เป็นหนังสือเล่มเล็กๆ การเขียนเป็นรูปแบบจดหมายที่พระเอกเขียนบันทึกไว้

ชอบมากตรงการเขียนไล่ลำดับความพีคไปเรื่อยๆ จากการหายไปของของแต่ล้ะอย่างทำให้เราคิดอะไรได้มากขึ้นตามลำดับ

ตัวละครที่โผล่มาเรื่อยๆในเรื่อง คือแฟนเก่าของพระเอก ซึ่งทำให้เรานึกถึงคนๆหนึ่ง

ในเรื่องพระเอกชอบคุยโทรศัพย์กับคนนี้ คุยกันเป็นสองสามชั่วโมง แต่พออยู่ด้วยกันจริงๆกลับมีบางอย่างที่ไม่ใช่ และสุดท้ายก็ถึงจุดอิ่มตัวที่ทั้งคู่ก็รู้ว่าคงไปกันต่อไม่ไหว

คนๆนั้นเป็นแบบนี้ แรกๆคุยกันเขาพูดเยอะมาก เล่านั่นนี่ให้ฟังตลอด เป็นคนที่โตมาด้วยความรักความอบอุ่น เป็นคนที่ดีมากๆ

แต่พอเจอกันและรู้จักกันดีๆ เขาเป็นคนเงียบๆไม่ค่อยพูดถ้าไม่ชวนคุย ทำให้เราต้องเอคทีฟตลอดเวลา เขาเป็นคนไม่ชัดเจน และไม่พูดสิ่งที่คิด เขาสนใจทุกสิ่งรอบตัวแต่เขาไม่สนใจตัวเอง

เราค่อนข้างผูกพันธ์ เพราะรู้สึกว่ารู้จักเขาดี แต่สุดท้ายเราก็เหนื่อย และเวลาหนึ่งเราก็รู้สึกว่าควรพอสักที เราไม่ได้บอกเลิกเพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน เราแค่เดินออกมาเงียบๆและหายไป 

พอมองย้อนกลับไป เราคิดมาตลอดว่าเขาไม่เคยสนใจเรา แต่ความจริงแล้วเขากลับจำเรื่องเล็กๆน้อยๆที่เราพูดขึ้นมาลอยๆได้ เราทำอะไรแย่ๆกับเขาไว้เยอะ แต่เขาก็เลือกที่จะเงียบ

เขาเป็นคนดีมากจริงๆ ทุกวันนี้เราก็ยังรู้สึกแบบนั้นอยู่ และเราก็อยากเห็นเขามีชีวิตที่ดีอย่างที่เขาพยายามมาตลอด...

ตอนที่ชอบที่สุดในเรื่องคือนาฬิกา หลังจากที่นาฬิกาหายไป เราจะรู้สึกเคว้งคว้าง ไม่มีอะไรผูกรั้ง และเป็นอิสระ แต่ความเป็นอิสระก็ทำให้เรารู้สึกไม่ปลอดภัย การสร้างกฎเกณฑ์เป็นสิ่งที่ทำให้เรารู้ว่าเราควรดำเนินชีวิตยังไง และรู้สึกปลอกภัย

ซึ่งมันจริงมาก เรารู้สึกตามแบบนั้นจริงๆตอนที่อ่าน เราเป็นพวกไม่ชอบใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อย จะทำอะไรคือต้องวางแผน พรุ่งนี้จะตื่นกี่โมง จะทำอะไร หรือแม้แต่การเรียน และอาชีพในอนาคต เราวางแผนไว้ตลอด

อะไรบางอย่างทำให้เราคิดได้ว่า หรือเราจะผูกมัดตัวเองไว้กับกฎเกณฑ์มากเกินไป...

หรือ ใช้ชีวิตตามกฎ ดำเนินทุกอย่างตามแผน

และในบางครั้งมันทำให้เรารู้สึกเหมือนเป็นหุ่นยนต์ สิ่งที่คาดหวังคือความสำเร็จ

แต่ ความสำเร็จ = ความสุขใช่รึเปล่า?

เห็นทีจะต้องวางแผนหาวิธีใช้ชีวิตใหม่แล้วล่ะ

และในตอนสุดท้าย มันทำให้เรารู้สึกทึ่งในความเป็นมนุษย์ ที่สามารถทำอะไรเหลือเชื่อได้ตลอดเวลา 

คำว่า จิตใจมนุษย์ยากแท้หยั่งถึง นั้นจริงมาก หลายครั้งที่เรารู้สึกว่าคนรอบข้างทำไมถึงทำกับเราได้ขนาดนี้และหลายครั้งที่คนรอบข้างเหล่านั้นดีกับเราอย่างไม่น่าเชื่อเช่นกัน

มนุษย์อาจจะเท่ากับเครื่องหมายอินฟินิตี้ ที่ไม่มีจุดสิ้นสุด และเราไม่ควรละทิ้งความหวังไป

#บันทึกของเด็กมหาลัยที่จะวางแผนชีวิตใหม่ในเร็วๆนี้