ถ้าคุณเป็นท็อปอัลฟ่า 

          สิ่งแรกที่คุณคิดจะทำคืออะไร? อาจจะเป็นควงไฮโอเมก้าสักคนหรือหลายคน ลองทำอะไรบ้าๆกับพวกอัลฟ่าด้วยกันเพราะจะไม่มีใครห้ามคุณ คุณคงได้แค่จินตนาการ เพราะท็อปอัลฟ่าตัวจริงอย่างคิมแทฮยองรู้ดีว่าสายเลือดอัลฟ่าตัวท็อปสามารถทำอะไรได้มากกว่านั้น

          เช่นการนั่งกินที่คนอื่นบนโซฟา อ้าขาเอกเขนกตามที่ตัวเองสบายใจ หลังมือที่ปูดนูนไปด้วยเส้นเลือดวางอยู่ที่หน้าขาในท่วงท่าที่ผ่อนคลาย หากแต่สายตาดุเข้มนั่นไม่เคยปล่อยให้คนถูกมองหายใจได้ทั่วท้องคิมวีพาดแขนไปตามพนักโซฟา ในหัวครุ่นคิดอะไรมากมาย ปลายนิ้วพรมตึกตึกบนต้นขาตัวเอง 

          “มานี่”

          เขาเอ่ยเสียงทุ้มเรียบ ออกคำสั่งผ่านกระแสน้ำเสียง 

          ปกติคิมเล็กเป็นคนอารมณ์ดี เขาเจ้าสำราญ ,ใคร ๆ ก็ทราบ หากไม่ทำตัวขัดใจหรือรกหูรกตา เขาก็พร้อมที่จะเผยด้านเป็นมิตรเสมอ หากแต่มันก็มีข้อยกเว้น แทฮยองไม่ชอบคนดื้อเท่าไหร่ และพัคจีมินก็เลยขอบเขตคำว่าดื้อไปมาก นั่นเป็นสาเหตุหลักที่ทำให้อัลฟ่าไม่ค่อยสบอารมณ์นักในตอนนี้

          พัคจีมิน , โอเมก้า ควบด้วยตำแหน่งเพื่อนสนิทของคิมแทฮยองมาตลอดชีวิต เขาเป็นไฮโอเมก้า ลูกคุณหนูที่ดันเกิดมาผ่าเหล่าเชื้อสายอัลฟ่าคนทั้งตระกูล ถูกประคบประหงมอย่างดีจนปลายคางเรียวนั้นเชิดอย่างจองหองถือตัวเสมอมา ใส่ปลอกคอประดับเพชรเพียงเพราะมันสวยและเข้ากับตัวเอง ไม่ใช่เพื่อโพรเทคหลังคอจากอัลฟ่าแต่อย่างใด 

          ถ้าจะมีอัลฟ่าปลายแถวคนไหนจะมาทำร้ายเขา นั่นก็แปลว่าต้องล้มคิมแทฮยองให้ได้ก่อน ซึ่งนั่นเป็นเรื่องที่ค่อนข้างเป็นไปได้ยาก เพราะตรงนี้ทำให้จีมินเป็นโอเมก้าที่ใช้ชีวิตได้อย่างสุ่มเสี่ยง ไม่เคยกังวลเรื่องรอยกัดหลังคอ ในเมื่อมันไม่มีทางที่ใครจะมาเมทกับเขาได้โดยไม่ผ่านการยินยอม 

          “Jimin , Don’t made me repeat myself.”

          คิมวีเตือนอีกครั้งเมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทโอเมก้าตัวดียังไม่ยอมก้าวเท้าจากจุดที่ยืนอยู่แม้ครึ่งก้าว จีมินเสยเส้นผมสีชมพูขึ้นพร้อมถอนหายใจเชิงหงุดหงิด แต่ก็ยอมก้าวขาเรียวใต้กางเกงหนังรัดรูปสีดำที่ฆ่าคนได้ได้แค่มองไปหาอัลฟ่า โชคเกอร์ประดับเพชรล้อแสงไฟจนรอบตัวโอเมก้าคล้ายดูเป็นภาพฟุ้งฝัน จีมินเกิดมาเป็นโอเมก้าที่พร้อมด้วยรูปและทรัพย์ มีเสน่ห์และกลิ่นเฉพาะตัวแบบที่ทำให้ใครต่อใครตกหลุมรักได้ง่ายๆ และเจ้าตัวก็รู้จักตัวเองดีจนน่าโมโห— 

         โอเมก้าเดินมาจนปลายรองเท้าบูทหนังชนกับขอบโซฟา คิมแทฮยองเงยหน้าสบตากับจีมินที่ยืนอยู่ ในดวงตามีแววดื้อรั้นเสมอ นั่นแหละจีมิน ,เพื่อนของเขา ,โอเมก้าของเขา

          “นั่ง”

          ไม่ใช่ตรงไหน แต่จีมินรู้จักที่นั่งของตัวเองดีที่สุด โอเมก้าวาดขาคร่อมช่วงล่างของอัลฟ่าแล้วทิ้งสะโพกสวยทับคิมแทฮยองไม่เบาแรง แต่ก็รู้ดีอีกว่าแค่นี้ไม่ได้ทำให้เพื่อนสนิทสมัยเด็กสะเทือนอะไรเลย คิมวียอมขยับมือมาประคองเอวเล็กไว้ไม่ให้หงายหลังไปซะก่อนตามความเคยชิน จีมินจับบ่ากว้างไว้เป็นหลักยึด อัลฟ่ากับโอเมก้าจ้องตากันอยู่ร่วมนาที ก่อนที่แทฮยองจะยอมแพ้ไปก่อน

          “ดื้อ”

          “ดื้ออะไร พูดให้มันดีๆ” 

          “จีมิน”

          แทฮยองกดเสียงต่ำปรามตอนที่โอเมก้าเริ่มใช้น้ำเสียงที่ไม่ดีกับเขา คิ้วเรียวขมวดมุ่นกันทั้งคู่ จีมินไม่พอใจที่ตนเองเหมือนกำลังถูกอัลฟ่าคุกคาม เราสนิทกันมาก เพราะแบบนั้นกลิ่นหรือฟีโรโมนของแทฮยองค่อนข้างเอฟเฟกต์ต่อเขา นั่นมันแย่ จีมินชินกับกลิ่นต้นสนสดของแทฮยองจนนึกเวียนหัวกับทุกกลิ่นของคนอื่นที่ไม่ใช่คิมเล็กคนนี้ และถ้าคิมแทฮยองกำลังแปรปรวนทางอารมณ์ เขาจะรับรู้ได้ทันที 

          แรงเค้นที่เอวเบาสลับแรง จีมินรู้สึกความร้อนผ่าวกำลังก่อตัวจากตรงนั้น ฝ่ามือเล็กขยำบ่ากว้างผ่านผ้าเนื้อดีจนมันยับยู่ 

          “แทฮยอง”

          จีมินกดเสียงต่ำเพื่อปรามอัลฟ่าบ้าง แต่คิมวีเป็นท็อปอัลฟ่า ไม่เคยมีใครสั่งเขาได้อยู่แล้ว รอยยิ้มร้ายจุดที่มุมปาก จีมินนึกเกลียดความสนิทของเราอีกครั้งเพราะมันทำให้อัลฟ่ารู้จุดอ่อนเขาไปเสียหมด 

          “บอกฉันมา ทำไมถึงหนีมาที่นี่คนเดียว”

          “ฉันไม่ได้หนี…อือ”

          จีมินเถียงเสียงค่อย ไม่มีความหนักแน่นในคำพูด ปลายประโยคแผ่วลงและถูกแทรกด้วยเสียงครางต่ำในลำคอ จีมินเป็นโอเมก้ากลิ่นซิตรัส ผสมกลิ่นใบกระวานกับพริกไทยอ่อนจาง และตอนนี้กลิ่นนั้นก็กำลังผสมรวมเข้ากับกลิ่นประจำตัวของอัลฟ่า ความสนิทสนมและพันธะระหว่างอัลฟ่ากับโอเมก้าเป็นปัจจัยที่ส่งผลว่ากลิ่นของพวกเราจะเข้ากันดีแค่ไหน จากความสนิทที่มี แค่มีใครคนหนึ่งถูกกระตุ้นจนปล่อยฟีโรโมนออกมา กลิ่นของอีกคนก็พร้อมปล่อยออกมาผสมให้กลายเป็นกลิ่นของเรา และนั่นเป็นสิ่งที่แทฮยองชอบที่สุด กลิ่นนั้นจะทิ้งตัวบนริมผิวของโอเมก้า สร้างอาณาเขตห้ามให้ใครคนอื่นมารุกราน กลิ่นของท็อปอัลฟ่าไม่มีใครกล้าเสี่ยงงัดด้วยเท่าไหร่ ,นั่นทำให้จีมินไม่เคยจะระวังตัวสักนิด 

          มือของแทฮยองร้อนจนผ่านอุณหภูมิลงมาที่ผิวเนื้อได้อย่างง่ายดาย เกี่ยวรั้งให้เอวคอดขยับเข้ามาชิดจนปลายจมูกของอัลฟ่าทาบลงกับแอ่งชีพจร จีมินเนื้อตัวร้อนผ่าวตามอารมณ์ที่ค่อย ๆ ก่อตัว สะโพกสวยเริ่มขยับบดเบียดลงมาไม่อยู่นิ่ง คิมวีสูดรับกลิ่นประจำตัวของเพื่อนสนิทเข้าปอด เอ่ยชิดริมผิวเสียงต่ำ

          “ถ้ายังไม่พูด ฉันเอานายตายแน่”

          จีมินเม้มปาก แหงนคอให้อัลฟ่าพรมจูบเหนือแนวปลอกคอได้ถนัดถนี่ ลมหายใจขาดห้วง ไม่มีอาการต่อต้านใดในเมื่อโอเมก้าเชื่ออัลฟ่าของเขาสุดหัวใจ และแทฮยองที่ถึงดูเหมือนจะขี้เล่นและทำตัวตามสบายตลอด จีมินก็รู้ดีอีกว่าอีกฝ่ายไม่เคยพูดเล่นเลย เพราะไม่อยากโดนแทฮยองเอาจนตาย (ในอีกความหมายนึง) จริง ๆ เลยพยายามรวบรวมคำพูดจากสติที่กำลังกระเจิดกระเจิง

          “ก็นาย นายเอาโอเมก้าคนอื่นมาที่บ้าน…”

            “หือ?”

          “ฉันได้กลิ่น! มันมีกลิ่นโอเมก้าคนอื่นบนตัวนาย!”

          จีมินแหวเสียงสั่น ไม่ทันไรน้ำตาหยดแรกก็ร่วงหล่นลงมาจากดวงตาสวย อัลฟ่าตกใจ ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยหยดน้ำออกจากดวงตาสวย จีมินเป็นโอเมก้าแต่ไม่ค่อยจะร้องไห้เท่าไหร่นัก ยกเว้นมีเรื่องที่ไปกระทบจิตใจอีกฝ่ายเข้าจริง ๆ —หรือกำลังจะเข้าสู่ช่วงฮีท 

          “นี่จีมิน ฟังฉันนะ” 

          แทฮยองพูดเสียงทุ้มนุ่มเพื่อปลอบโยนโอเมก้า กลิ่นของจีมินบอกเขาได้ว่าโอเมก้ากำลังอยู่ในสภาพจิตใจที่ไม่มั่นคง และเขาต้องทำให้จีมินรู้สึกปลอดภัยได้มากที่สุด นั่นคือสัญชาติญาณของการเป็นอัลฟ่า

          “กลิ่นนั้นมันเป็นของจองกุกไง เมทของยุนกิ พวกเขาทะเลาะกันเลยมาหาฉันที่บ้าน เราปลอบใจกันนิดหน่อย แต่โอเมก้าคนนั้นมีเมทแล้ว เราเป็นเพื่อนกัน นอกจากนั่งอยู่ห้องรับแขกด้วยกัน เราก็ไม่ได้แตะตัวไปมากกว่านั้นเลย” 

          จีมินสบตากับอัลฟ่า มือคู่น้อยถูกจับกุมแล้วใช้นิ้วโป้งวนปลอบที่หลังฝ่ามือเบา ๆ แทฮยองเป็นแบบนี้เสมอ รู้เสมอว่าต้องทำยังไงโอเมก้าถึงจะฟังเขา 

          “จริงนะ?”

          “อืม”

          “ไม่โกหกจีมินใช่มั้ย”

          “ครับ ไม่โกหกจีมิน สาบานด้วยเกียรติของอัลฟ่าเลย”

          แทฮยองพรมจูบที่ข้างแก้มของคนขี้แย เสียงเล็กเสียงน้อยที่จีมินทำตอนร้องไห้แล้วถามเขานั่นน่ารักเป็นบ้า โอเมก้ากำลังท้าทายเส้นความอดทนของเขามากไปจริง ๆ 

          แต่เพราะกลิ่นของโอเมก้าคนอื่น จีมินถึงกับต้องหนีมาที่นี่? ถ้าเขาไม่ได้สายคอยรายงานการเคลื่อนไหวของจีมินตลอดแล้วเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นมาจะทำยังไง นั่นทำให้เขาโมโหในตอนแรกจริง ๆ แต่โอเมก้ามีระบบความคิดที่ซับซ้อนและละเอียดอ่อนกว่าอัลฟ่ามากนัก เขาจึงไม่อาจจะทำความเข้าใจจีมินได้ทั้งหมด ปกติจีมินที่เติบโตมาในสังคมที่มีแต่อัลฟ่าก็ค่อนข้างมีกราฟอารมณ์คงที่ มีไม่กี่เรื่องที่ทำจีมินไขว้เขวและสับสนได้ เมื่อพินิจกลิ่นหอมของโอเมก้าดี ๆ แทฮยองก็มุ่นคิ้ว

          “จีมิน นายใกล้ฮีท?”

          โอเมก้าสบตาของแทฮยอง กะพริบตาสองครั้งแล้วก็พยักหน้าหนึ่งที นั่นก็มากเกินพอแล้ว ฝ่ามือที่สงบไปครู่หนึ่งเริ่มคั้นเอวของจีมินด้วยแรงอารมณ์ที่ปะทุขึ้น

          “กล้ามากนะจีมิน หนีมาที่นี่ทั้ง ๆ ที่ใกล้ฮีท อยากตายหรือยังไง?”

          กลิ่นของโอเมก้าใกล้ฮีทเป็นเหยื่อล่อชั้นดีที่จะกระตุ้นความต้องการของอัลฟ่า จีมินยังไม่ได้เมท และไฮโอเมก้าย่อมมีกลิ่นหอมหวานมากเป็นธรรมดา นั่นแปลว่าถ้าเกิดจีมินฮีทขึ้นมา ก็ยากแล้วที่เด็กคนนี้จะรอดคมเขี้ยวจากอัลฟ่าทั้งคลับ รู้ทั้งรู้แต่ก็ยังรั้นจะมาที่นี่ ราวไม่ได้สนใจใยดีความปลอดภัยของตัวเองสักนิด การที่โอเมก้าใต้การปกครองของเขาไม่เชื่อฟัง มันทำให้แทฮยอง—โกรธ

          “อย่า อย่าโกรธนะ”

          จีมินเสียงสั่น ไม่รู้ว่าจะปรามยังไงดีในเมื่อเขาอธิบายความคิดของตนเองออกมาเป็นเหตุผลที่แทฮยองจะฟังขึ้นไม่ได้ แทฮยองตอนโกรธน่ากลัวจนจีมินไม่อยากเผชิญหน้าด้วย 

          “แล้วมาที่นี่ทำไม”

          แทฮยองพยายามเย็นลงให้โอเมก้า เขาพยายามเสมอเพื่อไม่ให้คนในปกครองอย่างจีมินตกใจหรือหวาดผวาจนแตกสลาย แต่อัลฟ่ามักอารมณ์รุนแรง บางครั้งเขาเผลอหนักมือกับจีมินมากเกินไปบ้าง และมันทำให้เขารู้สึกแย่ เจตนาที่คิมเล็กมีคือปกป้องโอเมก้าให้ดีที่สุด ทั้งกายและใจ แต่เหมือนจีมินจะไม่ค่อยให้ความร่วมมือกับเขาเท่าไหร่ เส้นความอดทนของอัลฟ่ากำลังถูกต่อขึ้นอย่างจำกัด

          จีมินเงียบไปพักหนึ่ง เนื้อตัวร้อนผ่าวสั่นระริก ริมฝีปากถูกเม้มแล้วคายอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่โอเมก้าจะตัดสินใจพูดมันออกมา

          “ก็แค่อยากรู้เอง ว่าจริง ๆ แล้วจีมินมีเสน่ห์มั้ย...”

          อัลฟ่าเลิกคิ้ว จีมินในตอนนี้ดูเปราะบาง ไม่ใช่คุณหนูเล็กแห่งตระกูลพัคที่เชิดปลางคางเหนือทุกคนอีกต่อไป แต่เป็นโอเมก้าตัวน้อยที่สูญเสียความมั่นใจของตนเองต่อหน้าอัลฟ่าของเขา

          “ทำไมคิดแบบนั้น”

          จีมินสบตากับอัลฟ่า ดวงตาใสสั่นระริก นอกจากความสั่นไหวแล้วแทฮยองยังสังเกตได้ถึงความน้อยใจที่ซ่อนอยู่ 

          “ก็แทฮยองไม่ยอมเมทกับจีมิน” 

          คำพูดนั้นเหมือนมีค้อนปอนด์ทุบเข้าที่หัวอัลฟ่าอย่างจัง เขาจ้องไปที่โอเมก้าคล้ายคนโง่งม ท่าทีที่คล้ายกับการปฏิเสธจนจีมินที่อยู่ในสภาวะไม่มั่นคงจึงร้องไห้อีกครั้ง ซุกใบหน้าเข้ากับบ่าของอัลฟ่าที่เขาใช้เป็นที่พึ่งมาตลอดยี่สิบปี เสียงอู้อี้ลอดออกมาเป็นคำว่าขอโทษ ไม่ต้องคิดอะไรก็ได้ แทฮยองยังไม่ได้สติ ฝ่ามือกว้างลูบแผ่นหลังเล็กไปมาเพื่อเป็นการปลอบ คำพูดของจีมินก้องสะท้อนในหัววนไปวนมา

          เขาและจีมินเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก เข้ากันได้ดีในทุกเรื่อง พอผลออกมาว่าเขากับจีมินเป็นอัลฟ่าและโอเมก้าก็ไม่เคยทำให้ความสัมพันธ์ของเราเปลี่ยนไป เขายังคอยปกป้องจีมินเหมือนเก่า ทิ้งกลิ่นและความเป็นเจ้าของไว้บนเรือนร่างเล็ก ๆ นี้แทบทุกที่ พยายามทำให้ตัวเองแข็งแกร่งเพื่อที่จะไม่ให้มีใครกล้ามางัดกับเขาเพื่อทำร้ายจีมิน ถ้าในอนาคตข้างหน้าจีมินจะถูกใจหรือเจอโซลเมทอัลฟ่าคนไหน มันก็ต้องผ่านเขาไปก่อนทั้งนั้น 

          จีมินตัวติดกับแทฮยองมาก แต่เราก็ยังเป็นเพื่อนกัน พอเข้าสู่ช่วงวัยเจริญพันธุ์เมื่อสองปีที่แล้ว จีมินขอให้เขาช่วย เขาก็ช่วย แต่เราก็ยังเป็นเพื่อนกัน เราขลุกอยู่ด้วยกันตลอดทั้งช่วงฮีทของจีมินและช่วงรัทของแทฮยอง กลิ่นที่เคยผสมอ่อนจางรอบตัวก็เริ่มฝังลงไปลึกขึ้น เราใกล้เคียงกับคำว่าโซลเมท แต่ไม่มีใครรู้พวกเราก็ยังเป็นเพื่อน โอเมก้าไม่เคยทวงถามสถานะ แทฮยองก็ไม่คิดเร่งรัด และให้เกียรติจีมินเสมอด้วยการไม่เมทกับอีกฝ่ายทั้ง ๆ ที่ยังไม่มั่นใจ 

          แต่ตอนนี้ โอเมก้ากำลังร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของเขา ตัดพ้อที่เขาไม่ยอมทำให้จีมินกลายเป็นของเขาอย่างสมบูรณ์เสียที นั่นคงทำให้จีมินเสียความมั่นใจ บางครั้งเขาก็โง่เกินไปที่จะทำความเข้าใจกับโอเมก้าจริง ๆ

          “จีมิน…อยากเมทใช่มั้ย” 

          “ถ้าแทไม่อยากทำก็ไม่เป็นไร ช่างมันเถอะ” 

          เสียงหวานว่ากระเง้ากระงอด แต่ท่าทางแง่งอนนั่นทำให้แทฮยองเอ็นดูสิ้นดี อัลฟ่าโอบแขนรอบเอวบางแล้วลุกขึ้นง่าย ๆ ราวกับจีมินตัวเบาหวิว โอเมก้าเกี่ยวขาเข้ากับเอวสอบและคล้องแขนกับรอบคอของอัลฟ่าทันที

          “จะ-จะไปไหน”

          “บ้าน”

          จีมินเอียงแก้มซบบ่ากว้างของอัลฟ่า “บ้านใคร”

          “บ้านเรา” 

          แทฮยองตอบง่าย ๆ พาจีมินเข้าไปนั่งในรถพร้อมพาตัวเองเข้าไปนั่งข้าง ๆ สั่งคนขับรถเบต้าให้ไปยังจุดมุ่งหมาย จีมินยังไม่ทันรู้ตัวว่าอะไรเป็นอะไรก็ถูกคิมเล็กรวบตัวเขามานั่งบนตัก ท่าเดิมกับบนโซฟาในห้องวีไอพีนั้น อัลฟ่าไม่โมโหแล้วแต่อยู่ในห้วงอารมณ์เดายาก 

          “แน่ใจใช่ไหม” เรื่องเมท

          “ฉันแน่ใจตั้งแต่อายุสิบห้าแล้วคิมแทฮยอง” 

          สรรพนามถือดีถูกเอากลับมาใช้อีกครั้ง โอเมก้ายกแขนกอดอกอย่างถือตัวอีกครั้ง ท่าทางเหมือนเด็ก ๆ นั่นทำให้แทฮยองเอ็นดูเป็นรอบที่ร้อยแล้ว 

          “นี่ , จีมิน” เขาเรียก โอเมก้าฟัง “ฉันไม่ได้ไม่อยากเมทกับนาย” —อันที่จริง เขาก็เผลอตัวจะกัดคอโอเมก้าไปหลายทีแล้ว ให้ตายสิ จีมินมีทุกอย่างที่เขาชอบ เขามั่นใจว่าเขารักจีมิน แต่ความสนิทสนมของเรามันมากเกินไปจนบดบังความรู้สึกข้างในของกันและกันไปซะหมด มันเลยทำให้เราจับมือกัน แต่ไม่เคยสัมผัสถึงใจของกันและกันเสียที 

          “แต่ฉันไม่อยากทำมันโดยขาดการยินยอมของนายตอนที่ยังมีสติ เข้าใจใช่ไหม” 

          จีมินนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วจึงพยักหน้า ริมฝีปากอิ่มเอ่ยต่อทันที

          “จีมินยอมแล้ว อยากให้แทฮยองเมท ได้ไหม?”

          แทฮยองเค้นเอวสวย ยกยิ้มใต้เงามืดของเวลากลางคืน ถ้อยคำหวานน่าเอ็นดูมาพร้อมกับแรงบดเบียดจากสะโพกของโอเมก้า

          “อย่าท้าทายความอดทนของฉันให้มากนักจีมิน ฉันเบามือไม่ได้หรอกนะ”

          “ก็ไม่ได้อยากให้เบามืออยู่แล้ว” 

          End

          /

          Or

          >continue??