ว่ากันว่า "ความห่างไกล" ทำให้รู้สึกห่างเหิน
ถ้าเป็น 10ปี 20ปีก่อน มันก็คงเป็นอย่างนั้นจริงๆ
ในช่วงที่ต้องติดต่อกันด้วย
ค่าโทรศัพท์นาทีละ 1-3บาท
ค่าอินเตอร์เน็ตคิดเป็นชั่วโมงละ99บาท
ค่าแสตมป์ดวงละ 2-3บาท
และทุกอย่างต้องอาศัยระยะเวลาในการรอ
ความห่างไกล จึงตกเป็นผู้ต้องหาหลัก เป็นสาเหตุของการเลิกลา
แต่นั่นคือเหตุการณ์เมื่อ 10 กว่าปีก่อน
ตอนนี้เราอยู่ในยุคของเทคโนโลยี และดิจิตัล
การติดต่อกันง่ายเพียงพริบตา
ไม่ใช่แค่เสียงเหมือนเมื่อก่อน แต่ยังมีภาพ รวมถึง
applicationที่ทำให้ทั้งสองฝั่งมีปฏิสัมพันธ์กันตลอดเวลา
คิดถึงก็ กด call
อยากอวดของ ก็เปิด facetime
ทุกอย่างดูง่ายไปหมด แต่ก็มีอย่างนึงที่ไม่ง่ายเลย
จะคุยกันขนาดไหน จะconnect กันง่ายขนาดไหน
แต่ก็ไม่สามารถ "กอด" กันได้จริงๆ
ไม่สามารถ "จับมือ" กันเดินข้ามถนนได้
ไม่สามารถ "นั่งกินข้าว" ด้วยกันได้
ไม่สามารถ "เล่าเรื่องตลกๆและทำท่าทางประกอบให้ดูได้ทันที"
ความห่างไกล ก็ยังเป็นผู้ต้องหา อยู่ดี
ไม่ยุติธรรมกับความ "ห่างไกล" เลยสักนิด
ถ้าลองมองอีกมุมนึง
ความห่างไกล
อาจกำลัง สอนให้เรารู้ว่าวันเวลาที่ได้ใช้ด้วยกันมีค่ามากแค่ไหน
ความห่างไกล
อาจกำลัง สอนให้เรารู้จักความ "อดทน"
ความห่างไกล
อาจกำลัง ย้ำเตือนว่า "ทุกวินาทีที่อยู่ด้วยกันเรามีความสุขมากซะจนไม่อาจลืมเลือน"
ความรู้สึกดีที่เพิ่มขึ้นทุกวัน เป็นตัวกระตุ้นให้รู้สึกว่าความห่างไกลคืออุปสรรค
แต่อันที่จริงแล้วมันกลับทำให้รู้ว่า "ความห่างไกล" ไม่ได้เป็นตัวจำกัดความรู้สึกที่เกิดขึ้น
ความคิดที่ว่าระยะทางคือปัญหาของความรู้สึกมันคงไม่ตอบโจทย์
แต่จริงๆแล้วคือระยะห่างของความรู้สึกมากกว่า ที่สร้างปัญหา
เราไม่ได้เริ่มต้นทุกอย่างด้วยความใกล้ชิด
เราไม่ได้คิดว่าระยะทางคืออุปสรรคตั้งแต่ต้น
ถึงเราจะอยู่ไกลกันขนาดไหน แต่เชื่อสิ ว่าเราใกล้กันได้ตลอดเวลา
^^
ก็ตอนนี้ คุณ คือ 1/2 ของเวลาในชีวิตเราแล้ว
เป็นส่วนใหญ่ในความรู้สึก
เราอยากให้คุณมีความรู้สึกที่ใกล้กัน เหมือนที่เรารู้สึกนะ
เวลาดีๆที่เรารู้จักกัน มันมีค่ามากกว่าจะทำให้ "ความห่างไกล", มาแยกไป
"ถ้ามีโอกาส เราก็อยากเป็นคนใกล้ๆคุณ"
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in