากกว่า
พอใกล้บ่ายสามก็เดินกลับไปที่บริษัท โห ตื่นเต้นมาก แต่พอได้คุยกับพี่เค้าก็ไม่ได้กดดันอย่างที่คิดนะ บรรยากาศการสัมภาษณ์ (ที่พี่เค้าเรียกว่าการคุย) ค่อนข้างดีเลยล่ะ ไม่ได้ตื่นเต้นเท่าตอนแรกแล้ว แต่พอตอนที่ต้องพูดภาษาอังกฤษนี่ก็ไปไม่เป็นอีกแล้ว ตื่นเต้นทีไรพูดไม่ได้ทุกที ต่อไปนี้ต้องฝึกพูดบ่อย ๆ ซะแล้ว :3
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in