ที่ผ่านมาในรังสี่เหลี่ยมขนาดไม่เกิน 30 ตารางเมตร นกน้อยได้อาศัยอยู่กับครอบครัว ในตอนแรกมีพ่อ แม่ พี่สาว และนกน้อย ก่อนที่จะมีสมาชิกเพิ่มมาเป็นน้องเล็กอีกหนึ่ง รวมเป็น 5 ชีวิตในพื้นที่รังคับแคบ นกน้อยรังเกียจที่ที่ตัวเองอยู่ ตอนกลางคืนเธอได้แต่นั่งอยู่ที่ระเบียง มองทิวทัศน์จากชั้น 3 เฝ้าฝันถึงรังที่ใหญ่โต ไม่ต้องมาทนอึดอัดคับแคบที่แม้แต่พื้นที่ส่วนตัวก็ยังไม่มี เธอชอบนั่งอยู่ตรงนั้นเป็นชั่วโมงหรือบางทีอาจหลายชั่วโมงเพียงเพื่อจ้องมองท้องฟ้ากว้างใหญ่ที่เธออยากจะออกโผบินด้วยใจอิสระ หมายมั่นว่าสักวันหนึ่งเธอจะต้องได้ติดปีกของตัวเอง เพราะแบบนั้น เธอในวัย 18 ปี จึงหยิบสีและพู่กัน วาดลวดลายความใฝ่ฝันของเธอบนผนังเป็นภาพกำแพงที่พังทลายและนกน้อยขาวบริสุทธิ์ได้ออกบินท่องไปในอวกาศ ภาพที่ทุกครั้งที่เธอเห็นก็ทั้งเศร้าใจและมีความสุข

นกน้อยเติบใหญ่ขึ้น ครั้งนี้เธอระหกระเหินไปศึกษาเสียห่างไกล ไกลจากรังที่เธอเคยอาศัยอยู่กว่า 700 กิโลเมตร ที่นั่นเธอได้อยู่รังใหม่ เป็นรังชั่วคราวที่เล็กกว่า 30 ตารางเมตร แต่น่าประหลาด เธอกลับพบพื้นที่ให้สยายปีกที่นั่น เธอได้เรียนรู้กับคำว่าอิสระเป็นครั้งแรก เธอโผทะยานล่องเวหา บิดหมุนตัวเริงร่าระบำไปกับก้อนเมฆ แต่แสงอาทิตย์ที่สาดส่องตัวเธอกลับเย็นเยียบ แสงในใจบางอย่างของเธอมันหายไป เหลือไว้เพียงเสี้ยวความอบอุ่น เธอได้อิสระ แต่เธอกลับโดดเดี่ยว เธอร้องไห้ เป็นทุกข์ แต่เสียงร้องไห้กลับมีเพียงแค่ตัวเธอที่ได้ยิน เธอเริ่มพูดคุยกับปีศาจที่เร้นกายอยู่ในความมืดมิดเพื่อคลายความเหงา และเธอก็เริ่มโหยหารังถาวรของเธออีกครั้ง

กาลเวลาผ่านไปเธอกลับมาที่รังกลางป่าปูนของเธออีกครั้ง ความรู้สึกถูกกรงกักขังมันกลับมาอย่างรวดเร็วเพียงไม่กี่ก้าวที่เธอกลับไป รังเล็กแคบที่อาศัยอยู่หลายชีวิต เสียงดังรบกวนหนวกหู สภาพเก่าซอมซ่อ ความอิสระที่ถูกริดรอนและปีกที่ไม่ได้สยายแผ่อย่างเต็มที่ ความเกลียดชังต่อรังเล็กจ้อยอึดอัดโจมตีเธออย่างแรงจนเธอต้องออกโบยบินหารังชั่วคราวอีกครั้ง เธอรักพ่อนก แม่นก พี่สาวนก และน้องนกตัวน้อยของเธอ แต่อนิจจา คนที่เธอรักกลับอยู่ในสถานที่ที่เธอเกลียด และเธอก็ได้แต่ถามตัวเองว่าจะมีสักวันหรือไม่ ที่เธอจะมีรังถาวรใหญ่โตทีี่ทุกคนสามารถอยู่ด้วยกันได้โดยที่ไม่ต้องนอนอย่างแออัด

เธอออกโบยบินมาอยู่รังชั่วคราวแห่งใหม่พร้อมกับข่าวร้าย รังเก่าของครอบครัวเธอกำลังจะถูกทุบทิ้ง รังที่ได้มาเนื่องจากสวัสดิการอาชีพของพ่อนก รังที่เธออยู่มาตั้งแต่เกิดและผูกพันกับมันมาตั้งแต่เล็กจนโต เธอกลับไปที่รังเก่านั้นเพื่อเก็บข้าวของทั้งหมด ที่นั่นเธอพบกับความทรงจำมากมาย เรื่องราวร้อยพันไหลบ่ากลับเข้ามาในหัวเป็นสายน้ำ เรื่องราวของ "บ้าน" 

เธอไม่สามารถกักเก็บน้ำตาของเธอไว้ได้ เพียงแค่คิดว่าจะไม่มีที่ให้กลับไปอีกแล้วเธอก็รู้สึกเจ็บหน่วงที่หัวใจ สถานที่ ถนน ตรอก ซอย ที่ผ่านมาเพียงเข้าเขตใกล้บ้านเธอก็จะรู้สึกปลอดภัยและอุ่นใจ ที่ที่เธอรู้ว่าเธอจะมีที่พักพิง รู้ว่าควรจะกลับไปที่ตรงไหน ที่ไหนที่เธออยู่ได้ และที่ไหนที่เธอเรียกว่าบ้าน แม้จะแสนเกลียดชัง แม้จะอึดอัดคับแคบ แม้จะซ่อมซ่อจนน่าเจ็บใจ แม้จะเป็นเพียงห้องขนาด 30 ตารางเมตรแต่อย่างไรสุดท้ายแล้วมันก็คือบ้านของเธอ

วันคืนผันผ่าน เธอได้ผ่านไปที่ที่เคยเป็นบ้านอีกครั้ง จากตึกเก่าโทรมกลายเป็นแผ่นเหล็กปิดกั้นพื้นที่ เหลือแต่ซากเศษปูนที่ถูกทุบทำลาย บางทีถ้าหากเธอได้มีโอกาสไปค้นกองปูนนั้นอาจได้เจอบางชิ้นส่วนหักพังที่มีเศษภาพวาดของเธอติดอยู่ด้วยก็เป็นได้ ความรู้สึกปลอดภัยและอุ่นใจยังมีอยู่ทุกครั้งที่เธอได้ผ่านไปแถวนั้น แต่ความจริงที่ว่าแม้จะอุ่นใจแค่ไหนก็ไม่มีที่ใดให้กลับไปอีกแล้วทำให้เธอใจสลาย ครอบครัวของเธอกระจัดกระจายแยกกันไปอยู่คนละที่ ตามแต่ที่พักชัั่วคราวจะอำนวยให้กับการทำมาหากิน ไม่มีบ้านให้เธอกลับไปอีกแล้ว...

คำว่าบ้านคงจะมีหลากหลายความหมาย แล้วแต่การให้คุณค่าของแต่ละคน แต่สำหรับเธอ บ้านคือการได้อยู่กับครอบครัว อยู่ด้วยกันอย่างไม่อึดอัด มีพื้นที่ให้กันและกัน และ "ไม่ต้องย้ายไปไหนอีกแล้ว" แต่มันช่างเลื่อนลอยห่างไกลเหลือเกินสำหรับเธอในตอนนี้ 

เธอเหนื่อย เธอคิดถึงบ้าน เธออ่อนแรงเหลือเกินกับการต้องระหกระเหินเปลี่ยนที่พักอาศัยบ่อยๆเช่นนี้

เธอคิดถึงบ้านเหลือเกิน