Rules #3 Cardio
ข้อดีอีกอย่างของการมาออกชุมชนคือการหยิบเอาตัวเองมาใส่ในบริบทใหม่ สิ่งแวดล้อมใหม่ เพราะฉะนั้น ความตั้งใจหรือปณิธานบางอย่างที่ไม่ค่อยจะเป็นโล้เป็นพายภายใต้เงื่อนไขเดิมๆ อย่างฟิตหุ่นลดพุง อาจจะสำเร็จได้ง่ายขึ้นก็เป็นได้ ถือซะว่าเป็นค่ายเก็บตัวดาราก่อนเดบิวต์ไปซะเลย
ว่าด้วยเรื่องการออกกำลังกายก็ต้องพูดถึงแก๊งwanna behealthy ของเรา สมาชิกประจำคือ กี๋ พลอย และผมเอง ถ้ามองลึกลงไป กี๋ที่พื้นเพเป็นคนชื่นชอบกับกีฬามันส์ๆอาธิเช่น ปีนเขา เรือใบ ต่อยมวย และดำน้ำอาจจะไม่ได้ต้องการเปลี่ยนแปลงตัวเองมากเท่า ผมกับพลอยที่ไม่ได้เอนจอยการออกกำลังเท่าไรนัก จึงต้องพยายามกันมากหน่อย
routine หลักๆของแก๊งก็คือ ตื่นตอนเช้าไปวิ่งที่บึงแก่นนครซึ่งอยู่จากหอพักในระยะ 10 นาทีเดิน ขากลับก็แวะซื้อน้ำเต้าหู้หรือข้าวเช้ามาฝากเพื่อนบ้างตามรีเควสสำหรับผม เจ้าบึงนี่ถือเป็นฟิตเนสคลับชั้นเยี่ยมด้วยปัจจัยมากมาย มันสวยและร่มรื่นมากทางวิ่งถูกวางอย่างดี ไม่ตรงจนน่าเบื่อ ต้นไม้ที่นี่ก็ออกดอกเยอะมาก มีโซนเลียบบึงที่ให้ผู้ออกกำลังกายมาstretching หรือพักหายใจลึกๆ เอาอากาศเข้าไปฟอกปอดถ่ายรูปออกมาก็สวยอีก ตลอดเวลาเดือนกว่าที่มาพักอยู่ขอนแก่นผมไปวิ่งตอนเช้าที่บึงยี่สิบกว่าครั้ง เยอะพอกับจำนวนครั้งที่ไปตอนที่สมัครสมาชิดฟิตเนสครึ่งปี! คิดแล้วก็เจ็บใจนะครับ
สิ่งแวดล้อมที่เอื้ออำนวยนี่มันสำคัญจริงๆ
บึงแก่นนคร
ตอนเย็นหลังจากพรีเซนต์งานเสร็จ เราก็จะไปหาข้าวกินกันและกลับมาออกกำลังกายกันที่หอ ด้วยการ ‘ไซส์’ ฟังผ่านๆ อาจจะดูล่อแหลมนะครับ เฮ้ย แกวันนี้กลับไปไซร้กัน ที่จริงแล้วมันคือ ‘CIZE’ ครับเป็นกิมมิกของเขาที่ย่อมาจาก At the end of exercise อีกทีซึ่งผมก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร ไอ้ CIZE เนี่ย มันเป็นวีดีโอออกกำลังกายที่จะพาเราเหนื่อยผ่านการสอนท่าเต้นประกอบเพลงป๊อปดังๆ เช่น Treasure ของ Bruno Mars หรือ Problem ของAriana Grande งี้
ตอนแรกผมก็อิดออดไม่ชอบเต้นเลยรู้สึกว่าความสัมพันธ์มือ-เท้าของกูนี่แย่กว่าความสัมพันธ์สหรัฐ-เกาหลีเหนือเสียอีก แต่พอลองเต้นดูแล้ว เห้ย ได้อยู่ๆ พี่คนนำแกเค้าค่อยๆสอนแบบพีรมิดไปเรื่อยๆ (แบบท่า 1 ท่า12ท่า 123 ทวนของเก่าไปทุกครั้ง) พอเต้นพอได้แล้วก็เริ่มสนุกเว่ย เต้นมันบ่อย พอกับการวิ่งเลย สนุก ตลกได้เหงื่อด้วย
นอกจากวิ่งกับ CIZE แล้ว พวกเราก็มี การเล่นโยคะ เล่นบอดี้เวทแบบมั่วๆ ผ่านยูทูป แล้วก็มีโอกาสได้ไปว่ายน้ำที่โรงแรมกันด้วยครับแต่ออกแนวเล่นกันถ่ายรูปกันมากกว่าได้ออกกำลังกายนะ
การออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ ทำให้ร่างกายฟิตและแข็งแรงขึ้นแต่สุดท้ายก็ยังป่วยได้อยู่ดี กลับมา ก็ป่วยออดๆ แอดๆจนมาแผลงฤทธิ์เป็นทอลซิลอักเสบ ชนิดที่ต้องฉีดยาหกเข็มเข้าก้น แม่งอะไรวะโคตรไม่แฟร์เลย กฎข้อนี้เลยสอนให้ผมรู้ว่า ไม่มีสิ่งไหนการันตีได้หรอกอย่างมากก็แค่เพิ่มหรือลดความน่าจะเป็น เพราะฉะนั้นมีความสุขกับกระบวนการดีกว่าอย่าไปหวังผลลัพธ์ให้มันมากนักเลย
Rule #4 Beware of Bathrooms
ตั้งแต่อยู่บ้านอยู่หอเราก็มีห้องน้ำส่วนตัวมาตลอดทั้งชีวิต พอคราวต้องมาใช้ร่วมกับผู้อื่นแค่เวลาเดือนกว่านี่ก็ต้องหยิบความอดทนออกมาใช้อยู่บ้าง อาจจะฟังแล้วดูตลกแต่ทั้งผมทั้งไอลุงจั๊มเนี่ย แม่งอาบน้ำนานทั้งคู่ แถมตื่นก็สายทั้งคู่เหมือนกันทำให้เวลาทำกิจวัตรมักจะซ้อนทับกันอยู่บ่อยๆ ก็ต้องทำใจกันบ้าง พยายามเข้าใจกันทั้งสองฝ่ายก็จะอยู่กันได้อย่างไม่มีปัญหาครับ
Rule # 5 Buckle Up
"ปลาโลมาภาษอังกฤษแปลว่าอะไร"
"dolphin"
"ถูกต้อง!"
ระหว่างที่นั่งหลบแดดอู้กันระหว่างลงพื้นที่อยู่ที่ศาลาก็ได้ทำความรู้จักกับเจ้าเด็กจ๋าจ่ะ ชื่อว่าน้องแตงไทย น้องถาม vocab เรากับพี่ฝนอย่างสนุกสนาน เวลาเกือบเที่ยง ต้องมีไปออกศูนย์แพทย์ในเมืองต่อตอนบ่ายแตงไทยเลยชวนกินกับข้าวเพลที่วัด พร้อมกับวิ่งไปหาจักรยานยกใหญ่
สรุป รถมา เราอาสาขับ แบกคนเกิน capacity ไปมาก พี่ฝนซ้อนหลัง แตงไทย กี๋ และแอ้มเบียดกันอยู่ตรงส่วนต่อเติมข้างๆ พลอยซ้อนท้ายน้องอวบผู้สวมเชิ้ต trasher ล่วงหน้าไปก่อน ส่วนลุงจั๊ม เดิน (ฮา)
ประเด็นคือรถแม่งหนักชิบหาย ถีบแทบไม่ไป คือช้าพอๆ กับลุงเดินแต่ด้วยความที่หัวเราะเยาะไปแล้ว จะแพ้ไม่ได้ ผมก็ทู่ซี้ถีบต่อไปมีเซซ้ายขวาบ้างตามภาษารถหนัก
ตอนใกล้ถึงวัด มันจะเป็นทางยาวมีเนินตรงท้ายแล้วซ้ายขวาคือเป็นนาที่พื่นลดระดับลงไปประมาณเมตรนึงแตงไทยก็บอกว่าจะถึงเนินแล้วให้ปั่นเร็วๆ เดี๋ยวมันไม่ผ่านเราก็เห็นด้วยส่งแรงเต็มที่
แล้วรถก็เซ (ตามปกติ)
แต่เซแล้วไม่หยุดเซเว่ย เหี้ย!
ล้อจักรยานปีนขอบสะพานและพลิกคว่ำตกลงไปอย่างปังพินาศ
จุดพีคคือโมเมนต์สโล-โม รถคว่ำนั้น พี่ฝน และ ป้าแอ้ม(ที่ดูจากตำแหน่งแล้วยังไงก็ไม่หน้ารอดจากอุบัติเหตุนี้)ก็ใช้วิชากระโดดออกจากรถจักรยานอย่างมืออาชีพ เหลือ เรา กี๋ และแตงไทยลงตกไปในนาแบบเหี้ยมาก
คือท่าแบบหมดสภาพจริง โชคดีที่แตงไทยไม่ตายไม่งั้นคงต้องเปลี่ยนชุมชน 55555555555555555 (แตงไทยหัวเราะชอบใจใหญ่ ตะโกนบอกรองเท้าหนูๆ หยิบให้หน่อย)
วันต่อมาเรื่องราวก็กลายเป็น talk of the town กันทั้งหมู่บ้านประเด็นฮอตกว่าสิ่งใดขนาดที่มีป้าโทรมาหากี๋ ตั้งแต่เช้าตรู่ว่า...
"หมอฝนใช่ไม๊ ตกคลองเป็นยังไงบ้าง" ข่าวผิดหลายจุดมากเด้อ
หนึ่งในข้อห้ามของการออกชุมชนก็คือห้าม เด็กขับยานยนต์ใดๆเพราะถ้าเกิดอุบัติเหตุแล้ว จะกลายเป็นเรื่องใหญ่ ซึ่งจากเหตุการณ์ครั้งนี้คณะคงจะคิดหนักแล้วล่ะครับว่าจะต้องห้ามจักรยานด้วยไหม หรือยกเลิกกฎไปเลย เพราะถึงยังไงความฉิบหาย ถ้าจะเกิด มันก็ต้องเกิด (เดี๋ยว ไม่ใช่แล้ว)
สำหรับพวกเรา เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า เวลาจะขับขี่อะไรควรจะมีสามัญสำนึกให้มาก เช่น อย่าเพ้อเจ้อคิดไปเองเวลารถจักรยานพ่วงปอนๆจะแบกรับมนุษย์ห้าร่างได้ และฝึกกระโดดออกจะรถที่กำลังมุ่งสู่ความหายนะก็เป็นทักษะทีดีครับ
ขอบคุณรูปจากมือถือลุงจั๊มที่ยังมีกะจิตกะใจถ่ายรูปด้วยความสะใจ(ที่จริงน่าจะถ่ายคลิปซะให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย) และผลบุญที่ทำให้แคล้วคลาดจากการภาวนาของพลอยที่สวดมนต์รอเพราะถึงวัดไปเป็นเวลาสามชาติเศษ
before ชิลล์ไหมล่ะ
after อนาถสุด
Rule # 6 Establish a buddy system
ในหนังZombie land พระเอกจะยืนกรานให้ไปไหนมาไหนกันเป็นคู่เสมอ (พร้อมทั้งแอบบจิกกัดหนังสยองขวัญทั่วไปด้วยที่ตัวละครชอบตายเวลาแยกไปทำอะไรคนเดียว) เช่นกันกับทีมคุณภาพครับเวลาพวกเราลงพื้นที่ทำกิจกรรมที่ชุมชน ก็จะพยายามจับคู่จับกลุ่มกันทำเสมอนอกจากจะได้เบาแรง ประหยัดเวลาแล้ว ยังช่วยอุดข้อผิดพลาดของกันและกันได้
หัวใจของการจับคู่ทำงานคือแบ่งคนที่ไม่ค่อยเหมือนกันไปด้วยกันคนชอบจดไปกับคนชอบคุย อะไรแบบนี้แต่โดยธรรมชาติของมนุษย์แล้วเราก็มักจะจับคู่กันจากความคล้ายความสบายใจ ทำให้บางทีบางคู่ก็มัวแต่จดรายละเอียดกันยิบ บางคู่ก็รวมหัวกันอู้ (ฮา)
อีกหนึ่งความประทับใจของเพื่อนทีมนี้คือความไม่ขัดเขินที่จะบอกความต้องการของตัวเองออกมา เวลาจะไปทำกิจกรรมใดก็สามารถขอแยก ขอผ่าน ได้โดยที่ทุกคนยอมรับและเห็นเป็นสิ่งธรรมดา ผมว่าสิ่งนี้อาจเป็นอีกหนึ่งหัวใจสำคัญให้กลุ่มเราอยู่กันได้อย่างปรองดองเวิลรด์พีซ (ยิ้มแบบนางงาม)
การตกแต่งหน้าบ้านบ้านหนึ่ง ดูญี่ปุ่นดี
อ่างเก็บน้ำหลังชุมชน
Rule # 7 Know that yourkindness has a ripple effect
เมื่อก่อนชาวบ้านโคกน้อยมีพื้นเพอยู่ที่บ้านผือ แต่เวลาหน้าฝนน้ำชอบท่วมชาวบ้านก็สงสารน้องวัวเลยพากันย้ายที่เขิบมาบริเวณที่เป็นเนินสูงขึ้นมาหน่อยแล้วก็พบว่า เอ้อมันก็ดีเหมือนกันจึงเริ่มตั้งถิ่นฐานกันและตั้งชื่อบริเวณนี้ตามสภาพภูมิประเทศว่าบ้านโคกซึ่งแปลว่าบ้านบนเนินพอนานเข้า คำว่าบ้านโคกมันดูไร้ identity เกินไปชาวบ้านกลัวว่าจะซ้ำจึงตัดสินใจห้อย ‘น้อย’ เพิ่มเข้าไปในชื่อกลายเป็น ‘บ้านโคกน้อย’ จนถึงทุกวันนี้(ซึ่งชื่อมันก็ซ้ำอยู่ดีน่ะแหละ)
อย่างที่พูดซ้ำแล้วซ้ำอีกน่ะครับว่าเด็กในเมืองที่แท้ทรูอย่างผม แทบจะไม่ได้คาดหวังความจรรโลงใจจากการออกชุมชนเลยสักนิดซึ่งในความเป็นจริงแล้ว หน้าที่ส่วนใหญ่มันก็ไม่ได้สนุกอย่างที่คาดไว้นั่นแหละครับทั้งเรื่องอากาศที่ร้อน รายงานต่างๆ ไหนจะต้องบิลต์ตัวเองให้คุยกับคนนั้นคนนี้มากมาย
แต่น้ำหยดลงหินทุกวันหินยังกร่อนได้
ครั้งที่ยายเมย ชวนเราไปดูสะดุ้งจับปลา เลี้ยงส้มเลี้ยงโค้กพวกเรา แถทยังกรี๊ดเสียงหลงตอนเจอเขียดต้องลำบากให้กี๋เป็นคนจับให้
ครั้งที่พี่โต้งคนขับพาเราไปวนดูอ่างเก็บน้ำและไหว้พระที่วัดทุ่งเศรษฐี
ครั้งที่แม่นิวมาคอนเมนต์ในเฟสบุ๊คบ่อยๆและทำสลัดมาให้เรากินอย่างอิ่มหนำสำราญ
ครั้งที่แม่นิกรยอมเหนื่อยเดินตากแดดกับเราเป็นกิโลพร้อมกับใจดีเป็นคนคอยประสานกับทุกคนให้
ครั้งที่ยายมาลัยสอนพวกเราทำบายศรีพ่อเอียงสอนพวกเราทำตุงกระดาษ และยายแปลงสอนพวกเราสานเสื่อ
ครั้งที่เจ้าแตงไทยพาเพื่อนๆนำเต้นเพลงลมหายใจเข้า แตงโมถอดเสื้อผ้าวิ่งกวนคนไปทั่ว เนรัญชราร้องเรียกหาจะให้ลุงจั๊มอุ้มและการเดินจูงมือน้องดอกรักคนดีพร้อมกับเอาดอกหญ้ามาทำเป็นมงกุฎ
และครั้งที่แม่ตุ่ย-พ่อลาย ซึ่งเปิดบ้านให้พวกเรานั่งพักเข้าห้องน้ำห้องท่าพร้อมซื้อขนมกินตลอดเวลาหนึ่งเดือนทำอาหารภาคกลางกินง่ายให้พวกเราได้กินกันเป็นชั่วขณะที่ผมรู้สึกซาบซึ้งกินใจอย่างไม่เคยคิดว่าคนเหล่านี้จะทำให้ผมรู้สึกได้
น้ำใจของพวกเขาหยดลงบนกำแพงหินในใจของผมจนกร่อนลงไปได้ในที่สุด
คืนวันนั้นผมตั้งใจเอาไว้ว่า ถ้าเป็นไปได้อยากจะกลับมาเยี่ยมชาวบ้านโคกน้อยอีกและจะจำเอากฎที่พวก
เขาได้สอนให้กับผมเอาไปใช้ชีวิตประจำวันที่คนส่วนใหญ่ต่างตั้งกำแพงหันใส่กัน
กฎที่ว่า ความใจดีหรือน้ำใจของคนเรานั้น มันส่งผลเป็นคลื่นระลอกหลายต่อ คนที่ได้รับก็อยากจะส่งมันต่อไปเรื่อยๆอย่างไม่รู้จบ
เพื่อนๆกับลัง having fun ณ งานบุญเผวส
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in